Sinds de tijd van Napoleon rust er een vloek op de familie Benedetti, oorspronkelijk een geslacht van boeren in Toscane, maar door een gelukkig (of ongelukkig) toeval opgeklommen tot één van de rijkste families van Italië met als logisch gevolg een verre nazaat als volksvertegenwoordiger in het parlement in Rome. In het dorp worden ze Maledetti’s (de vervloekten) genoemd, want sinds het geld ze als bij wonder in de schoot viel, is elke generatie getroffen door tegenspoed en rampen. Het begon allemaal met de doortocht van een regiment van Napoleon Bonapart aan het einde van de 18de eeuw. De jonge Elisabetta werd na een verwonding door een paard opgevangen door de jonge Franse soldaat Jean, ze bedreven de liefde, maar Jean had niet in het oog dat ondertussen z’n muildier en een koffer goudstukken door Elisabetta’s broer werden meegenomen. De dag nadien krijgt de onfortuinlijke Fransman de kogel, vader Benedetti houdt z’n mond en Elisabetta baart negen maanden later een flinke zoon.

 

Met het geld kopen de Benedetti’s vruchtbare landbouwgronden en het mooiste huis uit de streek. Ze worden welvarend, mogen zich tot de meest gerespecteerde burgers uit de landstreek rekenen, maar de legende is geboren en de familie zal voor altijd de bijnaam Maledetti meeslepen. Honderd jaar later, in het begin van de 20ste eeuw, slaat het noodlot opnieuw toe: Elisa, zus van Alessandro en z’n geestelijk gestoorde jongere broer, wordt verliefd op Luigi, een aantrekkelijke arbeiderszoon. Omdat haar oudere broer naar het postje van volksvertegenwoordiger dingt, komt een relatie en een eventueel huwelijk met iemand van de lagere stand ongelegen en dus betaalt Alessandro de familie van Luigi een one way ticket naar Buenos Aires om er een nieuw leven te beginnen. Als enige voorwaarde stelt hij dat Luigi in elk geval mee naar Zuid-Amerika moet. Als Elisa verneemt hoe de vork aan de steel zit, vergiftigt ze haar beide broers. Zij krijgt wel haar wraak, maar ook een zoontje, als herinnering aan die ene laatste nacht in de armen van Luigi.

 

Paolo & Vittorio Taviani doen in Fiorile het verhaal over de vervloekte Italiaanse familie Bendetti sinds de tijd van Napoleon in lange flashbacks. In elk onderdeel komen dezelfde acteurs zoveel mogelijk terug, zodat de toeschouwer meteen een herkenningspunt heeft, hoewel dat procedé even goed voor verwarring kan zorgen. Duilio Benedetti doet het verhaal over zijn voorouders tijdens een lange rit van Parijs naar Toscane aan zijn zoontje en dochter. Hij is door zijn eigen vader lang geleden naar het buitenland gestuurd in de hoop dat de vloek hem niet zal treffen. Tot nog toe is hij gespaard gebleven en nu wil hij met zijn vrouw een kinderen een bezoek brengen aan zijn oude vader, die hij meer dan tien jaar niet meer heeft gezien. De oude man verbleef jarenlang in een instelling, want ook hij werd destijds door de vloek getroffen: hij verloor z’n geliefde tijdens de Tweede Wereldoorlog nadat ze allebei als verzetsstrijdsters in de handen waren gevallen van Duitsers. Hij bleef gespaard wegens zijn bekende naam, zij stierf kort na de geboorte van haar eerste zoontje Duilio in de gevangenis. Z’n kleinkinderen heeft de oude man nooit gezien, ze zijn pas acht en negen, en z’n schoondochter heeft ie alleen heel lang geleden een keer ontmoet. Zal Duilio kunnen vermijden dat de vloek hem of z’n kinderen in z’n macht krijgt? Het personeel in het hotel waar de Benedetti’s verblijven is er gerust is, maar roddelen over de Franse soldaat Jean en de zware koffer met goudstukken dat doen ze wel.

 

De prachtige panorama’s van het Toscaanse landschap en de indringende beelden van de treurende Elisabetta en Elisa ten spijt kan Fiorile de toeschouwer maar matig boeien. De vertelstijl van Paolo & Vittorio Taviani is weelderig en barok, maar vorm en inhoud gaan vóór emotionele betrokkenheid en inleving. De acteurs – van wie sommigen ook in andere Taviani-films te zien zijn – doen hun uiterste best om het scenario tot leven te brengen, maar de camera is ze veel minder welgezind dan in het aangrijpende La Notte Di San Lorenzo (1982) of zoals in de tragische vertellingen van Kaos (1984). De film is doordrongen van dezelfde fatale sfeer, doch de Taviani-touch is in dit geval veel minder doeltreffende. Fiorile mist een beetje een ziel omdat de makers veel meer bezig zijn met de handeling dan met de uitdieping van hun personages.

Films van de gebroeders Taviani zijn altijd een mooie kijkervaring. De kleuren zijn fel met een lichte mist door de zonnige passages, waardoor de scènes altijd iets van een sprookje hebben. De beeldkwaliteit is overwegend goed met een strak zwartniveau en een acceptabele detaillering. Hier en daar is er nog sprake van een vuiltje op de gebruikte print, maar opvallen doet het zelden. Huiscomponist Nicola Piovani (Het Meisje Met Het Rode Haar, 1981) heeft een aantrekkelijke en herkenbare soundtrack geschreven die zelfs in mono goed tot z’n recht komt en die de handeling effectief ondersteunt.

De enige extra is een Cast & Crew Information (tekst).

 

In Fiorile herken je meteen de hand van de gebroeders Paolo & Vittorio Taviani, maar hun vertelling over de vloek die sinds 200 jaar op de familie Benedetti rust, mist een beetje te kracht van hun werk uit de jaren tachtig. Visueel is dit een aangename productie en ook het acteerwerk is bijzonder goed, jammer genoeg slagen de makers er dit keer veel minder goed in om een emotionele band te smeden tussen personages en publiek. Technisch is deze dvd zo goed als helemaal in orde. Jammer van de magere bonussectie.