FILM
Enkele jaren geleden werden de financiële markten in het verre Oosten opgeschrikt door het grootste financiële schandaal ooit: het frauduleuze faillissement van de gerenommeerde Barings-bank, één van de oudste en meest respectabele instellingen van het Verenigd Koninkrijk. De Barings-bank sleurde alles en iedereen mee in haar val, en de bloei van de zogenaamde Aziatische tijgers werd op een mum van tijd teniet gedaan. Het faillissement was bovendien het werk van één man: Nick Leeson, een 'rogue trader', d.w.z. een speculant op de optiemarkten. Deze film, die het verhaal vertelt vanuit het standpunt van Leeson, zet echter de man zelf toch deels uit de wind. Misschien heeft Leeson wel eigenhandig het kapitaal van de bank erdoor gejaagd, maar het is vooral door de onverzadigbare geldhonger van deze laatste dat mensen zoals Leeson überhaupt ooit de gelegenheid hebben gehad om met fabelachtige fortuinen te speculeren.

De film begint wanneer Leeson (Ewan McGregor) zich in de schijnwerpers van zijn werkgever plaatst door als gewone bediende in Djakarta een stapel achterstallige beurstransacties te verwerken, tot groot genoegen van de bank. Nick laat op het strategische ogenblik een hint vallen dat hij graag op de 'vloer' aan de slag zou gaan; hij zou graag, in naam van de bank, zelf verrichtingen voor enkele van de meer begoede klanten, gaan doen. Zijn oversten willen hem die kans dan ook geven: op de explosief groeiende markt van Singapore is er net een plaats vrij, en Nick krijgt waar hij op gehoopt had. Hij huwt een andere bediende van de bank, Lisa (Anna Friel), die samen met hem in Djakarta heeft gewerkt, en ze verhuizen naar Singapore.

Omdat Barings, ondanks het feit dat er miljoenen worden verhandeld per dag, nogal knibbig is op de personeelskosten, vragen Nicks oversten om zo goedkoop mogelijk (en navenant opgeleid) personeel in dienst te nemen. Dan gebeurt de eerste ramp: één van zijn onervaren meisjes op de beursvloer verkoopt op gegeven moment aandelen in plaats van ze aan te kopen. De standaardprocedure voor zo'n stommiteit is natuurlijk ontslag, maar Nick, zelf een zoon van een stukadoor die zich heeft kunnen opwerken, kan dit niet over zijn hart krijgen. Hij opent daarom een geheime rekening van een (fictieve) klant, en vergoedt het verlies met het geld van de bank zelf. De zaken gaan echter slecht, en al snel zit hij voor een tiental miljoen dollars in de schulden. Door zijn gedurfde speculaties slaagt hij er echter in om de rekening voor het einde van de maand terug aan te zuiveren, en hij sluit de maand zelfs af met winst. De bank is onder de indruk, en Nick wordt door zijn werkgever opgevoerd als hét voorbeeld van de nieuwe belegger, wat uiteraard gepaard gaat met de nodige persoonlijke geldbonussen voor hemzelf.

En dan gaat het pas echt goed fout: door zijn overmoedige (of is het nu roekeloze?) stijl, valt hij erg op bij zijn oversten, die hem de nodige kredieten verlenen om opnieuw risicovolle beleggingen te doen. Beleggen wordt voor Nick een ware obsessie, en hij heeft zo zijn eigen manier om de verliezen weg te werken: wanneer een belangrijke klant op het laatste nippertje zijn orders aan Barings ontneemt en naar een andere bank stapt (de ons niet geheel onbekende Société Générale nog wel!), boekt hij het verlies terug op de rekening van de fictieve klant. Om het verlies terug goed te maken, gaat hij steeds meer en meer risico's nemen, waardoor hij steeds maar grotere volumes op de aandelenmarkt gaat innemen. Omdat hij intussen stilaan de grootste belegger van Barings wordt, worden zijn kredietlijnen alsmaar groter. Zijn zogezegde winsten ook, maar die komen allemaal van zijn geheime rekening.

