FILM
Dear Mr. Vernon. We accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. What we did was wrong, but we think you're crazy to make us write an essay telling you who we think we are. What do you care? You see us as you want to see us. In the simplest terms, the most convenient definitions. You see us as a brain, an athlete, a basket case, a princess, and a criminal.

Vooraleer het met de carrière van John Hughes bergafwaarts ging en het na Home Alone van kwaad naar erger verwaterde, was hij in de jaren '80 de koning van de "betere" tienerfilm. Met een steeds weerkerende cast van "brat pack" acteurs, die van hem een gedroomde kans kregen om hun talent tentoon te spreiden voor een groot publiek, bezat de man het talent om goede, diepgravende films klaar te stomen met zeer eenvoudige ingrediënten. Van zijn films kreeg deze Breakfast Club, die hij op amper twee dagen schreef, de beste kritieken, ook al omdat de premisse van de film zó eenvoudig is, dat iedereen er had op kunnen komen (maar buiten John Hughes niemand het had gedaan).

Zaterdagmorgen, 7 uur. Vijf middelbare schoolstudenten hebben strafstudie, en de directeur, Richard Vernon (Paul Gleason) heeft eens wat anders bedacht om zijn studenten bezig te houden: ze krijgen tot 16 uur de tijd om een verhandeling te schrijven met als ronkende titel "wie ben ik", niet te verwarren met het debiele VTM-spelletje van eertijds. Uiteraard lopen de studenten over van enthousiasme, maar dat is nog het best te zien aan John Bender (Judd Nelson), een jonge snaak die graag de maatschappij dwars zit omdat de maatschappij hém dwars zit, en niets liever doet dat zijn middelvinger opsteken tegen het establishment. Saillant detail is dat één van zijn catchphrases "Eat my shorts" is, de lijfspreuk van ene Bart Simpson. Bender is een reguliere zaterdagochtendklant, en deze keer moet hij "zitten" omdat hij voor de lol het brandalarm heeft laten afgaan. Bender zoekt al dadelijk conflict op met de directeur en met zijn collega-strafstudiegenoten, en het schijnt hem voorwaar nog te lukken ook. De eerst geviseerde is Claire Standish (Molly Ringwald), een rijkeluisdochter die tegen de lamp is gelopen omdat ze tijdens de schooluren liever ging winkelen. Sport-jock Andy Clark (Emilio Estevez) wordt van thuis ingehamerd om altijd de winnaar te zijn, en hij heeft een medestudent zijn harige billen tegen elkaar geplakt (letterlijk). Volbloed-nerd Brian Johnson (Anthony Michael Hall) is betrapt met een pistool waarmee hij zelfmoord wou plegen (wat compleet mislukt is, want het was een alarmpistool), omdat hij voor een meer technisch vak een buis heeft gehaald. En wat Allison Reynolds (Ally Sheedy) precies in de strafstudie komt doen, weet niemand, maar ze ziet eruit als een vogelverschrikker, gooit het vlees van tussen haar boterhammen aan het plafond en verkiest een boterham met suiker en iets wat op cornflakes lijkt. Het vooruitzicht dat juist deze vijf misfits hun ziel een keertje bloot moeten leggen voor directeur Vernon steekt hen natuurlijk geweldig tegen, maar naarmate de dag vordert, beginnen ze meer en meer aan elkaar gewoon te geraken, en komt bij elk van hen een vat vol frustraties opborrelen...

Het mag een schier wonder heten dat The Breakfast Club toch nog uiteindelijk de kritische acclamatie heeft gekregen die de film verdiende, want wat u op deze disk (en op elke kopie van de film, overigens) terugvindt, is een flink afgeslankte versie. De oorspronkelijke cut die John Hughes voor ogen had, duurde tweeëneenhalf uur, wat in de jaren '80 op een onverbiddelijk njet van de filmstudio's stuitte. De pummels hebben zelfs de negatieven van de verwijderde scènes vernietigd, en Hughes beweerde bij leven dat hij alleen nog over de integrale kopie van de film beschikte. Voor de heruitgave in de High School Reunion Collection was er even de hoop dat deze onuitgegeven versie zou verschijnen, maar het heeft niet mogen zijn. In de marge van de film zullen er ook velen geweest zijn die zich machteloos voor het hoofd hebben gestoten toen ze gehoord hadden welk aanbod ze hadden afgewezen. Zowel Billy Idol als Bryan Ferry sloegen het aanbod af om voor de titelsong in te staan, en daarna deed Pretenders-zangeres Chrissie Hynde hetzelfde; haar toenmalige echtgenoot, Jim Kerr, leadzanger van de Simple Minds, zag er echter wel brood in, en Don't You Forget About Me betekende voor de Schotse band dé definitieve doorbraak in de States. Ook Rick Moranis bedankte voor een bijrol (die van de concièrge), en het casten van Nicolas Cage in één van de hoofdrollen werd afgeblazen door de (toen al veel te) hoge gage die Cage vroeg.

