FILM 
We hebben ze zelf niet geteld, maar een goede ziel hield zich bezig met het bijhouden van het aantal films die over Jeanne D'Arc gaan en hij (of zij) kwam op meer dan dertig titels uit. De bekendste zijn zonder meer La Passion De Jeanne D'Arc uit 1928 van de Deen Carl Theodor Dreyer, de verfilming van Victor Fleming uit 1948, Saint Joan van Otto Preminger met Jean Seberg en The Messenger: The Story Of Joan Of Arc van Luc Besson met Milla Jovovich. De meest eigenzinnige? Zonder twijfel de deze van Bruno Dumont.




Wie vertrouwd is met het oeuvre van Bruno Dumont, weet sowieso dat deze Noord-Franse cineast films maakt die allesbehalve een gemakkelijke zit zijn. Zijn bekroonde televisieserie P’tit Quinquin bezat een speelsheid waardoor het een makkelijk te verteren brok was, maar films als het bekroonde L'Humanité, Hadewijch, Camille Claudel of Jeannette (dat in feite technisch gesproken een afgrijselijke prequel is van deze Jeanne D'Arc) zijn dat allesbehalve. Naar eigen zeggen gaat de filmmaker in zijn creaties op zoek naar de illusie van het bovennatuurlijke en daar is het verhaal van de maagd van Orléans meer dan perfect geschikt voor. Een godsvruchtig meisje dat stemmen van God kreeg en die haar vertelden dat de tijd rijp was voor de Fransen om het zwaard te heffen voor de Engelse onderdrukkers, maar het wel in 1431 op de brandstapel als ketter mocht bekopen.

Een verhaal van heldenmoed dat tot in de treure werd herhaald. Hoewel deze versie van Dumont zeker niet degene zal zijn die het meest opgepikt zal worden, is het wel de meest vreemde eend in de bijt. Zoals steeds werkt Dumont met niet-professionele acteurs die onwennig voor de camera staan. Het lijkt daardoor weliswaar wat klungelig gedaan, maar het levert wel een heel natuurlijke aanpak op die werkt. Mensen van vlees en bloed die wel eens durven stotteren en die mijlenver af staan van de heroïsche Hollywoodiconen. Een ander opvallend kenmerk is het minimalisme. Behalve de prachtige kathedraal van Amiens zijn er nauwelijks decorstukken te zien. Een verlaten oorlogsbunker uit de Tweede Wereldoorlog fungeert als cel, maar voor de rest zie je in het eerste gedeelte alleen maar kale duinen. Van veldslagen is ook al geen sprake en de kijker moet het zien te rooien met een achttal paarden als men het heeft over de dappere strijd. En voor wie denkt dat hij er getuige van zal zijn hoe een jong lichaam in vlammen opgaat moeten we ook al teleurstellen.




Het is niet dat we de kijker willen ontmoedigen, maar ook het gebruikte taalgebruik is allesbehalve alledaags. De teksten zijn immers gebaseerd op het boek Le Mystère De La Charité De Jeanne D'Arc van de Franse schrijver Charles Péguy. Oubollig Shakesperiaans dus waardoor je in feite maar weinig sympathie voor de Franse heldin kan opbrengen. Ze wordt wel perfect vertolkt door de twaalfjarige Lise Leplat Prudhomme, maar het kind komt zo betweterig en hautain over dat je bijna partij trekt voor de katholieke rechters die in naam van God een kind willen martelen. Ja, dat we zoiets in tijden van woke nog durven schrijven, zeg! Om het helemaal vreemd te maken is er ook nog de aparte soundtrack. In de prequel werden de songs (ja, die zijn er ook) nog gezongen door de acteurs en actrices zelf, maar in dit deel mag Christophe het klusje klaren. Zeg maar niet te vlug dat je nog nooit gehoord hebt van dit Franse popfenomeen, want hij was de man die de legendarische woorden Et j'ai crié, crié "Aline!" pour qu'elle revienne. Et j'ai pleuré, pleuré zong waarop je grootouders zonder enig twijfel een dansje hebben geplaceerd. Geen plakkers in deze film, wel zeer vreemde '80's synth-soundscapes die zweven tussen kitsch en pure rommel.

Er is ook een duidelijk verschil tussen het eerste en het tweede deel van de film. Het eerste uur gaat traag voorbij en lijkt bijna op een karikatuur. Nietszeggende dialogen behalve dat van een vroom meisje wiens devote geloof eerder op hoogheidswaanzin lijkt. Eens de doden zijn gevallen (niet dat je daar ook maar iets van ziet), concentreert de rest van de film zich op het proces dat veel lekkerder loopt. Jeanne D'Arc is zeker geen spek voor ieders bek, maar dat had je natuurlijk al een hele poos door. Wie durft, en we veronderstellen ook voldoende geduld heeft, kan deze film van Dumont gerust als een cinefiele verrijking ervaren.




BEELD EN GELUID
Deze titel is alleen maar uitgebracht op dvd. Hoewel je je niet aan een spektakelfilm dient te verwachten, komen de kleuren perfect overeen met de historische setting in de film. De buitenopnames hebben een natuurlijke kleur en matchen perfect met die van de kleurrijke kostuums. Ook de binnenopnames in de kathedraal zijn zeer mooi verzorgd en je hoort ons nu al klagen dat het jammer is dat deze release niet op Blu-ray is verschenen. De geluidsband is een zeer verzorgde Franse Dolby Digital 5.1. Op een zeer vreemde score van Christophe na (neen, niet die Christophe, wel die van Aline) bestaat de film zo goed als volledig uit Franse dialogen waar je je kopje dient bij te houden wil je het kunnen volgen.

EXTRA'S
Deze disk is de wereld ingestuurd zonder bonusfilmpjes.

CONCLUSIE
Jeanne D’Arc is een moeilijke, zeer trage cinefiele rit voor de liefhebbers van Bruno Dumont. Wel is deze minimalistische, speelse en ook wel pretentieuze versie de meest eigenzinnige versie die de Franse heldin zich kan wensen.