FILM
In de States gaan de Vaudeville-theaters één na één failliet wegens gebrek aan belangstelling vanwege het publiek. De inkomsten dalen, de zangers en entertainers komen niet meer aan de bak. Een tijdperk loopt ten einde. De werkloze artiesten zoeken ander werk of wijken uit naar de enige plek die nog toekomst biedt: Hollywood. In Europa woedt al een tijdje oorlog, maar de USA heeft zich tot nog toe buiten de strijd kunnen houden. Na de Japanse aanval op Pearl Harbour verandert de situatie drastisch en sluiten de Verenigde Staten met de tegenstanders van Hitler en de Japanse keizer een verbond. De Tweede Wereldoorlog is een feit. De Amerikanen sturen troepen naar Azië om hun belangen te verdedigen en naar Noord-Afrika om Duitsland van de olietoevoer af te snijden.

De Amerikaanse industrie schakelt over van de productie van luxe artikelen naar wapens, tanks en vliegtuigen, de jonge mannen melden zich als vrijwilliger bij het leger, hun vrouwen en vriendinnen worden op het thuisfront ingezet om de vrijgekomen taken over te nemen. Op nauwelijks een paar weken is de Amerikaanse samenleving herschapen tot een bijenkorf met maar één doel: de vrijheid en de democratie verdedigen daar waar ze worden bedreigd. De overheid begint een patriottische campagne en verkoopt war bonds die geld moeten opbrengen voor de oorlogsinspanningen. Iedere burger wordt aangesproken om zijn financiële en maatschappelijke verantwoordelijk op zich te nemen. De Studio’s in Hollywood, vaak het onderwerp van controversie en kritiek vanwege conservatieve groeperingen, zien de kans schoon om het blazoen op te poetsen en het publiek te overtuigen van hun goed bedoelingen en solidariteit met de jongens ver van huis. Om de rekruten te motiveren en een hart onder de riem te steken worden grote sterren opgeroepen om gratis voor ze op te treden, thuis en in hun kampementen. Wegens de slabakkende economische omstandigheden zien vele acteurs en actrices een tijdelijke uitweg uit hun financiële moeilijkheden en melden zich voor het cultureel liefdadigheidswerk. Follow The Boys van regisseur Eddie Sutherland is een film over dit grootschalige project dat Amerikaanse film- en theatersterren naar de vier hoeken van de aarde brengt. Grote namen als Sophie Tucker, W.C. Fields, Orson Welles, Arthur Rubinstein, The Andrew Sisters, Al Johnson, Marlene Dietrich en vele anderen nemen dienst bij het leger en de marine. In groepjes van vijf of zes worden ze uitgestuurd naar Azië, Europa en Noord-Afrika om er de manschappen een paar leuke avonden te bezorgen en hun er van te overtuigen dat niet alleen de gewone man, maar ook artistiek Amerika achter hun zaak staat. Het project is een succes zonder voorgaande en het enthousiasme van de soldaten wordt in Amerika door de bevolking gedeeld: het sluit Hollywood in zijn hart.

Eddie Sutherland toont ons in Follow The Boys uitgebreide opnamen van het optreden van de sterren op de Amerikaanse legerbasissen. We zien o.a. The Andrew Sisters in Bei Mir Bist Du Schön, W.C.Fields, de grote komiek, in een grappig biljartnummer en Orson Welles in zijn Mercury Wonder Show terwijl hij als magiër Marlene Dietrich laat doorzagen ter hoogte van de heup. Om de fragmenten aan elkaar te kleven vertelt Sutherland het weinig beklijvende verhaal van Tony West, de grote organisator van de shows, die, bezetten door het vele werk, zijn vrouw verwaarloost en haar uiteindelijk verlaat wanneer ze hem vraagt ermee te kappen. Het witte konijn dat de regisseur vervolgens uit zijn hoed tovert om de film met een happy end te laten eindigen is alles behalve origineel. Marlene Dietrich komt in deze meer dan 100 minutendurende productie nauwelijks aan bod: heel even wanneer ze zich als vrijwilliger meldt (en dan is de film al over de helft) en later nog een keer in de act met Orson Welles gedurende hooguit een minuut of drie. Follow The Boys kan bezwaarlijk een Dietrich-film genoemd worden onder die omstandigheden en hoort eigenlijk in deze Marlene Dietrich Collectie niet thuis.

