FILM
Het dorpje Ennis in Alaska kan alleen maar overleven door de mijnbouw. De mijn is echter erg vervuilend, en dit trekt een horde milieuactivisten aan. Eén van hen, vroedvrouw Annie Kowtok (Nivi Pedersen), is zeven jaar geleden op gruwelijke wijze vermoord met 32 steekwonden. Bovendien is haar tong uitgesneden. Detective Evangeline Navarro (Kali Reis) heeft eertijds de tanden stukgebeten op de zaak, helaas zonder resultaat.




Zeven jaar later verdwijnen de acht wetenschappers van het onderzoekscentrum Tsalal zonder een spoor na te laten. Alleen wordt op de plaats van de verdwijning de afgesneden tong van Annie teruggevonden, blijkbaar al die jaren goed geconserveerd. Inspecteur Elizabeth Danvers (Jodie Foster) wordt op de zaak gezet, maar omwille van de teruggevonden tong wurmt Navarro, die intussen om de één of andere reden is gedegradeerd tot Trooper (zeg maar verkeersagent), zich in de zaak, alhoewel er kennelijk kwaad bloed zit tussen de dames. Kort daarop worden zeven van de acht wetenschappers doodgevroren en naakt teruggevonden in een pak ijs. De zoektocht naar de achtste wetenschapper (Owen McDonnell), tot nader orde verdachte nummer één, kan beginnen, en de dames zullen moeten samenwerken, willen ze enige vorm van resultaat boeken. Danvers’ baas Ted Connelly (Christopher Eccleston) staat immers al klaar om de zaak aan de lokale politie te onttrekken en het onderzoek over te hevelen naar Anchorage.




De agenten hebben bovendien persoonlijke demonen om mee te worstelen. Elizabeths adoptiefdochter Leah (Isabella Star LaBlanc) wordt ervan verdacht een lesbische pornovideo opgenomen te hebben met een minderjarige, en Evangelines zus Julia (Aka Niviâna) lijdt aan zinsbegoochelingen en hoort eigenlijk in een instelling thuis. Elizabeth kan rekenen op het beloftevolle talent van de jonge agent Peter Prior (Finn Bennett), maar die ziet zijn huwelijksleven op de klippen lopen omdat Elizabeth meent dat ze dag en nacht op hem beroep kan doen, en Peters vader Hank (John Hawkes), ook agent, speelt in dit alles een zeer dubieuze rol.




De anthologiereeks True Detective, geesteskind van Nic Pizzolatto, is aan zijn vierde seizoen toe, zij het na een pauze na seizoen drie. Elk van de seizoenen is een op zich staand verhaal, en deze keer trekken we naar het eeuwige middernacht van boven de poolcirkel in Alaska. Dit zorgt al dadelijk voor een beklemmende en duistere sfeer, die een perfect decor vormt voor de lugubere moorden, overgoten met een sausje van Inuit-folklore. De eerste vier afleveringen lijken de gebeurtenissen zowat willekeurig elkaar op te volgen, maar zeker vanaf de vijfde aflevering komen de diverse verhaallijnen op meesterlijke wijze bij elkaar. Met een klasbak als Jodie Foster als top billing heeft de reeks ook kwaliteit in huis, zelfs al is de bizarre tegenspeelster Kali Reis, die in een vorig leven aan de kost kwam als bokser, op het eerste zicht gewaagd. Geloof echter de kritieken niet die seizoen 4 in vergelijking met seizoen 1 afdoen als middelmatig. De bizarre en creepy sfeer die perfect had kunnen aansluiten bij de betere afleveringen van The X-Files, kruipt onder de huid, en voor één keer zit u op het einde van de reeks niet meer met talloze vraagtekens.




BEELD EN GELUID
Uiteraard speelt veel van de reeks zich af in het donker (de ondertitel "Night Country" verraadt al iets in die zin), maar cameraman Florian Hoffmeister heeft speciale infraroodcamera's gebruikt om toch contrast te krijgen in de donkere beelden, en dat is aardig gelukt. De beelden zijn daarnaast scherp en hebben een bevredigend contrast, alhoewel onder meer de huidskleuren nogal bleek kunnen overkomen - laat ons maar aannemen dat dat van de kou is. Er werd minimaal gebruik gemaakt van CGI, en volgens één van de extra's werden de weersomstandigheden niet getrukeerd. Daarnaast krijgen we een vol klinkende DTS-HD MA 5.1-track waarvan het voornaamste doel is om u op het juiste moment de stuipen op het lijf te jagen. We horen de sneeuw langs de huizen gieren en de motoren van de niet in goede conditie verkerende auto's vechten tegen de sneeuwbuien. De dialogen zijn helder verstaanbaar en buiten de openingscredits, waarin Bury A Friend van Billie Eilish een prominente plaats inneemt, is de muziek van Vince Pope minimalistisch maar effectief.




EXTRA'S
Die zijn jammer genoeg ook minimalistisch. Elke aflevering bevat wel een recap, maar de rest bestaat uit bijdragen van minder dan vijf minuten elk. Meet the True Detectives (2:56) is een redelijk stompzinnige Q&A tussen de twee hoofdrolspeelsters, die elkaar de kleren van het lijf vragen. New chapter (2:59) kan dienen als een aangedikte promotrailer. Exploring indigenous themes (4:43) is de langste en tegelijkertijd de interessantste bijdrage, met een korte bespreking van de Inuit-invloeden op de reeks. In Max inkblots (3:13) doen Foster en Reis hun nummertje wederzijds vragenstellen nog eens over met Rorschach-achtige inktvlekken. In Setting (2:17) leren we dan weer dat de reeks niet in Alaska is opgenomen maar in IJsland.

CONCLUSIE
In deze sfeervolle reeks jaagt regisseur Issa López u regelmatig de stuipen op het lijf met al dan niet bovennatuurlijke misdaden. Voer voor liefhebbers van de X-Files.