Irma La Douce maakt deel uit van de Billy Wilder Collectie, waartoe ook nog volgende films behoren: The Seven Year Itch, Witness For The Prosecution, Some Like It Hot, The Apartment, One Two Three, Kiss Me Stupid, The Fortune Cookie en The Private Life Of Sherlock Holmes en Avanti!

FILM
De meeste films van Billy Wilder hebben niet alleen de tand des tijds bijzonder goed doorstaan, ze worden beter naarmate je ze vaker bekijkt. Een uitzondering op de regel is Irma La Douce, nochtans een van de grootste kassuccessen van de cineast. De prent is gebaseerd op een uiterst succesvolle musical uit de jaren vijftig, maar Wilder koos ervoor de songs volledig te schrappen en er een standaardfarce van te maken, volledig op maat van de acteurs Jack Lemmon en Shirley MacLaine. De hoop bestond ongetwijfeld dat de chemie van drie jaar eerder, in The Apartment, herhaald kon worden. Maar hoewel men in een enkele scène daar zeker in slaagt, blijkt het finale product een flauw doorslagje van een verhaal over persoonsverwisseling en een onmogelijke liefde dat we al honderd keer eerder hebben gehoord.

Lemmon speelt Nestor Patou, een Parijse politieagent die het naleven van de regels hoog in het vaandel draagt. Omdat hij een niet toegestane raid uitvoert op de lokale hoerenbuurt, krijgt hij zijn ontslagbrief van de commissaris. De Parijse politie knijpt immers al jaren een oogje toe in ruil voor steekpenningen. Ontgoocheld gaat Nestor op zoek naar een hotelkamer en zo belandt hij opnieuw in de hoerenbuurt, waar hij onderdak vindt bij de prostituee Irma La Douce. De twee worden verliefd op elkaar en Irma krijgt Nestor zo ver dat hij haar pooier wordt, maar de ex-agent kan het niet verdragen dat de zorgeloze Irma in bed duikt met haar klanten. Daarom verzint hij een list. Hij verkleedt zich als de rijke Engelsman Lord X, die haar twee maal per week bezoekt en haar 500 frank geeft voor een louter kaartspelletje. Hierdoor heeft Irma geen andere klanten nodig. Maar Nestor moet er stiekem wel een half dozijn baantjes bijnemen om het geld te verdienen dat zijn Engelse alter ego wekelijks aan Irma spendeert, met als gevolg dat Irma hem ervan verdenkt er een scharrel op na te houden. Ze overweegt hem te verlaten voor... Lord X.

Had Wilder Irma La Douce als een snel tussendoortje gedraaid, zonder veel poespas, dan was de film anno 2010 allicht als een charmante genre-oefening overgekomen. Maar de cineast maakt er een groots spektakel van, met grootste decors waarin Parijs wordt nagebootst, met een somptueuze widescreenkleurenfotografie en een speelfilmlengte die eerder voor een 'belangrijk' drama geschikt is dan voor een frivole komedie. De verwachtingen zijn bijgevolg hoog gespannen en het blijkt al snel dat de prent daaraan niet kan beantwoorden. Een wel erg lange aanloop vol kinderlijk naïeve humor over prostituees gaat namelijk over in een farce die alle geloofwaardigheid teniet doet. Sommige scènes bezitten nog een kern van originaliteit - een montage van marktscènes doet de mondhoeken bijv. mild opwaarts krullen - maar geïnspireerde momenten zijn doorgaans ver te zoeken. Misschien had Wilder beter de muzikale momenten uit het originele stuk behouden, want het lijkt alsof ze vervangen zijn door sequenties die de plot niets vooruithelpen, noch de karakterontwikkeling ten goede komen.

Niet dat dit laatste veel had opgelost. De plot van Irma La Douce rekent zo fel op misverstanden en gedaanteverwisselingen dat realistisch denkende karakters de prent waarschijnlijk geen goed konden doen. En dus hebben de hoofdacteurs geen andere keuze dan zich volledig in de stereoptiepen te gooien. Lemmon vertolkt Nestor Patou als de naïviteit zelve, een politieagent die te goed is voor deze wereld, maar die net daarom de sympathie van de kijker niet kan winnen. Het is immers een dunne lijn tussen naïviteit en domheid en die wordt door Nestor te vaak overschreden, ook al amuseert Lemmon zich zichtbaar telkens hij zich als Lord X mag uitdossen. Shirley MacLaine had eveneens uit bordkarton opgetrokken kunnen zijn. Haar Irma doet nauwelijks onder voor Nestor in goedgelovigheid, maar ze verpakt dat in mild cynisme, waardoor het minder opvalt. Op wat op de rug gefilmd naakt na is er dan ook niets baanbrekends aan MacLaines vertolking. Bovendien is de chemie tussen de protagonisten die in The Apartment zo onvergetelijk was hier een stuk minder. Gelukkig redt de nevencast de meubelen nog een beetje. Of beter: één specifiek castlid. Lou Jacobi is als Moustache, de eigenaar van het plaatselijke café, ronduit fantastisch. Zijn personage is het enige dat ietwat diepgang suggereert en de backstory van Moustache is intrigerender dan de volledige plot van Irma La Douce.

Als de prent één ding bewijst, is het dat niemand perfect is. Irma La Douce volgde voor Wilder na een ongelofelijk kwartet films en beëindigde zo bruusk een van de meest briljante reeksen kritische triomfen van de zevende kunst. Blijkbaar zit er een limiet op de hoeveelheid creativiteit binnen een periode van een half decennium. Dat verklaart waarom Irma La Douce grotendeels de mist ingaat. Het verklaart echter niet waarom de film ook nu nog een schare trouwe fans heeft, die de prent als een klassieker beschouwen. Ofwel hebben zij het bij het rechte eind, ofwel ik. Bepaal zelf tot welk kamp je behoort, maar wees gewaarschuwd. Ik ben nog niemand tegengekomen die Irma La Douce middelmatig noemt. Het is een keuze tussen goed en slecht die je wacht. Je hebt dus één kans op twee dat je tweeëneenhalf uur van je leven weggooit.

BEELD EN GELUID
Opvallend slecht is de beeldtransfer niet, maar een opeenvolging van minpuntjes zorgt er niettemin voor dat de kwaliteit niet hoog is. Zo zijn er geregeld kleine printbeschadigingen en ogen de kleuren gesatureerd maar wazig, wat dan weer zijn weerslag heeft op de algehele scherpte van de prent. De zwartniveaus zijn evenmin van topniveau. Met de soundtrack is het iets beter gesteld. Het monospoor vindt een mooi evenwicht tussen de muziek en de dialogen, terwijl goed gepositioneerde geluidseffecten geregeld voor een komische noot zorgen, met name bij het ontkurken van champagneflessen.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer voor de film.

CONCLUSIE
Irma La Douce is een zeldzaamheid: een Billy Wilder-film die zodanig gedateerd is dat hij zelfs geen nostalgische charme meer uitstraalt. Het ongeloofwaardige verhaal dat nodeloos lang gerekt wordt, kent slechts één positieve uitschieter: de amusante nevenrol van bareigenaar Lou Jacobi. Beeld noch geluid scheren op deze release bovendien hoge toppen, terwijl de enige extra op de schijf een trailer is.