Deze film maakt deel uit van de Gary Cooper Collection, waartoe ook nog Design For Living, The General Died At Dawn, Beau Geste en The Lives Of A Bengal Lancer behoren. De films zijn verspreid over twee dubbelgelaagde, dubbelzijdige discs.

FILM
Aan ambitie geen gebrek in Peter Ibbetson, een romance met een twist, die vijf decennia en meerdere landen overspant en niettemin slechts 85 minuten duurt. Het titulaire personage zien we eerst in het jaar 1850, als kind, kibbelend met zijn buurmeisje Mary, terwijl zijn zieke moeder op haar sterfbed ligt. De kalverliefde tussen de twee kinderen kan echter niet ontluiken, omdat Peter en Mary na de dood van de moeder van elkaar gescheiden worden. Pas jaren later ontmoeten de twee elkaar opnieuw. Hij is een architect, zij getrouwd met zijn norse opdrachtgever. Maar het gevoel dat het stel voor elkaar gemaakt is, blijft bestaan. Onvermijdelijk leidt dit tot een confrontatie met Mary’s echtgenoot, die vervolgens in een tragisch ongeluk de dood vindt. Peter wordt moord in koelen bloede aangewreven, en hij verdwijnt levenslang achter de tralies van een vuile cel. Toch vindt het koppel in hun gescheiden levens een manier om hun liefde te tastbaar te houden. In levendige, gedeelde dromen storten ze zich in elkaars armen en fantaseren ze zich een idealistisch bestaan bijeen.

De plot klinkt niet alleen als een uitvinding van de op hol geslagen hersencellen van de scenarist van een glamoureuze Amerikaanse soap, ze is zo mogelijk zelfs nog ongeloofwaardiger dan ze op het eerste gezicht lijkt. Opgedeeld in drie afzonderlijke, met pancartes afgebakende hoofdstukken stapelt de prent de pretentieuze romantische clichés op elkaar. Geholpen door een prachtig decor en meeslepende, oscargenomineerde muziek breit regisseur Henry Hathaway een liefdespullover bijeen die uitpuilt van de goede bedoelingen, maar helaas ook van het overdreven sentiment. Zelden heb ik dan ook een film gezien die mij zo snel de strot uit kwam als Peter Ibbetson. De filmmakers beschouwen het publiek immers als een gans met een lekkere lever, die ze blijven voederen met hyperbolische romantische deuntjes, idyllische liefdesfantasieën en de fonkelende reeënogen van de protagonisten. Geen wonder dat je na de aftiteling op ontploffen staat.

Vreemd genoeg heeft de prent een trouwe schare aanhangers, die Peter Ibbetson als een schromelijk onderschat meesterwerk beschouwen. De gemotiveerde advocaten van de film situeren zich veelal in de surrealistische hoek. Gezien vanuit dat standpunt kan je inderdaad een vurig pleidooi voor deze productie houden. De gedachte dat liefde zich niet in lichamelijke vorm hoeft te manifesteren, maar ook in een gedeeld onderbewustzijn tot groei kan komen, speelt immers direct in de kaart van de surrealisten. Louis Buñuel, wiens bizarre hersenkronkels o.a. in Un Chien Andalou te bewonderen zijn, noemde Peter Ibbetson zelfs een van de tien beste films ooit gemaakt. En ergens kan je hem geen ongelijk geven. Inderdaad, een film die ik met plezier zou inruilen voor een roestige zaag in mijn testikels, kan ik toch onmogelijk volledig de grond inboren. Hoe surrealistisch is dat?

Alle afgrijselijke tekortkomingen van de film immers ten spijt, is er een deel van mij dat grote bewondering heeft voor cineast Henry Hathaway. Hoe overtuigd van je eigen kwaliteiten moet je namelijk niet zijn om aan een dergelijke onderneming te beginnen? Een surrealistische theorie gebruiken die als literair of academisch onderwerp hout snijdt, maar als visueel-entertainend item gegarandeerd een onsmakelijke smak tegen het cement oplevert? Een ridicule pelliculepremisse als een grootse love story aan een studio verkocht krijgen? Een technisch superieure prent afleveren die inhoudelijk als los zand uit elkaar valt? En het hoongelach van een perplex publiek riskeren, daar waar tranen van emotie eerder van toepassing moeten zijn? Ik zal het nooit nalaten dit soort films negatieve kritieken te geven, omdat de eerste vereiste van een film – entertainment – schandalig met de voeten wordt getreden. Maar anderzijds ben ik blij dat er Peter Ibbetsons bestaan. Want ambitie en visie verrijken op de lange duur de filmcultuur, ook al levert dat af en toe een faliekante mislukking op.

BEELD EN GELUID
Dit is niet bepaald een film die veel bekendheid geniet, maar dat mag voor Universal geen excuus zijn om na te laten een zo goed mogelijke transfer op disc vast te leggen. Toch bezondigt de studio zich hieraan, waardoor de beeldkwaliteit ten onder gaat aan een ondermaats contrast en een overdadige hoeveelheid grain. De mono geluidstrack klinkt continu verstaanbaar, maar is in vergelijking met andere, opgekuiste sporen uit dit filmera een onderperformer.

EXTRA’S
Het enige bonusmateriaal is een krasrijke Trailer (2 min.) die wanhopig tracht de film als een traditioneel, episch liefdesverhaal te verkopen, maar dat ondermijnt door enkele van de meest treffende surrealistische beelden uit de prent prominent te gebruiken.

CONCLUSIE
Peter Ibbetson gaat ten onder aan stroperigheid en saaiheid, en werd bovendien tot pulp vermalen door de tand des tijds. Niettemin verdient het misplaatste surrealisme dat de film ultiem nekt toch een pluim, omwille van het streven naar vernieuwing van de filmmakers. Beeld en geluid kregen een weinig lovenswaardige behandeling, terwijl ook extra’s op de vingers van één vinger te tellen zijn.