FILM
Dean Page is bijna achttien wanneer hij door zijn vader na de zoveelste verkrachting en bijhorende ruzie op straat wordt gegooid. Hij vindt al snel onderdak bij een oudere man die hij ontmoet in het park en die hem vervolgens introduceert bij zijn rijke homovrienden. Op die manier komt Dean in contact met Lady Tryffon, een dame van adel die hem een job geeft in haar galerij. Na te zijn vernederd door Alexander, de hautaine zoon van Lady Tryffon, besluit Dean naar Parijs te vluchten. Hij neemt er de identiteit van Alexander aan en liegt zichzelf de wereld van de aristocratie binnen. Maar hoe lang kan Dean blijven doorgaan met dit dubbelleven, zeker nadat twee inspecteurs hem op het spoor zijn gekomen via een valse kredietkaart?

Regisseur Duncan Roy heeft deze film deels gebaseerd op feiten die hij tijdens de jaren zeventig zelf pleegde. Roy lulde zichzelf via het homowereldje en de aangenomen identiteit van een rijkeluiszoontje zonder veel moeite binnen in de jetset van Parijs. Uiteindelijk was het een kredietkaart die hem de das omdeed en waarvoor hij een lichte straf heeft moeten uitzitten. Roy stopt zijn seksuele geaardheid in A.K.A. zeker niet onder stoelen of banken. Alle hoofdpersonages zijn homo en van liefdes- of seksscène tussen hetero's is nergens sprake. Er wordt ook veel geïnsinueerd. Zo zien we Deans vader zich nooit letterlijk aan zijn zoon vergrijpen en via een liefdesscène met een meisje wordt het duidelijk dat Dean op geen normale manier seks kan hebben. Het lijkt zelfs of Roy aanstuurt op de conclusie dat Deans seksuele geaardheid een gevolg is van het jarenlange misbruik door zijn vader, iets wat best wel eens in het verkeerde keelgat van homoseksuele kijkers zou kunnen schieten.

Wat A.K.A. nog meer onderscheidt van andere films is het split screenconcept. De volledige film is gemonteerd als triptiek. Het beeldscherm wordt ingedeeld in drie gelijke delen die elk een verschillend camerastandpunt innemen. Soms zien we een scène vanuit verschillende perspectieven, soms zijn er langs de zijkant van het scherm flash-fowards te zien van scènes die nog zullen volgen. Bij de meeste dialogen zien we beide gesprekspartners via een vooraanzicht, de ene links en de andere rechts op het scherm, terwijl een derde camera in het midden de setting registreert. Dit interessant filmisch experiment vergt enige tijd om je als kijker aan aan te passen. De meeste mensen zijn gewend om een film vanuit één oogpunt te bekijken, terwijl er nu twee uur lang drie verschillende beelden op je afkomen en er soms beeldinformatie te zien is die niet naast elkaar, maar achter elkaar plaatsvindt. Het nadeel is dat er zoveel beeldinformatie op je afkomt dat je aan het einde van de film geestelijk vermoeid bent en niet eens alles hebt kunnen zien. Het voordeel is dan weer dat je deze film minstens twee- of driemaal kan bekijken en elke keer toch niet hetzelfde gezien hebt. Voor mensen die zelfs na een uur in de film nog problemen hebben met deze constante vorm van split screen werd er als extra ook een single screenversie van de film op de dvd gezet. Deze laatste versie bevat dezelfde plotlijnen en belangrijkste scènes in een vloeiende montage. Maar, de film komt écht pas volledig tot zijn recht in de originele triptiekversie. Het acteerwerk is overal degelijk, zij het niet spectaculair en regie en montage zijn bij de originele versie voldoende boeiend gedurende de volledige speelduur. Drie films voor de prijs van één dus: beslist een boeiend concept.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.85:1-beeld is in de originele triptiekversie voldoende scherp. Toch is er heel wat ghosting merkbaar en heeft het beeld te lijden onder tal van compressiefouten. De kleuren ogen soms redelijk flets, al zal dat grotendeels te wijten zijn aan de digitale opnametechnieken die door de filmmakers zijn aangewend. De single screenversie is erg wazig en bevat ontzettend veel ghosting en motion blur. Het Dolby Digital 2.0-geluid is een normale stereotrack. De muziek wordt mooi verspreid over beide kanalen, terwijl de dialogen de actie van het split screen volgen. Wanneer iemand aan de linkerkant spreekt horen we de dialogen enkel uit het linkerkanaal. Zo kan het zijn dat de ene gesprekspartner links te horen is, terwijl de persoon die tegenover hem staat uit de rechterspeaker weerklinkt. Net zoals bij de visuele triptiek is ook het gebruik van volledige gescheiden geluidskanalen even wennen. Nergens is ruis of vervorming merkbaar. Technisch is deze transfer aanvaardbaar.

EXTRA’S
De single screenversie van de film. Jammer dat er geen behind the scenes of een interview terug te vinden is.

CONCLUSIE
A.K.A. verkent op een unieke manier de verschillende mogelijkheden van het filmmedium. Kijk zeker naar deze film wanneer je een onconventioneel thrillerdrama tegelijkertijd vanuit verschillende oogpunten wil bekijken. Blijf liever mijlenver van deze film verwijderd wanneer je je als hetero bedreigd voelt door een overdadige hoeveelheid aan homo-activiteit. Wat ons betreft is A.K.A. zeker geslaagd.