Zo'n constructie kan natuurlijk niet blijven bestaan, en op gegeven dag krijgt Nick een controle in zijn nek gedraaid. Hij beseft dat hij klem zit, en om het bedrog toegedekt te houden, zet hij de volgende logische stap in zijn fraudemolen: hij begint documenten te vervalsen. Omdat de bank intussen een blind vertrouwen heeft in hun tophandelaar, geraakt hij er in eerste instantie nog wel mee weg. Nick hoopt nog altijd op een waterkansje: één gouden deal zou moeten volstaan om zijn schuld te delgen. Wanneer een aardbeving de Japanse stad Kobe treft en de Nikkei-index vervolgens keldert, heeft Nick plots geen miljoenenschuld meer, maar een miljardenschuld! Hij besluit de boel te laten stikken en de benen te nemen, maar datzelfde weekeinde staat hij al in alle kranten geseind als de man die eigenhandig het volledige vermogen van de Barings-bank heeft erdoor gedraaid.

Voor één keer moet ik me eens geen zorgen maken dat ik het einde van de film niet mag verraden: iedereen die een béétje de actualiteit heeft gevolgd de afgelopen jaren, weet dat Nick Leeson voor zijn speculaties de bak is in gedraaid. In 1995 werd hij op de luchthaven van Frankfurt gearresteerd, vervolgens door Duitsland uitgeleverd werd aan Singapore, en daar veroordeeld tot een relatief milde straf van 6 1/2 jaar - waarvan hij wegens gezondheidsproblemen maar 2/3 heeft uitgezeten.

Het klinkt allemaal alsof je goed thuis moet zijn op beurzen om ook maar iets van de film te kunnen begrijpen. Niets is minder waar: zelfs als je het verschil nog niet tussen echte aandelen en aankoopbewijzen van Monopoly, is de plot perfect te begrijpen. Het verhaal draait ook meer rond Leesons persoonlijk ervaren van het grote beursspel, en hoe hij tot zijn grote verbazing ontdekt dat hij kan frauderen dat de pannen van het dak vliegen, zo lang hij maar de bank voorhoudt dat er winsten worden gemaakt - zo'n beetje het klassieke beeld van de ezel en de wortel.

De film wordt voornamelijk overeind gehouden door Ewan McGregor, die zijn rol als Nick Leeson op een schitterende manier invult, en ook met zijn uitstraling perfect het model yuppie van de jaren '90 meer dan alleen maar gestalte geeft. Naarmate de omvang van de fraude stijgt, stijgt ook het tempo van de film, en zie je de neerwaartse spiraal waarin Leeson terechtkomt. Zo is een van de sterkste momenten in de film waarin hij op een feestje met zijn bazen begint te fantaseren hoe hun reactie zou zijn als hij op dat ogenblik zou bekennen dat de fictieve klant feitelijk de bank zelf is, en hij al een schuldenberg van een paar honderd miljoen dollar heeft opgestapeld (wel, laat ons zeggen dat het antwoord op deze vraag iets te maken heeft met niet helemaal verteerde kreeft en oprispingen gevende champagne). Wanneer hij dan uiteindelijk er de brui aan geeft en samen met zijn vrouw van zijn laatste dagen vrijheid geniet, zie je de spanningen van hem afvallen, en bij zijn uiteindelijke arrestatie is hij tegenover de pers weer het brutale joch dat vooral door zijn grote mond van de bank zo lang zijn zin heeft mogen doen.

BEELD EN GELUID
Videofilm Express heeft niet de beste reputatie op het gebied van de afwerking van films op DVD, en ook hier doen ze hun reputatie alle eer aan. Ten opzichte van bijvoorbeeld Highlander, die niet anamorf was maar tenminste wel op 16:9-formaat was, is dit laatste niet langer waar, en zijn de ondertitels mee op de beeldband geplakt, zodat ze niet uit te schakelen zijn. Daarentegen, voor een "gewone" 2.0-geluidstrack te zijn, is de klank dan weer vrij goed: het evenwicht tussen de geluidseffecten en de dialogen is mooi uitgebalanceerd. Alleen de openingsscène is misschien verhoudingsgewijs iets te luid, en als je er niet op voorbereid bent kan je wel even schrikken.

EXTRA'S
Als je één van de weinige gelukkigen bent die de limited edition te pakken kan krijgen, zit er een CD-ROM met een aandelenspelletje bij de DVD. Voor de rest is deze DVD zo kaal als een diepvrieskip.

CONCLUSIE
Een film die zeker in de bioscoop niet alle kansen heeft gekregen die hij verdiende, want het is alleszins een boeiend tijdsdocument over de nonchalance waarmee het door de hoop op scrabeuze winsten verblinde kapitaalsysteem omgaat met zijn liquiden. Spijtig genoeg heeft de matige kwaliteit van de release door Videofilm Express de kansen op een tweede leven voor de film al bij voorbaat de kop ingedrukt.