In het Amerikaanse plaatsje Midwich wordt alles in gereedheid gebracht voor het jaarlijkse schoolfeest: de barbecue wordt geïnstalleerd, slingers opgehangen, hapjes en gebak klaargezet. Iedereen draagt z’n steentje bij om het de uitgelaten kleintjes naar de zin in te maken als plots een donkere schaduw over de huizen schuift en een zacht fluisterend geluid tussen de houten huizen weerklinkt. Om precies tien uur - terwijl de schooljuf om de vingerverf gaat - wordt het dorpje getroffen door een mysterieuze kracht. Negen maanden later brengen tien vrouwen een baby ter wereld. Huisarts Dr. Alan Chaffee (Christopher Reeve) en regeringswetenschapper Dr. Susan Verner (Kirsty Alley) hebben het vermoeden dat er sprake is van een buitenaardse tussenkomst, want de kinderen komen allemaal op hetzelfde moment ter wereld, een fenomeen dat zich ook elders op aarde in afgelegen dorpen voor schijnt te doen.

 

De baby’s geven snel blijk van een buitengewone intelligentie: zo kan de kleine David met de letterblokken z’n eigen naam vormen nog voor hij kan praten en op school absorberen de negen witharige kleuters de leerstof tegen een onvoorstelbaar tempo. Ze krijgen een eigen klasje en gedragen zich sindsdien als één organisme, ze blijken zelfs over telepathisch gaven te beschikken. Als vervolgens het plaatsje geteisterd wordt door een onverklaarbare golf van zelfmoorden en dodelijke ongelukken, is ook schooljuf Gill McGowan (Linda Kozlowski) ervan overtuigd dat de kinderen een gevaar vormen. De bevolking van Midwich is ongerust en besluit om niet bij de pakken te blijven zitten. Ze zoekt een methode om het schrikbewind van de kinderen te beëindigen.

 

Village Of The Damned is de verfilming van de roman The Midwich Cuckoos (1957) van de Britse auteur John Wyndham (The Day Of The Triffids, 1981) naar een scenario van Sterling Silliphant, dat eerder gebruikt werd voor de versie van regisseur Wolf Rilla in 1960. Voor de remake is een beroep gedaan op John Carpenter (The Fog, 1980) en gezien de reputatie van de Amerikaan verwacht je dat zijn aanpak van Wyndhams sciencefictionklassieker een bloedstollende versie zal opleveren die het origineel in de schaduw stelt. Dat is evenwel niet het geval, want Wyndhams verhaal is geen horror/gore, maar veel meer een existentieel verhaal over de mensheid die bedreigd wordt door onbekende krachten uit het heelal, waarmee The Midwich Cuckoos nauw aansluit bij The Day Of The Triffids, The Kraken Wakes en The Chrysalids, romans die hem destijds onsterfelijk maakten in het sciencefictionmilieu. John Carpenter doet een verwoede poging om Wyndhams verhaal op te krikken tot het niveau van The Thing (1982) of Halloween (1978),  maar dat loopt fout af, want The Midwich Cuckoos is beslist een spannend en angstaanjagend verhaal, maar nooit is het de bedoeling van de auteur geweest om zonder meer de nadruk te leggen op het geweld alleen. Wolf Rilla had dat destijds wel begrepen en hij koos ervoor om veel te suggereren en weinig te tonen en dat loont, want de expliciete scènes van John Carpenter nemen veel van de geheimzinnigheid en de drukkende sfeer van het origineel weg.

 

Wat Village Of The Damned definitief de das omdoet is de manier waarop John Carpenter de kinderen portretteert, nl. als een groepje stroef lopende robots met pruikachtige kapseltjes, dat al heel snel duidelijk maakt wat de hogere bedoelingen zijn en dit tot drie keer toe, wat dodelijk is voor een film die het moet hebben van spanning, dreiging en geslotenheid. Het ogenspel van de Cuckoos (koekoeken), zoals John Wyndham ze in z’n roman noemt, is uiteraard beter dan in de film uit 1960, want John Carpenter heeft beter digitaal materiaal ter beschikking, maar veel meer indruk dan destijds maakt het effect niet, opnieuw omdat vorm alleen maar belangrijk is in de mate dat de achterliggende raadselachtigheid erdoor gevoed wordt. Hetzelfde geldt voor de scènes over de om het leven gebrachte dorpelingen: net niet tonen wat er aan de hand is heeft veel meer effect dan zeer expliciet in detail te tonen. Opnieuw is Carpenter de verliezer.

 

 

De kwaliteit van het materiaal is bevredigend: de kleuren ogen natuurlijk en fel, ruis wordt tot een minimum beperkt en de zwart-witverhouding is in orde. De gebruikte master is zo goed als helemaal schoongemaakt en zelfs de lange openingsscène (met credits) bevat geen ongerechtigheden. Voor deze release is een Engelse 5.1-geluidstrack samengesteld op basis van de originele stereoversie, en die geeft de atmosferische muziektrack in elk geval meer ruimte. De andere talen (Frans, Duits, Italiaans en Spaans) moeten het met een stereotrack stellen.

 

Deze dvd dateert al uit 2003 en bevat een aantal extra’s die geen enkele uitgever nog op een schijfje zou durven zetten: Production Notes (tekst), Cast & Filmmakers (tekst), de Originele Bioscooptrailer en een aantal Universal Weblinks (die we niet op hun bruikbaarheid hebben getest).

 

Liefhebbers van sciencefictionromans en -films zullen zich beslist amuseren met deze versie van Village Of The Damned en wie de versie uit 1960 nooit onder ogen kreeg, hoeft ook de vergelijking niet te maken. Liefhebbers van bloed en geweld zullen minder aan hun trekken komen, want de upgrade van sciencefiction naar horror en gore is niet geslaagd, waardoor Village Of The Damned mag worden beschouwd als een zwakke film uit het oeuvre van John Carpenter, maar een acceptabele verfilming van Wyndhams roman.