De afwezigen hadden dus ongelijk, en omdat Hughes blijkbaar perfect de leefwereld van de tieners in de jaren '80 aanvoelde, én dan nog eens een goed oor had voor wat er in die tijd muzikaal als "in" werd beschouwd, werd The Breakfast Club een kassucces. Alle vijf de hoofdacteurs leveren een prima prestatie, en vallen vooral op door hun zeer natuurlijk spel; misschien steekt Ally Sheedy met haar excentrieke rol nét de anderen ietsje voorbij, maar dat kan ook onze persoonlijke smaak zijn. Het is echter zeer gemakkelijk om te zien wat de werkelijke reden van het succes was: de vele tieners die in de MTV-generatie sociaal niet aanvaard werden omwille van hun nonconformisme, excentriciteit of andere, niet door de algemene norm geaccepteerde levenshoudingen, hunkerden blijkbaar in die tijd naar een uitlaatklep om de innerlijke pijn die met dergelijke sociale uitsluiting gepaard gaat, onder woorden te brengen. Velen identificeerden zich dan ook met de bolleboos (Brian), de sportsnob (Andy), de normloze (Allison), de verwaande (Claire) of de op het criminele pad verzeilende (John); of toch tenmiste met een deel van hun belevenissen of karaktertrekken. Schooltoneelgezelschappen vroegen zelfs aan Hughes om een scriptadaptatie te maken die geschikt was voor toneelopvoeringen. Naar verluidt was het Hughes' idee om met dezelfde cast om de tien jaar een sequel te draaien, waarbij The Club terug zou samenkomen op andere cruciale momenten in hun leven. Het is echter bij deze éne editie gebleven. Maar volgens ons heeft de film nog niets aan actualiteitswaarde moeten inboeten! Voeg daar nog eens bij dat John Hughes de film ook artistiek heel aantrekkelijk heeft gemaakt (de tot bibliotheek omgebouwde turnzaal is méér dan zomaar een decorstuk), en je hebt een puike film!

BEELD EN GELUID
Is The Breakfast Club een goede kandidaat om op highdefinitionformaat te bestaan? Wellicht had het beter gekund: het beeld ziet er scherper uit dan de vorige dvd-releases, maar het wordt af en toe toch duidelijk dat de film met een verhoudingsgewijs shoestring budget werd gefilmd, én dat de film niet genoeg actualiteitswaarde meer heeft om uitvoerig geremasterd te worden. Het beeld is niet altijd stabiel, en wiebelt soms een klein beetje heen en weer, wat vooral te merken is wanneer er credits over het scherm rollen. Printbeschadigingen zijn er niet aanwezig, maar de kleuren zien er wat gedesatureerd en gedateerd uit. De scherpte is wat bijgetweaked, maar het blijft toch niet echt een titel die technische vernieuwing uitademt. De audio is een klein beetje uitbundiger, en vooral de muziekstukken winnen daarbij, maar de dialogen blijven vlak en dof, zelfs voor een talkie.

EXTRA'S
Het pakketje extra's dat enkel op de Amerikaanse tweede editie te vinden is, werd hernomen en is dus voor het eerst officieel hier verkrijgbaar. Brat Pack-sterren Judd Nelson en Anthony Michael Hall leveren een fijn en inzichtvol audiocommentaar af, dat niet echt filmtechnisch stevig in elkaar steekt, maar klinkt als good old fun between old pals. De 12-delige documentaire Sincerely Yours (51 min.) behandelt het min of meer onverwachte succes van de Brat Pack-generatie en bevat een reeks mooie herinneringen aan het schieten van de film en aan wijlen John Hughes. The Most Convenient Definitions: The Origins of the Brat Pack (6 min.) tenslotte is een samenvatting van het artikel in het tijdschrift New York dat de invloed van de acteurs in kwestie voor het eerst belichtte. Het enige verschil met de US-versie van de disk is dat de trailer van de film hier ontbreekt.

CONCLUSIE
Na St. Elmo's Fire is The Breakfast Club de makkelijkst te onderscheiden film uit het Brat Pack-tijdperk. Als Paramount nu ook nog eens in onze contreien Ferris Bueller's Day Off zou willen releasen, is het belangrijkste trio films uit het genre verkrijgbaar. De technische bijdrage van deze Blu-ray is eerder beperkt.