FILM
De late jaren 70 en de beginjaren van de eighties waren met klassiekers als Halloween, Friday The 13th en A Nightmare On Elm Street weliswaar het gouden tijdperk van de slasher, maar ook daarvoor werden er films gemaakt over seriemoordenaars die met plezier hun slachtoffers in stukjes hakten. Een prachtvoorbeeld daarvan is The Town That Dreaded Sundown uit 1976 van Charles B. Pierce. Een film die in vier weken werd gedraaid en dat met een budget van 400.000 dollar en vandaag verdiend de titel van "cultklassieker" krijgt, al was het maar dat één van de slachtoffers gedood werd met een trombone. Jaja, een trombone!

Het verhaal van The Town That Dreaded Sundown is gebaseerd op de gruwelen van The Phantom Killer, een gek die in 1946 een hele resem mensen de dood injoeg, maar nooit gevat kon worden. Als je nu in Texarkana over deze onmens spreekt, komen de haren van de inwoners nog recht, want het verhaal doet de ronde (of dat was toch het geval toen de film uitkwam) dat deze zot nog steeds in het gehucht dat tussen Arkansas en Texas ligt, rondloopt. In ieder geval voer genoeg voor het maken van een razend interessante film die de meeste slashers van vandaag doet verbleken. 

The Town That Dreaded Sundown is uniek in twee opzichten. Eerst en vooral is er de documentaire-stijl door Vern Stierman die de gebeurtenissen aan elkaar praat, een man die trouwens lokale bekendheid genoot als weerman. Daarnaast zie je als kijker nooit de moordenaar. Je ziet alleen maar een reusachtige vent wiens gezicht onzichtbaar is door een witte zak waardoor je alleen maar zijn ogen ziet. Tamelijk scary, en minstens zo iconisch als Jason Voorhees of Michael Myers. 

Voor Charles B. Pierce was het relaas van The Phantom Killer een bekend verhaal, want de regisseur was zelf afkomstig van Texarkana. Charles B. Pierce die deze film produceerde, regisseerde en er ook zelf een rol inspeelde is in de filmgeschiedenis het meest bekend voor de wereldberoemde zin "Go ahead, make my day" die hij schreef voor de Dirty Harry-film Sudden Impact met Clint Eastwood. Als regisseur maakte hij dertien films en het zijn vooral zijn eerste twee films (The Legend Of Boggy Creek en The Town That Dreaded Sundown) die de mensen zich nog herinneren. En verder is hij ook de man die instond voor de decors van o.a. de Pam Grier-classic Coffy, The Outlaw Josey Wales (met alweer Eastwood) en de gangsterfilm Dillinger van John Milius. Dat Pierce alles weet van decors zie je ook in The Town That Dreaded Sundown, want ook op dat vlak is de film een pareltje.

Pierce, die de streek van Texarkana even goed kende als zijn eigen broekzak, besloot om de film daar ook op te nemen. Hij ging daar tamelijk ver in, en gebruikte hij bijv. de exacte moordlocaties. Af en toe verdraaide hij wat de waarheid zoals bijv. de eindscene, maar voor de rest kan je spreken van een opsomming van de juiste feiten. De ene inwoner kon daarmee lachen en bood vrijwillig zijn hulp aan, anderen vonden het iets minder prettig zoals bijv. het slachtoffer Mark Melton Moore dat vond dat hierdoor zijn privacy werd geschonden en Pierce voor de rechter sleepte. De aanklacht kreeg geen gevolg, wellicht omdat alle namen in de film veranderd werden.

Opmerkelijk is toch ook de casting, want Charles B. Pierce kreeg het voor elkaar om Ben Johnson te strikken als Captain J.D. Morales die het onderzoek diende te leiden. Johnson kreeg in 1971 een Oscar voor The Last Picture Show van Peter Bogdanovich, en ook was hij een steeds terugkerend gezicht in de westerns van John Ford en Sam Peckinpah. De Oklahama-guy doet het dan ook meer dan prima als de eenzame wolf die zich door niets of niemand laat dicteren. Bijgestaan door de lokale sheriff Norman Ramsey die werd vertolkt door Andrew Prine, een acteur die vooral gevraagd werd voor spaghettiwesterns en op IMDB meer dan 100 credits op zijn naam heeft staan. Ook Dawn Wells is in de VS geen onbekende, want op tv regelmatig te zien in de sitcom Gilligan’s Island. En als gezegd speelde ook Charles B. Pierce een rol en dat als de verzonnen Sparkplug die voor de komische noot moest zorgen door bijv. regelmatig een patrouillewagen in de prak te rijden. Bij momenten is The Town That Dreaded Sundown misschien net iets te cheesy, maar zeker ééntje die in ons klassement geboekt staat als “must-see”.

BEELD EN GELUID
In de VS verscheen The Town That Dreaded Sundown op Blu-ray via Shout Factory, maar in Europa gebeurde dat op Eureka! Een label dat er prat op gaat om de koper ei zo na perfecte schijfjes aan te bieden. Af en toe (en dan spreken echt over niet meer dan wat luttele seconden) zie je een paar witte stippen of wat vlekjes, maar voor de rest is alles scherp, ook al mag je niet vergeten dat deze film weliswaar uit de MGM-stal kwam, maar toch een low-budgetfilm is. De geluidsband heeft niet al te veel geluidseffecten, maar zowel de dialogen als de soundtrack zijn perfect hoorbaar. 

EXTRA'S
De releases op Eureka! verschijnen steeds in dual-format, dus in één editie heb je zowel de dvd als de blu-ray. Naast een scherpe prijs (gemiddeld zo'n twaalf euro voor een iewat oudere catalogustitel) krijg je bij je blu-ray ook nog eens een interessant filmboekje van zo'n 20 pagina's die volgestopt is met filmweetjes. Bij de extra's vinden we naast de trailer van de remake uit 2014 die rechtstreeks op video-on-demand uitkwam, ook nog interviews met Andrew Pine, Dawn Wells en de DOP James Roerson. We onthouden vooral de hilarische interludes van Andrew Pine zoals "The guy only murdered 5 people and injured 3, he even wouldn't make the papers these days." of "We chased a lot of women and in between we made a film." Onnavolgbaar noemen we dit soort gasten.

CONCLUSIE
The Town That Dreaded Sundown is een obscure, zelfs vergeten creepy thriller die kan wedijveren met de grote slasher-classics. Haal maar in huis als je warm loopt voor dit soort cinema!