FILM
Paul Barnell (Robin Williams), een reisagent in Alaska, zit diep in de schulden en krijgt geen uitstel meer van zijn schuldeisers. Hij ondernam al een aantal pogingen om de levensverzekeraar van zijn broer Raymond (Woody Harrelson), die 5 jaar geleden plotseling verdween, met geld over de brug te laten komen. De verzekeraar wil echter een bewijs van zijn overlijden en zolang er geen lijk is, krijgt Paul geen geld. Op de koop toe is er nog het vreemde gedrag van zijn vrouw Margaret (Holly Hunter), die op latere leeftijd (vermoedelijk) het syndroom van Gilles de la Tourette heeft ontwikkeld.

Plots ziet Paul toch een kans om de levensverzekering van 1 miljoen euro uitbetaald te krijgen als hij op een gedumpt lijk stoot. Hij bedenkt een plannetje om het door te laten gaan voor het lichaam van zijn vermiste broer en zo de verzekeraar om de tuin te leiden. Natuurlijk stapelen de problemen zich al snel op: een verzekeringsagent (Giovanni Ribisi) die uit is op een promotie doet er alles aan om aan te tonen dat er sprake is van bedrog en plots staan de moordenaars van het lijk voor Pauls deur...

The Big White is een indiefilmpje dat geen enkel risico neemt en mooi binnen de lijntjes kleurt. Het verhaal verloopt precies zoals je het zou verwachten en de clichés die aan bod kunnen komen, zijn er ook. Het verhaal dentert echter als een sneltrein vooruit dankzij een strakke regie van Mark Mylod, die met Ali G, Indahouse en What's Your Number? nochtans geen al te sterke referenties heeft. Wat de film mankeert aan originaliteit, compenseert hij wel met de cast, waaronder een aantal grote namen. Robin Williams schittert in een van zijn minder opvallende rollen, de goede lamzak die voor het eerst in zijn leven de regels overtreedt. Holly Hunter steelt dan weer de show als de vuilgebekte maar schattige Margaret, met wie je niet anders kan dan meeleven. Giovanni Ribisi en Alison Lohman evolueren mooi van gebroken koppel tot partners-in-crime.

Het grootste probleem in The Big White is het verhaal: vanaf de eerste vijf minuten wordt een hele hoop suspension of disbelief van de kijker verwacht en dat geldt tot het einde van de film. Zo kost het de verzekeraar toch verdomd veel moeite om aan te tonen dat het lijk niet dat van Raymond Barnell is, terwijl dat in realiteit erg snel kan worden uitgeklaard. Daarnaast is het ook erg gemakkelijk dat er nooit getuigen zijn terwijl Paul met het gedumpte lijk in de weer is. Verschillende plotelementen blijven ook onopgelost achter, terwijl daar toch vaak een hele tijd aandacht aan wordt besteed. Het einde is ook wel iets te gemakkelijk en je zal wel eens zuchten omdat alles mooi in zijn plooi valt.

Toch is The Big White geen ramp. Het is een zwarte komedie van het niveau verstand-op-nul met een beklijvend sfeertje, een goede productie en een uitstekende cast. Een aangename verrassing.

BEELD EN GELUID
Zowel het witte sneeuwtapijt van het ijzige Alaska als de warme houttinten die overheersen in de scènes binnenshuis, komen qua kleur mooi tot hun recht. Gezien de beperkte middelen waarmee de film gemaakt is, is er toch sprake van een degelijke productie en transfer. De Dolby Digital 5.1-track volstaat voor de aanwezige muziek, die toch vooral op de achtergrond blijft, en hij vormt een aangename mix met de dialogen.

EXTRA'S
Drie trailers voor andere RCV-releases: Proof, The New World en Dreamer: Inspired By A True Story.

CONCLUSIE
The Big White zal niet snel de geschiedenisboeken halen, tenzij als aanleiding voor de drankverslaving van Robin Williams (de verlatenheid van de filmlocaties werd hem te veel). Ook zal hij niet als hoogtepunt worden aangehaald voor de carrières van de verschillende A-listacteurs hier aanwezig. Toch is het een aangename, gitzwarte komedie die geen enkel moment verveelt. Voor de prijs waar je 'm tegenwoordig voor vindt: een koopje!