Als de alleenstaande moeder Christine Collins op een zaterdagavond in het voorjaar van 1928 na een extra dienst in de telefooncentrale van Los Angeles thuiskomt, stelt ze vast dat haar 9-jarig zoontje Walter verdwenen is ondanks haar verbod om het huis te verlaten. Ze kijkt in de tuin, doet navraag bij de buren en belt ten slotte het politiebureau om z’n verdwijning te melden. De man aan de telefoon zegt dat het wel vaker voorkomt dat kinderen de tijd vergeten als ze op straat spelen en verzekert haar dat hij pas na 24 uur wat kan doen. Maar Walter duikt niet meer op en de politie brengt geen oplossing. Het incident haalt The Los Angeles Times en in z’n zondagpreek verwijt de eerwaarde Gustav Briegleb van de plaatselijke Presbyteriaanse kerkgemeenschap de stedelijke politie onbekwaamheid als gevolg van corruptie, machtsmisbruik en betrokkenheid bij de hoogoplopende criminaliteit in de stad.
 

 

Vijf maanden later is er een doorbraak: Walter Collins is teruggevonden in Illinois en het politiekorps organiseert ter gelegenheid van de hereniging van moeder een zoon een groots mediacircus. Maar voor Christine Collins is de confrontatie een koude douche: het jongetje dat haar wordt teruggebracht is niet haar zoontje Walter, ook al beweert het knaapje dat zij wel degelijk zijn moeder is. Christine zegt meteen waar het op staat, maar hoofdinspecteur J.J. Jones beweert dat ze verward is en dat de kleine Walter als gevolg van de traumatische ervaring ook niet meer hetzelfde kind is. Onder druk van de hoofdinspecteur bindt Chrisine Collins in en neemt het knaapje mee naar huis. Maar dat ze het bij het rechte eind heeft bewijst het streepje op de deurpost: de nieuwe Walter is 7,5 cm kleiner dan haar eigen zoontje en bovendien is het kind besneden. Op school herkent juffrouw Fox de jongen niet als haar voormalige leerling en volgens de tandarts had Christine’s zoontje een spleet van 3 mm tussen de voortanden, wat dit kind niet heeft. Toch houdt hoofdinspecteur J.J. Jones het been stijf. De goede afloop van de zaak-Collins moet het blazoen van zijn korps oppoetsen en hij zal niet toelaten dat Christine Collins stokken in de wielen steekt. Nadat ze met de pers heeft gepraat laat hij haar in hechtenis nemen en opsluiten in een psychiatrisch ziekenhuis.
 

 

Clint Eastwood was destijds een prima acteur, maar hij is minstens een even goed, om niet te zeggen een veel beter regisseur, want de manier waarop hij de waar gebeurde geschiedenis van Christine Collins in beeld brengt, het getuigt van een groot meesterschap. Zich baserend op het zeer getrouwe scenario van J. Michael Straczynski maakt Eastwood van Changeling geen melodramatisch spektakel over een vrouw die vecht voor gerechtigheid, maar vooral een film waarin hij de corruptie van het overheidsapparaat aan de kaak stelt, want dat de Los Angeles Police in de zaak-Collins machtsmisbruik, intimidatie en foltering ten laste kan worden gelegd, dat staat op basis van de originele transcripties van getuigenissen en processtukken als een paal boven water. He zal hoofdinspecteur J.J. Jones en hoofdcommissaris James E. Davis hun kop kosten en de burgemeester van Los Angeles, als eindverantwoordelijke voor het beleid van z’n politiekorps, z’n herverkiezing. Bovendien kreeg Californië als gevolg van de affaire o.a. striktere wetten voor het interneren van burgers in psychiatrische instellingen, wat niet belette dat het beruchte korps ook in latere decennia nog vaak in opspraak kwam door illegale acties en onwettige praktijken.
 

 

Angelina Jolie kruipt in de huid van Christine Collins, een doodgewone huisvrouw die de kost verdient als dienstoverste in een telefooncentrale en die schijnbaar alleen leeft voor haar zoontje dat ze heeft overgehouden aan een afgesprongen relatie. Aanvankelijk is ze alleen maar heel erg verdrietig en ontredderd en biedt ze hoofdinspecteur J.J. Jones zelfs een paar keer haar verontschuldigingen aan voor de overlast die ze hem bezorgt. Pas na de opsluiting in een psychiatrische instelling en de informatie van vrouwen in dezelfde situatie vallen haar de schellen van de ogen. Ze accepteert haar lot niet; ze besluit om terug te vechten, waarbij ze op de steun kan rekenen van de presbyteriaanse geestelijke Gustav Briegleb die zich manifesteert als een activist, eerder dan als een man van God, en die via zijn dagelijkse radio-uitzendingen het zout voortdurend in de wonde strooit. John Malkovitch zien we in een atypische rol als de beschermengel, de man die bereid is om heel ver te gaan om komaf te maken met de corruptie en de misdragingen van een politiekorps dat net het tegenovergesteld doet van wat van een overheidsdienst wordt verwacht, nl. te zorgen voor orde en gerechtigheid. Brieglebs voortdurende inspanningen, gecombineerd met de wilskracht van Christine Collins, zullen uiteindelijk de weerstand breken, waarbij ze onverwacht op de steun van de inwoners van Los Angeles kunnen rekenen, want ook die zijn de dagelijkse lijken op straat, de gewelddadige afrekeningen en de voortdurende intimidatie van onschuldige burgers meer dan beu.
 

