FILM
Over Nicolas Cage is er al heel wat inkt gevloeid. In het echte leven lijkt hij al even excentriek te zijn als de personages die hij in zijn films vertolkt, en hij is tevens een acteur die bijna alles aanvaardt wat hem in de schoot wordt geworpen. Wil je een freak in je film en je budget laat het toe, dan mag je er donder op zeggen dat je het pad van Nicolas Cage wel zal kruisen. Met deze ingesteldheid is het natuurlijk onvermijdbaar dat je hem ziet opduiken in de allergrootste crap, straight-to-dvd films waarvan je je afvraagt waarom men ze per se wil maken. Maar er zijn ook uitzonderingen waardoor het voor de cinefiel een bijna verplicht nummertje is geworden om al zijn films op te snorren, want je meer maar nooit. Dit jaar zagen we hem als een op tilt geslagen kok die zijn gestolen truffelvarken terug wil in Pig, er was de sciencefictionfilm Colour Out Of Space die nu wat in het diskrediet is geraakt door het gedrag van regisseur Richard Stanley en in 2018 was er ook Mandy.




Horror, maar zeer aparte humor die wat aanvoelt als de Mad Max-versie van Under The Skin van Jonathan Glazer. De maker van dit alles is Panos Cosmatos, zoon van papa George die in de jaren '80 de wereld de Stallone-hits Rambo: First Blood Part II en Cobra schonk. Niet dat die twee ook maar iets met Mandy te maken hebben, behalve het feit dat ook dit verhaal zich in de jaren '80 afspeelt.

"When I die, bury me deep, lay two speakers at my feet, wrap some headphones around my head, and rock and roll me when I'm dead." Dit zijn de eerste woorden die je leest als de film start. Je weet er meteen mee dat dit een trip zal worden, en zelfs eentje die beter werkt als je op de één of andere manier lazarus in je zetel ligt. Niet dat we onze lezers het verkeerde pad willen opsturen, maar wie het leven door een net iets te nuchtere bril ziet, zou Mandy wel eens te vlug kunnen onderbrengen als pompeuze arty farty, maar dat is het niet.




Verwacht niet te veel dialogen van Nicolas Cage, de man zegt amper een woord. Wel loopt hij de hele tijd rond met een door bloed besmeurd gezicht (wat we ook al in Pig zagen) en een bijl in de hand, want Red Miller, die houthakker is van beroep, is op wraak uit. Zijn echtgenote Mandy Bloom (Andrea Riseborough) is ontvoerd door de krankzinnige sekteleider Sand Jeremiah (Linus Roache, die koning Eckbert in Vikings speelde). Niet om losgeld, maar gewoon uit lust. De vrouw wordt in een jute zak levend verbrand en dat voor de ogen van een vastgeketende Cage. Zoiets moet natuurlijk stranden in een bloedvergieten.

Een revengefilm die er geen is. Wel is Mandy de hele tijd doordrenkt met een roodachtige filter en kom je van de ene visuele verbazing in de andere terecht, en rolt je hoofd van de ene mindfuck naar de andere, en dan nog wel op de minimale synthklanken van wonderkind Johann Johannsson, die op 9 februari op 48-jarige leeftijd stierf. Het werd het laatste werk van de IJslandse componist, die de film als een audiovisuele ervaring zag en zich spiegelde aan Ken Russell’s Tommy.




Mandy is zeker geen cinema die er bij iedere filmfan even gemakkelijk zal ingaan, en daar zit de zeer aparte (maar magistrale) visuele stijl van Cosmatos voor veel tussen en doet denken aan het neonlichtgegoochel van Refn. Nicolas Cage siert wel de hoes, maar de echte ster van deze film is desalniettemin Andrea Riseborough.

BEELD EN GELUID
Iedereen doet natuurlijk want hij wil, maar wij kregen deze dvd in handen omdat tegenwoordig heel wat mensen hun fysieke dragers naar de kringloopwinkel verslepen, maar uit respect voor de film (en jezelf) doe je er toch beter aan om deze film op Blu-ray aan te schaffen. Mandy is een visueel spektakel dat je in de best mogelijke omstandigheden moet zien (we gaan er zelfs van uit dat dit de bioscoopzaal is), maar op de dvd lopen de diverse rode tinten in elkaar en mist het door de wazigheid zijn gewenste effect. Een bijkomende reden om de Blu-ray aan te schaffen is het geluid. De muziek speelt hier een dominante hoofdrol en de dvd moet het stellen met een gewone Dolby Digital 5.1.




EXTRA'S
Een dikke foei gaat naar Universal voor de extra’s. Wat een gemiste kans! Mandy is een film die meer vragen dan antwoorden oproept en de bonussectie is een uitgelezen kans om meer te weten te komen over deze verbluffende, maar zeer mysterieuze film. Maar niets daarvan. Je moet het stellen met wat verwijderde scènes en een 20-tal minuten Behind the scenes waar je nauwelijks iets aan hebt.

CONCLUSIE
Wie door het bos de fameuze bomen niet meer ziet en zich afvraagt welke film met Nicolas Cage de moeite waard is, mag alvast Mandy aanstippen. Wel is een verwittigd man in dit geval er drie (en zelfs meer) waard, want Mandy is wel horror, maar het is vooral een trip die je moet ondergaan, al dan niet met hulpmiddelen. Meesterwerk.