FILM
Het voorbije decennium heeft Curtis Hanson zich ontpopt tot een ware kameleon in Hollywood. Na een stel degelijke maar snel vergeten Hitchcockiaanse thrillers beleefde hij zijn grote doorbraak – en won hij een scenario-Oscar – met de heerlijke neo-noir L.A. Confidential om vervolgens het geweer radicaal van schouder te veranderen met het intimistische en zwaar onderschatte Wonder Boys. Hij verdient eveneens het merendeel van de lof voor het slagen van Eminemvehikel 8 Mile en zelfs zijn uitstapje in chickflickland, In Her Shoes, stak boven de middelmaat uit. Zijn recentste prent zoekt het eens te meer in een ander milieu, dat van het professionele poker. Maar ditmaal liggen de kaarten een stuk minder gunstig voor Hanson, zodat Lucky You zijn meest teleurstellende worp in tien jaar wordt.

Nochtans kan poker – indien goed in beeld gebracht – beklijvender zijn dan de meest explosieve actiescènes. Dat werd als bewezen in Casino Royale en geldt tot op zekere hoogte ook voor Lucky You. Telkens protagonist Huck Cheever (Eric Bana) zich op de casinovloer van Las Vegas begeeft, gaat de interesse immers met een ruk de hoogte in. Het laatste halfuur, dat Cheevers progressie in het met miljoenen dollars gedoteerde World Series of Pokertoernooi volgt, is bijwijlen zelf nagelbijtend spannend, zelfs voor iemand die slechts rudimentaire kennis van het kaartspel heeft. Deze scènes worden door Hanson eenvoudig maar zeer efficiënt in beeld gebracht en krijgen extra diepgang door achtergrondperikelen in het script dat Hanson schreef met Eric Roth.

Toch kennen de pokersequenties niet de impact die ze zouden moeten hebben. De grote boosdoener zijn alle scènes die níks met poker te maken hebben, in het bijzonder de romantische subplot tussen Eric Bana en Drew Barrymore. Het valt nauwelijks te peilen waarom deze twee halsoverkop voor elkaar vallen en nog ongeloofwaardiger wordt hun verhaallijn als Barrymore Bana zonder veel moeite vergeeft ruim 1000 dollar uit haar tas te hebben gestolen na de eerste seks. Het zou me niet verwonderen mocht de romantische subplot, die grote delen van de film jammerlijk domineert, er zijn gekomen onder zachte dwang van de studio, in de hoop ook een vrouwelijk publiek te lokken voor wat in essentie een door testosteron gedreven film is. De romantische scènes halen echter alle vaart uit de prent, zijn volstrekt overbodig – knip ze uit de film en je hebt nauwelijks een verschil – en worden venmin geholpen door een volkomen gebrek aan chemie tussen Bana en Barrymore.



Een andere nevenlijn, die waarin Bana geconfronteerd wordt met zijn vader, een van de meest legendarische pokerspelers in ‘Sin City’, is beter uitgewerkt en profiteert tenminste van de aanwezigheid van een acteur van het kaliber van Robert Duvall in de vaderrol. Ook deze segmenten overtuigen echter niet ten volle, omdat je de afloop ervan van kilometers afstand ziet aankomen. Lucky You echoot op die manier het poker zelf en evolueert niet verder dan de zoveelste milde variatie op een spelletje dat maar een beperkt aantal permutaties kent. Verrassend is bovendien hoe Curtis Hanson sommige steengoede acteurs laat opdraven in veredelde cameo’s. Jean Smart, Robert Downey Jr. en gouwe ouwe Charles Martin Smith verdienen beter dan de zielloze karakters die het script hen toebedeelt.

Lucky You had gezien het talent voor en achter de camera een interessante speler kunnen zijn in het subgenre van de ‘loser krijgt een kans op de titel’-films, maar weet helaas nooit goed welk verhaal hij nu precies wil vertellen waardoor ook de kijker op den duur afhaakt. Een slechte prent is het niet – daartoe is Curtis Hanson in al zijn intelligente professionalisme schijnbaar niet toe in staat – maar wel eentje die je al honderd maal eerder hebt gezien, soms slechter gedaan, vaak ook beter en in ieder geval minder schizofreen. Of om het in pokertermen uit te drukken: Lucky You is op zijn best een paar zessen in een kaartendek dat een kleine straat had voorgespiegeld. Een teleurstelling dus.

BEELD EN GELUID
In de bioscopen gaf Warner deze film al nauwelijks een kans en ook in de dvd-transfer hebben ze schijnbaar weinig moeite gestoken. Nu, de scherpte is meer dan behoorlijk en de contrasten en kleurenweergave kunnen er zeker mee door, maar van een studio met een reputatie als Warner verwacht je een betere presentatie, zeker voor zo’n recente film. De soundtrack is gelukkig wel goed uitgebalanceerd en verdeelt de dialogen, de muziek en het continue geluid van rinkelende pokerchips prima over alle boxen.

EXTRA’S
De vijf Deleted Scenes (9 min.) worden gepresenteerd in ruwe montageversie en dragen absoluut niks bij tot de kern van het verhaal. The Players at the Table (18 min.) is een featurette die voornamelijk de aanwezigheid van echte pokerspelers op de set onder de loep neemt, terwijl een andere korte docu, The Reel Deal – The Time and Place of Lucky You (14 min.), de invloed van de World Series of Poker 2003 op de film uit de doeken doet.

CONCLUSIE
Lucky You gooit twee zessen op tafel terwijl een kleine straat nodig was om de kijker geboeid te houden. Curtis Hanson slaat dan ook voor het eerst in een decennium de bal mis als regisseur, hierbij niet geholpen door een wisselvallige cast en een ondermaats scenario. De beeldkwaliteit is bovendien niet van het niveau dat een recente film vereist, hoewel de soundtrack wel overtuigt. De bonussen zijn zo mogelijk interessanter dan de prent zelf.