FILM
"Mijn naam is Youssef Abdul Mohammed", zo begint de videoboodschap van islambekeerling Steven Arthur Younger (Michael Sheen) aan de antiterreureenheid van een Amerikaanse grootstad. Younger beweert vervolgens dat hij drie nucleaire wapens op dicht bevolkte plaatsen heeft verstopt, en dat, tenzij zijn eisen ingewilligd worden, de wapens op vrijdagmiddag zullen afgaan en miljoenen slachtoffers zullen maken. Younger heeft nog bij de explosievenontmijningsdienst gewerkt, en zijn beweringen over de hoeveelheid splijtstof die hij uit Rusland heeft gesmokkeld om zijn knutselpakketjes in elkaar te draaien kloppen alvast met onrustwekkende precisie. Maar hoe ver kan het leger gaan om de dreiging te stoppen? Younger is in elk geval bereid om als martelaar voor zijn geloof te sterven, en wil initieel nog niet eens zijn - overigens belachelijke - eisenpakket onthullen, alleen maar om tijd te winnen. Het leger haalt er in elk geval een expert bij: Henry Herald 'H' Humphries (Samuel L. Jackson), die noodgedwongen ondergedoken leeft. Humphries' enige talent blijkt te zijn dat hij zonder enige vorm van mededogen mensen met de glimlach kan martelen. Om zeker te zijn dat ze niet over de lijn stappen, heeft het leger er ook nog een FBI-agente, Helen Brody (Carrie-Anne Moss), bijgesleurd, feitelijk meer om hun eigen geweten te sussen, maar Helen ondervindt gaandeweg dat ze maar als schaamlapje wordt gebruikt, en dat Humphries om het op zijn zachtst uit te drukken het ruftschijt heeft aan de conventie van Genève. Humphries gaat ver in zijn martelpraktijken. Erg ver. Om het met een enorm flauwe woordspeling te zeggen: het afhakken van de vingers van de verdachte is voor hem niet meer dan een vingeroefening. Naarmate de klok meedogenloos verder tikt en Younger alvast een voorproefje geeft van wat hij kan veroorzaken, moet Brody wel het spelletje good cop, bad cop meespelen.

Is marteling van een vijand gerechtvaardigd? Elke zichzelf een klein beetje moreel beschouwend en weldenkend mens zou hier onmiddellijk neen op antwoorden, maar na het bekijken van deze film is niets meer zeker. Na Buffalo Soldiers begeeft regisseur Gregor Jordan zich weer op het randje van wat Amerikanen met een iets te groot gehalte aan patriottisme landverraad zouden noemen. Guantanamo moet blijkbaar in verhouding op Plopsaland lijken in vergelijking met wat Samuel L. Jacksons personage zijn slachtoffers in deze film aandoet; zelfs Jack Bauer uit 24 lijkt relatief een zacht watje. Het dilemma is in deze film weliswaar wat extreem gesteld, maar de vraag in hoeverre martelpraktijken geoorloofd zijn als er miljoenen levens in de waagschaal geworpen worden is actueel, en wordt er na het kijken van deze film zeker niet makkelijker op te beantwoorden. Deze film is een oefening in zelfreflectie hoever Amerika gaat in het martelen van gevangenen, en in hoeverre dit gerechtvaardigd is in de meest extreme omstandigheden. De film is meedogenloos hard en rudimentair gemaakt met een eerder bescheiden budget, waarbij de grootste aftrekpost waarschijnlijk nog de gage van Samuel L. Jackson was. Alle overbodige verhaallijnen, zoals de standaard romantische verwikkelingen die gewoonlijk in dit soort thrillers doorsijpelen, of groots opgezette complottheorieën waarbij blijkt dat de terroristen toch uiteindelijk door een Amerikaanse splintergroep gefinancieerd wordt, zijn compleet overboord gegooid ten voordele van de essentie, en de plot is werkelijk zo simpel als hierboven bescheven en vult toch op zinnige manier 100 minuten. Eerder dan een oefening in gore zijn de morele implicaties van de alsmaar groffer wordende martelingen nog het meest verontrustend. De kritiek dat de film één grote propagandastunt zou zijn vóór het gebruik van martelingen, is alleszins overdreven. Moreel is niets van wat Jackson for the greater good probeert te bereiken überhaupt aanvaardbaar, maar het past wel perfect logisch in elkaar. Unthinkable geeft nog stof tot dagen napraten. Daartegenover staat wel dat de personages redelijk ééndimensionaal zijn; met een personage als Michael Sheens knettergekke religieuze nutball kan je weinig kanten op. Het verrassende einde heeft de sterkte van niet echt compleet uit de lucht gegrepen te zijn en getuigt van een zekere nuchterheid. Dezelfde bijna zakelijke manier waarop de plot wordt afgewikkeld maakt het tevens dat niet iedereen deze angstaanjagende film even makkelijk zal kunnen verteren.

BEELD EN GELUID
Over de technische kwaliteit van deze disk kan ik hetzelfde zegen: sober maar effectief. Het grootste deel van de film speelt zich af in een slecht verlichte bunker, waar H. zijn voorliefde voor sadistische spelletjes kan botvieren. De gezichten zien er grauw en ongewassen uit, de indruk die gegeven wordt dat de personages aan het einde van hun Latijn zijn, wordt er nog maar eens door versterkt. Bruin en grijs zijn de hoofdtinten, en er is voldoende schaduwdetail. De scherpte van het beeld is vrij goed, in die mate dat je de zweetdruppeltjes over de stoppelbaard van Yonger ziet glijden. De grafische martelscènes worden bewust wat vaag gehouden of met wat snel camerawerk weggemoffeld om er niet de nadruk op te leggen. Het geluid is puik, maar een beetje overkill voor een soundtrack waarin dialogen 95 % van de dienst uitmaken. Er zit maar één geluidseffect van betekenis in - de scène onderscheidt zich duidelijk genoeg van de rest opdat ik geen spoiler zou moeten gebruiken - en dat klinkt okee.

EXTRA'S
Het is quasi onbegrijpelijk hoe een dergelijke controversiële film als deze wordt uitgebracht zonder ook maar het minste bonusmateriaal. Wel, A-Film slaagt erin.

CONCLUSIE
Het minst wat je van Unthinkable kan zeggen is dat de film compleet ongeschikt is voor mensen die snel bang worden. De nuchtere zakelijkheid waarmee de dreiging van een atoomoorlog wordt behandeld als was het een subsidiedossier voor landbouw is hallucinant. De Blu-ray is kwalitatief goed maar erg rudimentair.