 

Clint Eastwood brengt het allemaal heel zuinig in beeld, zeer direct en zonder ook maar één overbodige of langdradige scène. Gordon Northcott, de seriemoordenaar van dienst, portretteert hij maar heel oppervlakkig zonder aandacht voor diens eigen jeugdtrauma’s en psychische blessures, want dat zou de voortgang alleen maar ophouden en eigenlijk is diens excuus nauwelijks van belang voor de veel ruimere kwestie over overheidsambtenaren die alleen uit zijn op eigen gewin en voordeel en daarvoor een hele stad gijzelen. Voor de rest dompelt de regisseur z’n film vaak onder in een film noir-stijl om de donkere kanten van het politieapparaat en van de psychiatrische instelling zichtbaar te maken, een effect dat z’n doel niet mist. Het Los Angeles van de jaren 20 met zijn rode trams en naar onze normen antieke automodellen wordt op een schitterende manier tot leven gewekt, waarbij vooral de aandacht opvalt voor de aankleding en de kapsels van de personages, die de kijker op een unieke manier kennis laten maken met een gemoedelijke en haast provinciale stad waar het goed toeven is. Het is haast niet te geloven hoe zeer de wereld veranderd is op minder dan 100 jaar, maar ook dat wolkenkrabbers en parkeermeters anno 1935 al doodgewoon waren in het straatbeeld van grote Amerikaanse steden.

 

 

Na uitstekende prestaties in o.a. The Good Shepherd (2006) en Alexander (2004) bewijst Angelina Jolie eens te meer dat ze geschikt is voor dramatische rollen met diepgang, want wat ze in Changeling presteert is niet alleen van hoog niveau, het is ook geloofwaardig en overtuigend. Naast een al even indrukwekkende John Malkovitch in een iets minder belangrijke rol, zijn er nog interessante performaties van Michael Kelly als de onkreukbare detective Lester Ybarra die z’n geweten volgt, Jeffrey Donovan als de corrupte hoofdinspecteur die van geen wijken weet, de jonge en pientere Gattlin Griffith als Walter Collins, Eddie Alderson als de enige getuige van de moordpartij op 20 jongetjes en ten slotte Jason Butler Harner als seriemoordenaar Gordon Northcott, de verpersoonlijking van het grootst mogelijk kwaad in de wereld.

 

Clint Eastwood gebruikt een ruim kleurenpalet voor de sfeer in Changeling. De fragmenten in de huiskamer van Christine en Walter Collins zijn iets donkerder met veel bruin, beige en invallend zonlicht; de straatscènes baden in het licht van heel oude ansichtkaarten, een beetje ontkleurd en sepia-achtig, het ruime politiekantoor, het bureau van hoofdinspecteur J.J. Jones en de psychiatrische kliniek worden in grijze, blauwe en donkere tinten gewikkeld om resp. een vijandige, onpersoonlijk en macabere sfeer op te roepen. De muziek is van de hand van Clint Eastwood zelf, een soundtrack die de actie ondersteunt, maar die tegelijk nooit de aandacht afleidt van wat er gebeurt. Het 5.1-effect is eerder beperkt, tenzij tijdens het optreden van de paparazzi en de flashbacks over de misdaden van het politiekorps van Los Angeles.

 

In de dertien minuten durende making-of, getiteld Partners in Crime: C. Eastwood & A. Jolie, zien we de regisseur aan het werk op de set en vertellen de hoofdrolspelers over de samenwerking en de aanpak van Clint Eastwood, in De Rode Draad: profielschets van A. Jolie wordt de actrice in het zonnetje gezet die beweert dat ze het liefst van al nog alleen films zou maken met Clint Eastwood.

 

Changeling van regisseur Clint Eastwood is een kostuumdrama, gesitueerd in de jaren 20 van de vorige eeuw in Los Angeles, Californië. Het verhaal is waar gebeurd en de regisseur verfilmt het op een ingetogen, maar expressieve manier, waarbij hij de moedige strijd van een gewone vrouw combineert met de praktijken van een corrupte overheid. Zeer de moeite en dus heel erg aanbevolen.