FILM
Een paar jaar geleden hadden we het op onze pagina’s over Into The Night. Een ongelooflijke leuke komedie die een beetje vergeten is en die je tegenwoordig op dvd niet al te gemakkelijk meer vindt. Omdat voor ons de upgrade-versie van 101 Films stralend ligt te blinken, besloten we om iets dieper in te gaan op de geschiedenis van de film. Het script was reeds door ene Ron Koslow in 1981 geschreven. Het was zo wat het meest vruchtbare wat uit zijn pen vloeide, want naast een paar afleveringen van een paar tv-series die buiten de VS niets betekenen, had hij alleen maar Firstborn van de onlangs overleden Michael Apted en Lifeguard (een soort van Baywatch in de '70’s) op zijn actief staan. 20th Century Fox vond het scenario echter niets en versaste het naar Universal.

Een betere zet was niet denkbaar. Sean Daniel, die toen de directeur was van Universal, hield niet alleen van het script maar hij had ook een boontje voor John Landis die hij kende van National Lampoon's Animal House. De morele steun kon Landis overigens goed gebruiken, want middenin de opnames van Into The Night moest de regisseur voor de rechtbank verschijnen wegens beschuldiging voor onvrijwillige doodslag tijdens het draaien van Twilight Zone waarbij tijdens een helikoptercrash drie mensen (waaronder twee kinderen) omkwamen. Daniel was ervan overtuigd dat Landis en zijn collega's "ten onrechte voor de rechter waren gestuurd voor wat een menselijke catastrofe was, maar zeker geen criminele daad". Het tragische ongeval veranderde niet alleen Hollywood, maar het had ook een nefaste invloed op de carrière van Landis. De maker van The Blues Brothers, An American Werewolf In London en Trading Places bleef weliswaar goede films zoals Three Amigos of Amazon Women On The Moon maken, maar ze werden één voor één (met uitzondering van Coming To America) een grote flop.

In de film zien we wel Jeff Goldblum en Michelle Pfeiffer in de hoofdrollen, maar dat was helemaal niet de bedoeling. Voor de vrouwelijke rol wilde Landis Jamie Lee Curtis met wie hij al eens had samengewerkt in Trading Places, maar de actrice koos voor de aerobic-detective (jaja, zo kan je hem omschrijven!) Perfect met John Travolta. En in plaats van Goldblum wilde Landis Jack Nicholson. Die vond het script wel leuk, maar Nicholson zag niets in de rol van Ed Okin omdat het een vent is die eigenlijk niets doet.

Het verhaal gaat inderdaad over een sul die bedrogen wordt door zijn vrouw en als een blinde mol in de val loopt van een knappe dame. De onbeholpen kerel is ene Ed Okin (Jeff Goldblum). Hij is het gezeur van zijn vrouw zo beu dat hij er ’s nachts niet meer van kan slapen. Nadat hij tijdens de vergadering is ingedommeld, raadt zijn collega Herb (Dan Akroyd) hem aan om naar huis te gaan om wat te slapen. Eens thuisgekomen ontdekt hij dat zijn vrouw liever het bed met een ander deelt. Compleet van de kaart gaat hij naar het centrum van Los Angeles en belandt er om één of andere vreemde reden in de luchthaven. Hij weet niet wat er gebeurt als een prachtvrouw (Pfeiffer) in zijn auto springt. De mooie vrouw ziet er niet alleen als Lady Diana uit, ze heet ook zo. Ed is natuurlijk snugger genoeg om te beseffen dat dit geen toeval kan zijn. Diana is geen doetje en is op de vlucht is voor vier Iraniërs. Ed ontdekt dat Diana emeraldstenen naar de VS heeft gesmokkeld die eigendom zijn van de Shah van Iran. De twee worden niet alleen nagezeten door vier dolkomische (maar uiterst gevaarlijke) Iraniërs, ook is er een Britse huurmoordenaar (David Bowie) in het spel betrokken.

