Shadow of the Thin Man maakt deel uit van de Thin Man Collectie, een box met zeven dvd’s waarin de andere titels The Thin Man, After The Thin Man, Another Thin Man, The Thin Man Goes Home en Song of the Thin Man luiden. De zevende schijf is gevuld met een selectie extra’s.

FILM
Het aantal films dat na tegen de derde sequel nog steeds fris, interessant relevant is, is op de vingers van één hand te tellen. Bij bekende filmreeksen als Tarzan, Star Wars en de eerste Batman-cyclus is de kwaliteit bijvoorbeeld vooral in de eerste twee delen terug te vinden, waarna de producties in een neerwaartse spiraal kwamen. Prenten uit de jaren dertig en veertig echter, die indien succesvol gemakkelijk het groene licht kregen voor meerdere vervolgen, lijden lang niet allemaal onder die vloek. Omdat de nadruk eerder lag op vakmanschap dan het vinden van een nieuwe invalshoek, kon het best zijn dat episode vier of vijf van een reeks filmverhalen nog het niveau van zijn voorgangers haalde. Een goed voorbeeld is Shadow Of The Thin Man, de vierde uitstap op het witte doek van amateurspeurders Nick en Nora Charles. Met een charmante mix van humor en suspense is deze film immers een van de beste afleveringen van het beschonken detectivepaar.

De plot voert het centrale duo naar de westkust van de Verenigde Staten, waar ze hun gekende high society leventje voortzetten, in het gezelschap van hun zoontje Nick Jr. en hun onafscheidelijke hond Asta. Een bezoek aan de paardenraces gaat echter gepaard met de moord op een jockey en, niet veel later, de fatale aanslag op een journalist die zijn handen wou leggen op het zwarte boekje van het lokale goksyndicaat. Belangrijkste verdachte is een concurrerende reporter die meteen de hulp inroept van zijn vrienden Nick en Nora om zijn onschuld te bewijzen. Het belooft een ingewikkelde zaak te worden, bevolkt door ongure karakters met moordmotieven bij de vleet. Gewapend met liters martini dringt Nick door tot in de duisterste regionen van het goksyndicaat.

Shadow Of The Thin Man kruidt de mysteries van de plot naar goede gewoonte met de ingrediënten die we inmiddels van een Nick en Nora film gewend zijn geraakt: gevatte dialogen, een mondaine setting, incompetente politie-inspecteurs en natuurlijk een scheutje alcohol. Maar toch springt de prent eruit qua sfeer en toon, in vergelijking met de andere films uit de reeks. De nadruk ligt in deze episode immers meer op slapstick dan we van de amateurdetectives gewend zijn, terwijl er anderzijds ook scènes op het scherm getoond worden die veel duisterder in toon zijn dan je van een familiefilm kan verwachten. Zo herschept hond Asta in een grappige sequentie een keurig, gezellig restaurant in een chaotisch voedselgevecht, waarna Nick nauwelijks enkele minuten later de lugubere schaduw van een man die zich ogenschijnlijk heeft opgehangen, moet aanschouwen. Het contrast tussen deze twee radicaal verschillende sferen had de prent de dieperik in kunnen helpen, maar dat gebeurt niet. Op de een of andere manier verstérkt de aanpak juist het realisme van de film.



Dat het contrast van humor en horror zo goed werkt, is o.a. te danken aan het opnieuw zeer degelijk werk van regisseur W.S. Van Dyke. In wat zijn laatste film uit de Thin Man serie zou worden – hij stierf in 1943 – toont de cineast zich eens te meer een meester in het economisch vertellen van een verhaal. De man die de bijnaam 'One-Talke Woody' opgeplakt kreeg, was nooit geïnteresseerd in uitgebreide cameravoeringen of elaborate beeldvisies, maar kon als geen ander een strak, coherent verhaal vertellen, in een stijl die theatraal oogt, maar in zwart-wit toch charmant filmisch overkomt. In Shadow Of The Thin Man toont hij nochtans ook niet vies te zijn van een experimentje, want voor het eerst in de reeks krijgen we een occasionele point-of-view van Nicks dronken wereldbeeld. Hoe hij dit in beeld brengt is niet bepaald vernieuwend of wereldschokkend, maar het is niettemin een leuke additie en een gepast afscheidsgeschenk van Van Dyke aan de Thin Man serie.

De technische kant van de prent is overigens weer dik in orde. Wat kan je anders verwachten van een geoliede machine filmmakers zoals die in de jaren dertig en veertig bij MGM de maatstaf zetten voor kwaliteit in cinematografische excellentie. En op het vlak van de cast is de chemie tussen Myrna Loy en William Powell eens te meer een plezier om naar te kijken, terwijl de supporting cast uitgevuld wordt met een stel acteurs die niet van het scherm spatten, maar zich wel uitstekend van hun taak kwijten. Ondanks het dalende ritme, de minder gevatte dialogen en het spijtige gebrek aan aandacht voor de drankproblemen van Nick, overwint Shadow Of The Thin Man dan ook moeiteloos de 'vloek van de vierde film'. Perfectie kan je de productie immers verre van aanwrijven, maar als het op pretentieloos vermaak en monkelend entertainment aankomt, behoort de prent tot het makkelijkst weg te happen filmisch plezier in de ganse Thin Man reeks.

BEELD EN GELUID
Alle films uit de Thin Man Collectie bezitten filmtransfers die boven de middelmaat uitstijgen, maar Shadow Of The Thin Man is zonder twijfels de knapste van de hele reeks. Kleine witte beeldvlekjes zijn her en der zichtbaar, evenals een minieme portie filmgrain, maar de superioriteit van scherpte, zwartniveaus en vooral het erg goede contrast haalt de bovenhand. Het geluid is uitgevoerd in mono en behoort eveneens tot de beter geluidstransfers van deze dvd-collectie. Opnieuw een prima job van de technici bij Warner dus.

EXTRA'S
Alle extra's op de discs van de Thin Man sequels zijn op dezelfde lijst geschoeid: ze bevatten een trailer, een korte zwart-wit film en een kleurencartoon. De Trailer (3 min.) is dezelfde die ook al op de eerste disc in de Thin Man Collectie te vinden was. The Goose Goes South (6 min.) is een redelijk zwakke cartoon, gemaakt door Hanna-Barbera, over de trektocht naar het zuiden van een jong gansje. Maar dé trekpleister van de bonussectie – voor mij althans – is de aanwezigheid van Jules Dassins Edgar Allan Poe adaptatie The Tell-Tale Heart (20 min.). Als een grote fan van het werk van de Amerikaanse mysterieschrijver is een Poe-bewerking sowieso iets om naar uit te kijken, en deze korte film behoort tot het allerbeste van wat ooit uit het oeuvre van de auteur naar het witte doek is vertaald. Met een sublieme zwart-wit atmosfeer, een stevige psychologische onderbouw en een voortreffelijke hoofdrol voor oscarwinnaar Joseph Schildkraut, bezit deze prent nog evenveel emotionele kracht als ze dat in 1941 gedaan moet hebben.

CONCLUSIE
Shadow Of The Thin Man is naar puur objectieve maatstaven gemeten geen hoogvlieger, maar de film bezit zo’n aanstekelijke charme en verweeft zo meesterlijk slapstickhumor met zwartgallige ernst dat het onmogelijk te weerstaan is aan dit vierde avontuur van Nick en Nora. Beeld en geluid ogen en klinken bovendien subliem, terwijl de bonussectie profiteert van de aanwezigheid van een van de sfeervolste kortfilms ooit gemaakt.