Fucking Amal - sommige DVD-winkels deinzen er blijkbaar voor terug om deze titel in de rekken te nemen omdat ze denken dat het om een pornofilm gaat - is een sym­pa­thiek filmpje dat qua stijl erg aan Von Trier's Dogma95-school verwant is: geen extra belichting (behalve in één welbepaalde scène die een droom van één van de hoofdpersonages voorstelt), geen geluidstruukjes en alle beelden opgenomen met een losse handcamera. De film draait rond de zestiende verjaardag van Agnes (Rebecca Liljeberg), het kneusje van de school. Agnes is er in de twee jaar waarin haar ouders naar het Zweedse boerengat Amal zijn verhuisd, nog niet in geslaagd om vrienden te maken - nu ja, Anges' enige "vriendin" is rolstoelpatiënte, en feitelijk blijven ze bevriend omdat ze de enige twee outcasts zijn in de school, want in de grond hebben ze een hekel aan elkaar. Onder lichte morele druk van haar ouders geeft ze voor haar verjaardag een feestje. Wanneer ze er op de school uitnodi­gingen voor uitdeelt, wordt ze vierkant uitgelachen, en het ziet er uit dat er van het feestje niet veel in huis zal komen.

Amal is echter zo'n danig primitief hol dat de plaatselijke jeugd op een vrije avond niets beter heeft te doen dan zich te laten vollopen met alcohol en alles te slikken wat ook maar enigszins de vorm van een pil heeft. Elin (Alexandra Dahlström), een rebelse meid die de reputatie van een beest heeft wanneer het op jongens aankomt, terwijl ze daarente­gen angstval­lig verbergt dat ze nog maagd is, gaat samen met haar zus Jessica naar Agnes' feestje, in de hoop om daar op zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk drank op kosten van een ander naar binnen te kappen. Omdat de roddeltan­tes van de klas altijd fluisteren dat Agnes lesbisch zou zijn, daagt Jessica Elin uit om Agnes op de mond te kussen. Wat ze ook doet. Op een ander feestje diezelfde avond loopt Elin te pochen met haar prestatie, en de andere meisjes willen er nog een schepje bovenop doen, en plegen een plaagtele­foontje naar Agnes, om te zeggen hoe geil ze wel van haar worden.

Elin verlaat vroegtijdig de party na een spijtig ongelukje aangaande een fles drank en de 'achter­uit'-versnel­ling van haar maag. Ze heeft er op meer dan één manier genoeg van, en vindt eigenlijk dat ze Agnes lelijk heeft behandeld. Ze gaat terug naar haar huis, en net op het moment dat Agnes haar polsen wil oversnijden, staat Elin voor haar raam. Agnes heeft nooit aan Elin durven zeggen dat ze op haar verliefd is. De twee meisjes gaan op wandel, geraken aan de praat, en ondanks hun verschillen vinden ze ook heel wat gemeenschappe­lijke raakpunten: allebei zijn ze Amal en de aldaar heersende bekrompen achterlijke mentali­teit beu. Hun grootste wens is samen het hellegat Amal ontvluchten. Het komt zelfs tot een eerste kus tussen hen.

De kennissenkring van Elin is echter nog niet klaar voor dit op zijn zachtst gezegd ophefmakend nieuws, en Elin doet alle moeite van de wereld om haar gevoelens voor Agnes te verstoppen. Wanneer haar zus haar verdenkt dat ze met haar vriend, Markus, aanpapt, zegt Elin om van haar zus verlost te zijn dat ze een oogje heeft op Markus' broer, Johan, een sul eerste klas. Ze gaat zelfs zo ver in die relatie dat ze zich door hem laat ontmaagden, maar anderzijds beseft ze dat Johan eigenlijk een klier is en dat haar hart aan iemand anders toebehoort.

Deze film heeft zijn Europese carrière te danken aan het feit dat deze in Zweden aan de kassa zelfs de film Titanic achter zich liet. De hoofdactrices, Alexandra Dahlström en Rebecca Liljeberg, zetten met hun sobere, natuurlijke acteerstijl, zeer geloofwaardige persona­ges neer, en de film schetst perfect de Zweedse jongerencultuur van het einde van de jaren '90. Ze proberen er alles aan te doen om 'in' te zijn, maar, om het met Elin te zeggen, "in Amal is iets pas 'in' als het overal elders weer 'uit' is". Maar de factor die de film zijn succes heeft gegund is waarschijnlijk de hoge herkenbaarheidsfactor voor jongeren: de film zou zich even goed in pakweg Heist-op-den-Berg kunnen gesitueerd zijn.

BEELD EN GELUID

Mee door de aparte filmstijl is het beeld altijd korrelig en onscherp, maar voor één keer denk ik dat dit misschien wel eens de bedoeling kan geweest zijn. Wat wel spijtig is, is dat de kleinere filmmaatschappijen toch nog altijd watervrees schijnen te hebben voor anamorfe beeldtransfers. Over het geluid valt ook weinig te zeggen, noch in positieve zin, noch in negatieve zin.

EXTRA'S

Ongetwijfeld één van de betere releases van kleine studio's van de laatste tijd wat extra's betreft. De hoofdstukkenselectie bevat weer van die schattige kleine bewegende beeldjes, er is een trailer en informatie over de hoofdrolspelers, maar wat er vooral uitspringt is de commentaartrack van regisseur Lukas Moodysson. En gelukkig is dit alles (ook de commentaartrack) in het Nederlands ondertiteld, want anders zaten we met een klein probleempje...

CONCLUSIE

Voer voor filmfreaks. Maar die krijgen dan wel een kostelijke maaltijd voorgeschoteld.