SERIE
Wie kent niet de klassieker Gone With The Wind uit 1939? Zelfs degenen die zich nog niet aan het urenlange epos gewaagd hebben,kennen ongetwijfeld de twee hoofdpersonages Scarlett O'Hara (Vivien Leigh) en Rhett Butler (Clark Gable). De film maakte een overweldigende indruk bij kijkers over heel de wereld en een vervolg kon natuurlijk niet uitblijven. Toch duurde het nog tot 1994 voor die in de vorm van een miniserie voor televisie verscheen. De vraag die we ons allemaal stellen is natuurlijk of Scarlett hetzelfde lot treft van zovele sequels en of de miniserie het niveau haalt van zijn voorganger.

Maar laat ons bij het begin beginnen. Aan het einde van Gone with the Wind is voor Rhett de maat vol. Hij heeft zijn buik vol van Scarletts grillen en verlaat haar. Uiteraard ziet Scarlett die vernedering niet zitten, maar daar trekt Rhett Butler zich niets van aann. Na zijn wereldberoemende “Frankly, my dear, I don't give a damn”, trekt hij de deur achter zich dicht en laat hij Scarlett achter. Zij is echter niet van plan het daarbij te laten.


Scarlett begint met de begrafenis van Melanie, Ashley's vrouw. Hoewel Scarlett enige tijd daarvoor dolgelukkig zou geweest zijn mocht haar Ashley vrij zijn, nu is dat nu niet meer het geval. Ze heeft immers een interessantere prooi gevonden in Rhett. Want sinds hij haar niet meer moet hebben, wil zij niets liever dan hem weer voor zich te winnen. En ze is bereid om ver te gaan. Als ze aankomt op Tara en verneemt dat haar meid Mammy op sterven ligt, stuurt ze Rhett een bericht en gebruikt daarvoor de naam van haar schoonbroer. Rhett komt en belooft Mammy voor Scarlett te zorgen hoewel hij niet meteen plannen heeft in die richting. Aangezien Scarlett niet meteen scoort bij Rhett, beslist ze het over een andere boeg te gooien en haar schoonmoeder een bezoekje te brengen. Hoewel het vaak pijnlijk duidelijk is dat Scarletts losse houding niet past in deze kringen, doet ze toch haar best om Rhett te verleiden. Na een rampzalig boottochtje lukt datt ook nog, maar het geluk is van korte duur. Rhett ziet zijn fout in en vertrekt met de noorderzon. Als Scarlett later gezien wordt met Ashley Wilkes in een hotel, zit er voor haar niet veel anders op dan andere oorden op te zoeken. Ze gaat naar Savannah waar haar moeder oorspronkelijk vandaan komt. Hoewel ze er verblijft bij haar steenrijke grootvader Robellard, wil ze voornamelijk kennis maken met de O'Hara-tak van de familie. Ondertussen heeft Rhett besloten om van haar te scheiden en heeft hij zijn oog laten vallen op zijn volgende bruid, Anne. Wat hij niet weet, is dat Scarlett zwanger is van zijn kind en als het van haar afhangt, komt hij dat niet te weten. Zij is zo verbolgen over de scheiding dat ze zich voorneemt Rhett nooit in te lichten over hun kind. Samen met haar neef Colum vertrekt ze naar Ierland waar ze iedereen vertelt dat ze weduwe is. Aan de andere kant van de oceaan wordt Scarlett geraakt door de slechte levensomstandigheden van de plaatselijke bevolking. De Ieren hebben het niet breed en er is heel wat ondergronds verzet tegen de Britse overheersers. Als Scarlett het sinds lang verloren landgoed van de O'Hara's koopt, verandert er heel wat. Zo helpt ze immers heel wat mensen aan werk en ze krijgt daar heel wat respect voor retour. Mede daardoor zien de mensen haar omgang met de plaatselijke Britse adellijke Lord Fenton door de vingers. Maar Lord Fenton blijkt niet te zijn wie Scarlett denkt dat hij is en als ze met hem in Engeland verblijft, loopt de zaak uit de hand. Lord Fenton wordt vermoord en Scarlett is de meest voor de hand liggende verdachte. Ze wordt opgesloten in de gevangenis en het ziet er niet goed voor haar uit. Gelukkig wil Rhett Scarlett nog helpen. Maar dan moet zij hem nog inlichten over hun dochter.