Voor Pfeiffer, die trouwens haar acteerdebuut in 1978 in een aflevering van Fantasy Island maakte en daarna ook opdook in CHiPs en een paar televisiefilms, was dit haar tweede grote rol. Haar eerste (en grote doorbraak) was natuurlijk met Scarface, en het verhaal doet de ronde dat regisseur Brian De Palma dat niet zag zitten omdat hij haar verschrikkelijk vond in Grease 2. Goldblum was trouwens niet de tweede, maar wel de vijfde keuze. Toen Jack Nicholson het aanbod vriendelijk had afgewezen, had John Landis zijn zinnen op Gene Hackman gezet en die zag dat zelf wel zitten, maar Universal oordeelde dat hij niet de man was die de kassa zou doen rinkelen, vooral omdat Hackman op dat moment een paar behoorlijke flops had. Blijkbaar wilde de studio iemand die in de cast zat van The Big Chill, want zowel Tom Berenger als Kevin Kline werden voor de hoofdrol gevraagd, maar toen die beiden niet beschikbaar waren, nam Universal vrede met Goldblum.

De film zat boordevol cameo’s. Naast bekende acteurs zoals bijvoorbeeld Paul Bartel, David Bowie of het zusje Dedee van Michelle Pfeiffer waren er ook zeventien regisseurs te zien. Een theorie is dat zij dit deden om Landis te steunen bij het dodelijke ongeval van Twilight Zone: The Movie. Wie goed oplet kan bijvoorbeeld David Cronenberg, Jonathan Demme, Richard Franklin, Amy Heckerling, Jim Henson, Lawrence Kasdan of Don Siegel zien. Voor Paul Mazursky en Roger Vadim was er zelfs een bijrol voorzien. En of dat allemaal niet genoeg was, waren ook zeven Playmates present.

Into The Night is een heerlijke film die alleen maar uit de jaren '80 kan komen. Het verhaal is op zijn zachtst gezegd infantiel, maar dat vormt op geen enkel ogenblik een hinderpaal. Iedere grap weet zijn doel te raken en het is bijzonder jammer als je er de huidige commentaren op naleest dat men Landis verwijt dat hij een racistische film zou hebben gemaakt. Uiteraard gaat het hier om stereotiepe karakters, maar het is dan ook nooit de bedoeling geweest van Landis om een realistisch drama neer te zetten, maar wel een geslaagde komedie en of dat het geval is!

BEELD EN GELUID
Deze film kwam oorspronkelijk bij Universal uit, maar voor de Europese release werden de filmrechten doorverkocht aan 101 Films. Kijk vooral uit je doppen waar je hem koopt, want de prijs varieert van zo’n 7 tot 20 euro, al naargelang waar je hem koopt. In deze editie vind je zowel de dvd als de Blu-ray terug, en dus ideaal om een vergelijking te maken. Er is duidelijk werk gemaakt van de restauratie, maar toch heeft deze transfer nog een zeer korrelachtig beeld (wat vooral opvalt bij een stilstaand beeld) en is er te weinig detailvoering. Maar goed voor dit soort moeilijk verkoopbare titels is het wellicht de beste versie die je ooit zult te zien krijgen. De geluidsband is LPCM 2.0 en heeft geen ondertiteling. Het wordt wel nooit een geluidsbrij maar er zitten geen lagen in de geluidsband, iets wat vooral stoort bij de overdonderende bluesrockpop die de soundtrack vormt. Bluesheld Carl Perkins speelt zelfs een bijrol.

EXTRA'S
De enige extra die je hier aantreft (naast een dvd) is een poster van de film. Leuk om op te hangen in je kamer of om hem in je doosje op te bergen en die later te schenken aan de kleinkinderen, maar meer is het niet.

CONCLUSIE
Into The Night is een fantastische leuke komedie van John Landis die men nu wegens verstikkende politieke correctheid niet meer zou kunnen maken, en dat is betreurenswaardig. Naast een zeer grappige komedie, moet deze film uit 1985 ook zowat het record van cameo’s op zijn naam hebben staan.