Timothy (Tanner Cohen) wordt gepest op school. Vooral in het rugbyteam is hij de kop van jut, want als homo worden zijn magere prestaties door de andere jongens met rake klappen vergoed. Om de realiteit te ontvluchten, trekt hij zich vaak terug in zijn eigen droomwereld, waarin musicals een grote rol spelen. Hij fantaseert dat de leider van het rugbyteam op hem valt, maar de werkelijkheid is een stuk minder fraai. Hij wordt gemeden en kan alleen rekenen op de halfbloed Max (Ricky Goldman) en zijn vriendinnetje Frankie (Zelda Williams) die hem accepteren zoals hij is. Met de eindejaarsexamens in zicht, lanceert z’n lerares Engelse literatuur Donna het idee om een schoolopvoering van Shakespeare’s Midsummer Night Dream te organiseren. De rugbyspelers zijn niet enthousiast. Vooral het feit dat ze zich in vrouwenkleren zullen moeten hullen, wekt tegenstand op, waarin ze gesteund worden door hun coach Driskill (Christian Stolte).

 

Timothy overwint z’n eigen tegenzin en doet mee aan de audities voor de musical en natuurlijk wordt hij geselecteerd voor de hoofdrol, want anders had regisseur Tom Gustafson aan dit verhaal geen film overgehouden. Als Puck ontdekt hij in het kluchtige verhaal van William Shakespeare een recept om mensen verliefd te laten worden op de eerste persoon die ze tegenkomen. Uiteraard bekruipt hem de zin om het voor zichzelf uit te proberen, op de leider van het rugbyteam, of wat had u gedacht?

 

Tom Gustafson oogstte heel veel bijval met z’n kortfilm Fairies, waarin hij hetzelfde thema aankaartte (zie Extra’s) en besloot om het scenario uit te werken tot een bioscoopfilm. Z’n Were The World Mine is een coming-of-age-film waarin een jonge homo op ludieke wijze het gevecht aangaat met zijn omgeving met als doel erkenning en acceptatie. Daarvoor gebruikt hij geen argumenten, maar een recept dat hij bijna letterlijk kopieert uit Shakespeare’s Midsummer Night Dream en dat nog blijkt te werken ook! De rol van de wat mysterieuze literatuurlerares blijft onduidelijk tot op het einde, maar zoals dat bij Shakespeare gaat, is

ze geen toevallige toeschouwer, noch een buitenstaander en heeft ze tegen het einde van de film iets van een fee, wat perfect past in dit wonderlijke sprookje. Bovendien profiteert WereThe World Mine van de hernieuwde interesse voor musicals, een genre dat de laatste decennia wat ondergesneeuwd raakte, maar dat na een paar succesvolle producties op het witte doek weer helemaal terug lijkt te zijn. De overgang van dialogen naar zangpartijen, het blijft een moeilijke aangelegenheid, maar net zoals in kinderfilms is de integratie in deze adolescentenfilm vrij goed geslaagd, te meer omdat de musicalsequenties hoofdzakelijk in het theateronderdeel geïntegreerd zijn.

 

 

De acteerprestaties zijn acceptabel tot uitstekend, waarbij vooral Wendy Robie (Twin Peaks, 1990-91) de show steelt als de lichtjes excentrieke lerares en de jonge Zelda Williams (House Of D, 2004) de kijker op haar hand krijgt in een melancholische en eerlijke rol als Timothy’s beste vriendin Frankie. Debutant Ricky Goldman (als Max) doet zij uiterste best om de aandacht op z’n personage te vestigen, maar valt uiteindelijk toch een beetje door de mand. Judy McLane (als Timothy’s moeder) daarentegen redt zich uitstekend in een kleine debuutrol die haar de mogelijkheid geeft om een handvol overtuigende scènes neer te zetten.

 

Naast enkele minder geslaagde fragmenten, zijn de musicalscènes jammer genoeg de zwakke schakel van deze film. Ze zijn prachtig geënsceneerd in sprookjesachtige decors, maar de songs zijn té weinig overtuigend en té weinig catchy om de dialogen te vervangen en de film als totaalspektakel meerwaarde te geven, waardoor ze eerder storend werken en de voortgang ophouden, wat dodelijk is voor elke film.

 

Regisseur Tom Gustafson maakt een combinatie van realistische fragmenten, dagdromen en musicalscènes. Kleuren, decors en algemene aankleding zijn zeer precies gekozen om het onderscheid en de verschillende soorten sfeer vorm te geven. De fragmenten uit het dagelijkse leven van Timothy en zijn omgeving zijn in normale kleuren opgenomen, de dagdromen neigen al iets meer naar fantasie, de scènes uit Midsummer Night Dream zijn opgebouwd als sprookjes, met felle kleuren en opvallend veel kunstlicht, veel glitter en een voorkeur voor roze en groenblauwe tinten. De technische kwaliteit is zo goed als perfect, zonder storende mankementen of digitale ongerechtigheden. Ondanks de vele muzikale fragmenten wordt deze film gereleaset met de originele stereotrack, die evenwel zijn mannetje staat in de musicalscènes met een bonkende subwoofer en een stevig stereo-effect.

 

Als extra krijgt u nog de Korte Film Fairies (25 min.) waarin de grote lijnen van Were the World Mine al zichtbaar zijn. U ziet een aantal acteurs die in de film terugkomen naast een aantal anderen die bij de definitieve casting zijn geselecteerd. Tot slot een aantal Andere Trailers die ook automatisch opstarten bij het inleggen van de disk.

 

Were The World Mine is een redelijk geslaagde poging om een gay coming-of-age-film te combineren met een musical. De productie is niet foutloos en de muzikale nummers zijn niet echt heel sterk, maar de manier waarop het oerdegelijke verhaal van William Shakespeare voor een modern en jong publiek wordt gere-interpreteerd is op z’n minst opmerkenswaardig. Were The Word Mine is een eerlijke poging van regisseur Tom Gustafson om het gayfilmgenre te verbreden.