FILM
Cinq Fois Deux is een filmisch experiment dat in vijf verschillende fasen de relatie van een vreemd en tegelijkertijd banaal Frans koppel belicht, en dit in omgekeerde volgorde. De film begint met het slotstuk, een krachtige scène bij de vrederechter alwaar de echtscheiding van Marion (Valerie Bruni-Tedeschi) en Gilles (Stéphane Freiss) geregeld wordt. Het tweede deel is een stap terug in de tijd tot aan het punt waar duidelijk wordt dat het koppel niet langer meer gelukkig is samen, en er van liefde nog maar weinig sprake lijkt (mede door een seksuele scheve schaats van Gilles). De derde fase handelt over de geboorte van hun zoontje en hoe Gilles de geboorte met opzet mist. De krachtigste scène uit de film speelt zich af aan het kraambed van Marion, alwaar haar ouders een fikse ruzie over de afwezigheid van Gilles krijgen. Nog een stap terug in de tijd brengt ons bij het huwelijk van het koppel alwaar we getuige zijn van het feit dat Marion op haar huwelijksnacht een one-night-stand met een Amerikaan heeft, die 's nachts plots opduikt uit de struiken en er even later ook opnieuw in verdwijnt (nog maar zelden zo'n slappe en doorzichtige enscenering gezien). Het eerste deel van de film belicht het prille begin van de relatie: Gilles is op vakantie met zijn toenmalige vriendin en ontmoet er Marion, een collega van op het werk. Na enkele kennismakende praatjes bedriegt Gilles zijn vriendin om samen iets met Marion te beginnen, waarna de film eindigt en we het nieuwe koppel in zee zien stappen. Een zee die het leven, en vooral het huwelijk symboliseert waarin de twee mekaar onderdompelen. Langzaam maar zeker stappen ze samen met de ondergaande zon hun eigen ondergang tegemoet en laten ze zich door de stroming meesleuren. Of hoe een prille liefde reeds bij voorbaat gedoemd is te mislukken.

Toegegeven de Franse cineast François Ozon is met deze film niet aan zijn proefstuk toe. In het verleden liet hij zijn kunnen reeds blijken met films als Sous Le Sable, 8 Femmes, Les Aments Criminel, en meer recent: Swimming Pool. Met Cinq Fois Deux slaat hij de bal naar onze mening gedeeltelijk mis. Positief is de format waarin hij zijn film presenteert. Nooit eerder begon een film met een echtscheiding om te eindigen bij de start van een relatie -die dan ook nog eens niet in de meest gunstige omstandigheden begonnen is (het vreemdgaan van één van de partners).
Verdienstelijk is ook het acteertalent van alle partijen. Valerie Bruni-Tedeschi en Stéphane Freiss zetten een zeer gevarieerde rol neer. Verrassend kort maar krachtig is ook Marion’s vader, vertolkt door Michael Lonsdale, die we eerder al in populaire films als Ronin aan het werk zagen. Mooi meegenomen, doch niet eigenzinnig en krachtig genoeg, is de symboliek die Ozon aan zijn film heeft willen meegeven. Vooral de slotscène kolkt hiervan over. Tot zover de lofbetuigingen.

Duidelijk minder zijn de karakters binnen het verhaal. We komen zo goed als niets te weten over de achtergronden van de personages. We hebben geen idee wat Gilles en Marion in het dagelijkse leven doen, weten niet waar en hoe ze wonen, komen amper iets over hun karaktereigenschappen te weten en vernemen slechts kleine, onbenullige flarden over wat hun samenhield en vooral uitmekaar dreef. Het is ook niet meteen duidelijk wat Ozon met deze film wilde vertellen. Het is wel duidelijk dat de man niet gelooft in het huwelijk, in waarden als eeuwige trouw en levenslang geluk binnen een relatie. Iets wat in veel van Ozon’s werk terug te vinden is. Het is ook zonneklaar dat de man iets heeft met seksuele frustraties en hoe die allesbepalend kunnen zijn. Maar een echt beklijvende statement blijft, mede door het gebrek aan inzicht in de motivaties en persoonlijkheden van het koppel, enigszins achterwege. Het is dan ook erg moeilijk, misschien zelfs onmogelijk om je ten volle in de twee hoofdpersonages in te leven wanneer ze allebei onherroepelijk, onbegrijpelijke domme dingen doen, en hun geluk zomaar weggooien (de geboorte missen van een zoontje, vreemdgaan op de huwelijksnacht, een goeie relatie stopzetten om een slechtere te beginnen, de eigen (ex-)vrouw verkrachten, zich laten kontneuken door een homo??) In zeker zin is dit een slappe doordruk op het gebied van trouw, romantiek en seksualiteit van een andere Franse film waar iedereen nog steeds de mond vol van heeft: Irréversible. Waar deze laaste film de kijker zowel visueel als psychologisch overdonderde, zelfs voorgoed veranderde, blijft Cinq Fois Deux braafjes en banaaltjes aan de oppervlakte, en wentelt Ozon zich in z’n eigen slappe koffie. Enigszins teleurstellend.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.85:1 beeld beschikt over een mooi warm kleurenpalet. De contrastwaarden zijn aanvaardbaar, ook al zijn de zwartwaarden soms iets te licht. Door de hoge compressiegraad is bij heel wat beelden duidelijk ghosting te merken (troebele, vaag bewegende beelden). Ook de algemene beeldscherpte fluctueert voortdurend. Bij het geluid krijgen we een Dolby Digital 5.1 surroundtrack en een Dolby Digital 2.0 stereo track. Tussen beide tracks zit geen variatie. De hele mix is gedurende de film zo goed als mono. Dialogen, muziek, geluidseffecten: alles weerklinkt droogjes door het centerkanaal. De 2.0 track is in wezen dus bijna een 2.0 mono track. De surrounds en subwoofer worden nergens gebruikt en de voorste linker- en rechterkanalen spelen af en toe uiterst zachtjes een paar muzikal noten mee. Vreemd genoeg klinkt het geluid bij de trailer (Dolby Surround 2.0) veel ruimtelijker, gedetailleerder en rijker dan bij de hoofdfilm zelf. Hoogstwaarschijnlijk liep er iets verkeerd bij de pre-mastering van de geluidstrack. Want dit kon beslist beter, zo bewijst de trailer.

EXTRA’S
Enkel de bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Cinq Fois Deux bevat aardig acteerwerk en een interressante symboliek. De format van de prent valt echter meer een leuk experiment dan een geslaagde film te noemen. De visie van Ozon belet ook om echt veel affiniteit met de personages en hun beweegredenen te voelen. Technisch stelt deze DVD teleur op het gebied van geluid en extra’s, terwijl het beeld niet meer dan aanvaardbaar is. Zelfs als doorwinterde Ozon-fan doe je er best aan om deze film eerst een keertje te huren. Wat ons betreft is dit een kleine teleurstelling op alle vlakken.