Hoewel het boek waarop deze serie gebaseerd is, een groot succes bleek te zijn, kunnen we toch niet helemaal hetzelfde zeggen over deze miniserie. Regisseur John Erman heeft nochtans geprobeerd om van Scarlett een waardige opvolger voor Gone With the Wind te maken, zij het dan niet voor het grote scherm, maar voor televisie. En op sommige punten slaagt hij daar ook in. Qua decors en kleding oogt Scarlett heel mooi en ook het tragere tempo dat de klassieker typeert, herkennen we nog wel. Maar daarmee stopt het dan ook. Timothy Dalton en Joanne Whalley doen hun best om op hun voorgangers te lijken, maar vooral bij Joanne Whalley lukt dat naar ons gevoel toch eerder niet. Maar ook het verhaal van dit vervolg kan niet tippen aan Gone With the Wind. Het is allemaal een beetje te veel van het goede, te veel toevalligheden, om uiteindelijk de kijkers het einde te leveren waarop ze zaten te wachten. Maar daarvoor zijn er een aantal onwaarschijnlijke wendingen nodig die het verhaal geen eer aandoen. De beeldkwaliteit van Scarlett stelt niet veel voor. Er zit wat ruis op de achtergronden en het beeld is niet meteen helder en klaar te noemen. Dat valt des te meer op in de donkere scènes. Eigenlijk hadden we beter verwacht van een serie uit 1994. Maar dat neemt uiteraard niet weg dat Scarlett wel mooi oogt. De decors en kostuums zijn prachtig en op dat vlak heeft men duidelijk kosten noch moeite gespaard. De geluidstrack staat in 5.1. Je moet zeker niets spectaculairs  verwachten, maar het geluid is wel degelijk en alles klinkt helder en is goed verstaanbaar.

EXTRA'S
De miniserie Scarlett is verdeeld over twee disks en elke disk bevat nog een leuke extra. Op de eerste disk vinden we The Search for Scarlett. Dat is een bijna drie kwartier durende Amerikaanse show waarin uitleg gegeven wordt over de zoektocht naar de nieuwe Scarlett. Het was immers geen gemakkelijke taak voor John Erman om iemand te vinden die de fakkel van Vivien Leigh kon overnemen. Die was ondertussen een fenomeen geworden en heel wat meisjes en vrouwen droomden ervan de rol van Scarlett voor hun rekening te nemen. Kandidaten zijn niet alleen gezocht in de Verenigde Staten, maar ook ver daarbuiten. Er streed zelfs een Belgische  mee voor de rol van Scarlett: Kadèr Gürbüz. Hoewel zij de rol niet te pakken kreeg, slaagde ze er toch in een carrière op te bouwen in België. Zo zagen we haar aan het werk in Flikken, W817 en Jes. De show kende wel een onverwachte afloop, want tussen de duizenden dames die zich inschreven, had niemand volgens Erman het potentieel om in de huid van Scarlett te kruipen. De actrice die dat wel kon, ontdekte Erman enige tijd later toen hij haar aan het werk zag in een andere film.
Op de tweede disk vinden we een uitgebreide Making of Scarlett. Daarin wordt ingegaan op de link met het boek, op de decors en de kostuum en uiteraard op de verschillende acteurs en hun personages.

CONCLUSIE
Gone With The Wind is een echte klassieker. Daar een vervolg aan breien is zeker geen gemakkelijke taak geweest. Scarlett is een verdienstelijke poging, maar daar blijft het dan ook bij. Of Scarlett herinnerd zal worden net als Gone With The Wind? Wij betwijfelen het.