FILM
Achter elke groot artiest schuilt een even grote vrouw, luidt het gezegde. Voor popartkunstenaar Andy Warhol was die vrouw Edie Sedgwick. Nochtans verbond ogenschijnlijk weinig de twee met elkaar. Sedgwick groeide op als dochter van een steenrijke Amerikaanse vader, terwijl Warhol de zoon was van immigranten en zijn brood verdiende met kunst waarvoor 'oud geld' begin jaren zestig de neus nog ophaalde. Toch kwamen de twee met elkaar in contact op een vernissage en was het (platonische) liefde op het eerste gezicht. Het duurde niet lang eer Sedgwick een constante présence was in Warhol's Factory en opdook in zijn experimentele films. Maar de invloed van de kunstenscène in het New York van de sixties had ook kwalijke gevolgen, meer bepaald drugsmisbruik. Dit weerhield Edie Sedgwick er echter niet van om uit te groeien tot de 'it-girl' van haar generatie. Niet verwonderlijk dus dat er nu een film is die haar relatie met Andy Warhol onder de loep neemt: Factory Girl.

Het is evenmin verwonderlijk dat de hoofdrol gespeeld wordt door een it-girl van de noughties. De parallellen tussen actrice Sienna Miller en Edie Sedgwick zijn onmiskenbaar. Beide hebben de neiging om constant in het oog van de mediastorm te zitten, ongeacht de kwaliteiten van hun werk. Beiden bezitten ook de glamour van een echte ster, zonder de voeling met een soort workingclassrealisme te verliezen. Om maar te zeggen dat de vertolking van Miller veruit het beste is wat Factory Girl te bieden heeft. Het is geen grootse rol, zelfs geen bijster goede als we eerljk zijn, maar omdat actrice en personage zodanig met elkaar versmelten is dat nauwelijks van tel.

Het steekt in ieder geval schril af tegen bijv. Guy Pierces interpretatie van Andy Warhol. De Australiër blijkt een crack in het overnemen van het maniërisme van de kunstenaar, maar een ziel is in zijn vertolking niet terug te vinden. Nagenoeg hetzelfde geldt voor Hayden Christensen als 'de muzikant' (feitelijk Bob Dylan, maar die dreigde met een proces als de film zijn naam vernoemde). Hoewel hij een essentiële rol speelt in de uiteindelijke zondeval van Edie, is er van echte chemie tussen Christensen en Miller nooit sprake. De rest van de cast laat evenmin een grootse indruk, maar brengt het er nog altijd beter van af dan regisseur George Hickenlooper. Diens stijl houdt het midden tussen hommages aan de experimentele films van Warhol en een willekeurige beeldvoering. Hickenlooper is nochtans niet de eerste de beste: hij was co-regisseur van Hearts of Darkness, de veel geprezen documentaire over Coppola's Apocalypse Now. In deze prent toont hij zich echter een erg saaie cineast, die zijn onderwerp met weinig verbeelding benadert en liever teruggrijpt naar innovaties van anderen dan zelf met iets op de proppen te komen. Onvergeeflijk is bovendien dat het onderwerp van de film - Edie - behandeld wordt als een nevenfiguur. Hickenlooper lijkt immers veel geïnteresseerder te zijn in Warhol, waardoor Factory Girl een bizar onevenwicht vertoont.

Niettemin blijft de prent verrassend bekijkbaar. Misschien ligt het aan het feit dat de sfeer van de sixties redelijk goed pakt op het scherm. Misschien heeft de film meer diepgang dan men op het eerste gezicht denkt. Of misschien ben ik vandaag gewoon in een vergeeflijke bui. Aanraden zal ik Factory Girl niet snel, maar afraden zal ik het ook niet. Er is immers een publiek dat dol is op dit soort pseudo-voyeuristische cinema, zeker wanneer men tegelijkertijd nostalgisch kan terugblikken op een al lang gestorven artiest en zijn muze. Voor mijn bek daarentegen was Factory Girl geen spek.

BEELD EN GELUID
Omdat de prent vrijelijk de ganse schaal van pelliculesoorten afgaat - inclusief de verschillen in korrel - is het niet gemakkelijk een duidelijk verdict te vellen over de beeldkwaliteit. Afgaande op de meest heldere, 'normale' scènes gaat het hier om een oerdegelijk transfer, die op dvd wellicht een dikke 8 had gekregen, maar weinig meerwaarde biedt op Blu-ray. De soundtrack geeft de kijker de keuze tussen een TrueHD-spoor en een DD 5.1-track. Beide maken opvallend weinig gebruik van de achterste boxen, zodat de het soundscape behoorlijk vlak uitvalt.

EXTRA'S
De disk bevat een aardige selectie extra's. Wie meer te weten wil komen over het leven van Edie Sedgwick kan The Real Edie (28 min.) bekijken, een interessante documentaire met enkele personen die haar nog hebben gekend in The Factory. Guy Pierce's Video Diary (20 min.) is echter bijzonder saai en - ondanks verwoede pogingen om het tegendeel te bewerkstelligen - ongelooflijk ongrappig. Making Factory Girl (20 min.) is een making of zoals we die al honderd maal eerder hebben gezien, terwijl de Deleted Scenes (5 min.) niets wezenlijks aan de film bijgedragen zouden hebben. Afrondend bevat de dis vier Trailers, waarvan eentje voor Factory Girl zelf.

CONCLUSIE
Factory Girl probeert een portret te schetsen van de muze van Andy Warhol, maar gebruikt dat eerder als excuus om iets over de kunstenaar zelf te zeggen. Het resultaat is een film die niet is wat hij beweert te zijn en daarom op nagenoeg elk vlak faalt. Wat niet wil zeggen dat de prent niet geregeld entertaint. Beeld en geluid halen een degelijk niveau. Hetzelfde geldt voor de weliswaar weinig vernieuwende bonussectie.