FILM
Hebben liefdesbrieven een doorslag op recensies? We nemen aan van niet, maar laat mij een uitzondering maken voor Mary Stuart Masterson. Een naam die doorgaans niet al te vaak in lijstjes voorkomt, maar deze in Manhattan geboren actrice heeft toch een mooi parcours afgelegd die zich vooral in de jaren '80 liet gelden.

Mary begon er vrij vroeg aan en was als achtjarige al in The Stepford Wives in 1975 te zien. De grote doorbraak kwam echter een dikke tien jaar later toen ze met Sean Penn in At Close Range zat, een enorm ondergewaardeerde film die dezer dagen meer herinnerd wordt door de titelsong Live To Tell van Madonna. Daarna volgde het door John Hughes geschreven Some Kind Of Wonderful waar ze de tomboy vertolkte op wie het moeilijk is niet verliefd te worden. Francis Ford Coppola vroeg haar voor Gardens Of Stone, ze was een cowgirl in Bad Girls, speelde met Johnny Depp in Benny & Joon en er was ook nog het magistrale Fried Green Tomatoes. Daarna ging het wat minder, maar daartussen zat ook Chances Are uit 1989.




Een film die we er zo maar uitpikten (verliefdheid, weet je wel), want hoewel de film opvallend goede kritieken kreeg, bleef het zeer kalm aan de kassa en was het uiteindelijk de single van Cher en Peter Cetera (één van de zangers van Chicago) die wat geld in het laatje bracht. Mary Stuart Masterson was er wel mee opgetogen, want ze vond het één van haar meest volwassen rollen die ze tot dusver speelde. Idolen moet je niet tegenspreken, maar je moet er desalniettemin niet te veel van geloven. Op Mary komen we later wel terug, maar er is ook (de minstens even briljante) Cybill Shepherd. Een zeer belangrijke rol voor haar, want het was haar eerste bioscoopfilm sinds The Return uit 1980, en dat had natuurlijk alles te maken met het feit dat ze vier jaar lang aan de zijde van Bruce Willis in Moonlighting gebonden was.  Deze komedie werd destijds in onze contreien via Columbia Tristar uitgebracht op dvd en via een paar muisklikken merkten we op dat deze nog vlotjes beschikbaar is. Wie de film op Blu-ray wil, moet zijn soelaas zoeken in de VS waar hij wel op regiogebonden Blu-ray te vinden is. Helemaal niet duur (onder de tien dollar), maar de vraag is of je dat überhaupt wel dient te doen, want dit lijkt eerder op een veredelde dvd-uitvoering. Het loopt weliswaar nergens fout, maar van detailscherpte is er toch maar weinig sprake. De film beschikt wel over een zeer gevarieerd kleurenpalet, zoals dat bij komedies hoort te zijn. De geluidsband is een DTS-HD MA 2.0 waar je, op een '80's-soundtrack na, niet veel van moet verwachten qua effecten. Er is Engelse ondertiteling voorzien.




EXTRA'S
Deze release is absoluut basic. Niks van bonus, zelfs geen trailer.

CONCLUSIE
Wie geen boodschap heeft aan romantische komedies uit de '80's zal begot niet begrijpen waarom we voor Chances Are de loftrompet bovenhalen. Een vrolijk niemendalletje met alleen maar Ryan O’Neal die wat uit de toon valt, maar voor de rest is dit pure nostalgie-cinema.