Voor die beperkte rol van Dietrich is er evenwel een verklaring: ze was van Duitse afkomst. Ondanks haar grote faam en succes in de V.S. en de overtuiging waarmee ze de Amerikaanse (en anti-fascistische) zaak sinds haar komst naar de States in 1933 had verdedigd (ze was ook al een tijdlang Amerikaans onderdaan), bestond er in sommige kringen enige terughoudendheid omtrent de publieke erkenning voor haar grote en ruime inzet ten voordele van de oorlogsinspanningen. Die zou ze na de oorlog als nog krijgen, maar dan van het Amerikaanse leger dat haar bedacht met de Medal of Freedom, de hoogste onderscheiding voor burgers in militaire dienst. Later bleek dat Dietrich tijdens de oorlog geparticipeerd had in CIA-projecten ter ondermijning van het moraal van de vijandelijke troepen. Ze werkte o.a. mee aan radio-uitzendingen voor de Duitse troepen, waarin die werden opgeroepen de strijd te staken en zich over te geven.

Deze film is belangrijk omdat hij ons toont op welk een efficiënte manier de shows voor de militairen overzee werden georganiseerd en ter plekke opgezet. De echte vedetten zijn de artiesten. Met een haast onbeperkt enthousiasme wijden ze zich aan hun opdracht en dragen wezenlijk bij tot een sfeer van optimisme bij het legerpersoneel, zelfs op plekken waar de toestand er niet zo rooskleurig uitziet op dat moment. Sophie Tucker, de stand up comedian met de vuile bek, W.C. Fields, lelijk en oud maar nog altijd grappig, The Andrew Sisters, jong en ontwapenend, Orson Welles in een rol die nauwelijks van hem bekend is, de Delta Rhythm Boys, ingetogen en in harmonie, de orkesten van Freddie Slacks en Charlie Spivak, we zien ze allemaal in levende lijve. Indrukwekkend is ook het optreden van de Sevilliaanse flamencodanseres Carmen Amaya, op de gitaar begeleid door Sabicas, ondertussen erkend als één van de steunberen van het flamencogenre halfweg de vorige eeuw.

BEELD EN GELUID
Follow The Boys is een zwart/wit-film die de tijd goed heeft doorstaan. Er is nauwelijks sprake van grote beschadigingen. De pellicule is netjes schoongemaakt en uitstekend bekijkbaar. Door de vele buitenopnamen op zonnige plaatsen is er een zacht contrast tussen licht en donker met veel ruimte voor details. Ondanks het ontbreken van kleur is Follow The Boys een stralende film. Het geluid staat in stereo 2.0, mar feitelijk gaat het om een mono-track die voor de gelegenheid een upgrade heeft gekregen. Veel brokken worden er niet gemaakt. De stemmen klinken redelijk natuurlijk, de muziek komt minder goed tot z’n recht. Ze klinkt vaak dof en af en toe hapert de geluidsband (het meest opvallend bij het begin van het optreden van The Andrew Sisters). Er is ook een stevige ondergrond van ruis.

EXTRA'S
Deze dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Follow The Boys dekt niet helemaal de lading: het is nauwelijks een Dietrich-film te noemen, want de grote ster komt hooguit een 3-tal minuten in deze één uur en drie kwartierdurende film voor. Follow The Boys volgt de Hollywood-sterren op hun tocht naar de Amerikaanse legerkampen in de Tweede Wereldoorlog en brengt verslag uit van de ernst, de opoffering, de toewijding en het enthousiasme waarmee ze hun patriottische taak als entertainer op zich nemen. De sterren treden in eigen naam op en brengen muziek uit hun repertoire, goocheltrucs, circusacts, sketches, etc. Follow The Boys is het interessante portret van een uniek project.