CONCERT
De Noorse groep A-Ha bestormde in 1985 de hitlijsten met "Take On Me", een nummer dat vooral berucht werd omwille van de spraakmakende geanimeerde videoclip. Iedereen dacht dat het Noorse trio de zoveelste eendagsvlieg zou worden, alhoewel ze met "Hunting High And Low" een mooi en door de critici gesmaakt debuutalbum afleverden. De daarop volgende jaren bleven de successen elkaar opvolgen, culminerend in de opdracht voor de titelsong van de James Bond-film "The Living Daylights". Na het album "Memorial Beach" waarin de band probeerde van zijn imago van synthpopband verlost te geraken en een verzamelaar "Headlines And Deadlines", splitte de groep in 1994, waarbij de drie leden elk een solocarrière begonnen, meestal met niet al te veel succes.



Zeven jaar later, in 2001, stond de band tot ieders verbazing terug op de planken. Niet voor het geld zoals vele van die geforceerde revivals van tegenwoordig, want Morgen, Magne en Paul hebben intussen in Noorwegen zowat de status van halfgoden op Aarde. Nee, ze hadden er gewoon weer zin in, want de meerwaarde van A-Ha zit 'm duidelijk in de synergie tussen de groepsleden. Ze leverden prompt met het album "Minor Earth, Major Sky" één van hun beste albums ooit af. De muziek van A-Ha is intussen veel rijper en doorwrochter geworden en ook qua productiviteit zit het snor, want intussen is in 2002 hun opvolger "Lifelines" verschenen. Zanger Morten Harket heeft nog steeds geen enkel probleem met de vaak drie octaven en meer overspannende zanglijnen en ook live is A-Ha nog steeds een memorabele act.

In dat kader speelde de band in hun thuisbasis Oslo twee uitverkochte concerten en deze DVD is de registratie van het eerste daarvan. Een visueel spektakel à la U2 of Depeche Mode moet je zeker niet verwachten, de muziek zelf staat meer centraal, maar A-Ha is en blijft een zeer professionele band. Het zit natuurlijk altijd mee om voor eigen publiek te spelen en de mix van nieuwe songs uit "Major Earth, Minor Sky", afgewisseld met hun grootste successen van voor 1994, slaat duidelijk aan. Na het titelnummer van hun nieuwe CD "The Sun Never Shone That Day" en "Little Black Heart" grijpen ze pas bij het vierde nummer terug naar één van hun vroegere successen, "I've Been Losing You" uit hun tweede langspeler "Scoundrel Days". Nummers als "Take On Me" en "The Sun Always Shines On TV" worden uiteraard uit volle borst meegezongen, maar enkele nieuwe nummers zoals "Mary Ellen Makes The Moment Count" bewijzen dat het trio nog altijd het vakmanschap beheerst voor het schrijven van een goeie song. Ze weten zich ook te omringen met een degelijk stel achtergrondmuzikanten, waarbij zangeres Anneli Drucker de meest bijblijvende indruk maakt. Wie mocht twijfelen dat Morten Harket de hoge octaven in "The Sun Always Shine On TV" niet meer zou aankunnen, zal daar na deze live performance wel anders over denken. Alleen blijft het een raadsel waarom hij de hele tijd zijn oor blijft vasthouden alsof het er gaat afvallen. Ook de akoestische set met een zeer sobere versie van "Stay On These Roads" en "Early Morning" beklijft. Misschien is hun muziek iets zwaarmoediger, melancholischer, minder vrijblijvend geworden, maar ook rijker: A-Ha is volwassen geworden.



TRACKLIST:
1. Minor Earth Major Sky
2. The Sun Never Shone That Day
3. Little Black Heart
4. I've Been Losing You
5. Manhattan Skyline
6. Thought That It Was You
7. I Wish I Cared
8. Cry Wolf
9. Mary Ellen Makes the Moment Count
10. Stay On These Roads
11. Early Morning
12. You'll Never Get Over Me
13. Velvet
14. The Sun Always Shines On TV
15. The Living Daylights
16. Hunting High And Low
17. Summer Moved On
18. Crying In The Rain
19. Take On Me

BEELD EN GELUID
Een openlucht liveconcert moet natuurlijk altijd van de eerste keer juist opgenomen worden en de omstandigheden zijn zelden optimaal (artificiële en overdreven belichting,...). Spijtig genoeg is dit geen widescreen-release, maar de beeldkwaliteit is wel goed. Erg goed, zelfs. Afgezien van een spot die eens af en toe recht in de lens van de camera schijnt, krijgen we een mooi scherp beeld met veel contrast en rijke kleuren. Heel af en toe zijn er wat artefacts te zien, bijvoorbeeld in de snaren van de gitaren en het decor en ook is er hier en daar wat colour bleeding, maar dit is gezien de omstandigheden van de opname bijna onvermijdelijk en nergens echt een probleem. De Dolby Digital 5.1-EX geluidsmix is schitterend, creëert een geweldige ambiance en in tegenstelling tot de 2.0-mix worden de muziek en de tekst goed van elkaar gescheiden. Alleen is de subwoofer op sommige ogenblikken net iets te dominant (en luidruchtig). Het volume in het algemeen ligt op deze DVD overigens nogal aan de hoge kant. De Engelse ondertiteling is soms handig wanneer zanger Morten Harket tussen de nummers door het publiek aanspreekt in het Noors. De layer change scheidt het concert netjes van de extra's. Een registratie van een liveconcert is niet altijd even geslaagd, maar deze release is meer dan oké.



EXTRA'S
Deze release wordt bovendien nog eens voorzien van een flinke portie extra's en met duidelijke, maar nogal ingewikkeld gestructureerde geanimeerde menu's in elkaar geschoven. Alleen voor de keuze van het audiospoor is in het menu geen optie voorzien en dat moet je via je afstandsbediening tijdens het concert zelf selecteren. Puntje van kritiek: de ellenlange openingscredits van de DVD zijn ronduit enerverend. Eerst en vooral bevat de DVD de twee livebonusnummers "Early Morning" en "Summer Moved On" (8 min) in een akoestische versie van een benifietconcert in Grimstad, Noorwegen. In een tweede sectie krijgen we de muziekvideo's voor "Summer Moved On", "Minor Earth, Major Sky", "Velvet" en "I Wish I Cared", samen een 16-tal minuten lang. De eerste twee nummers zijn bovendien in widescreen (resp. 1.78:1 en 2.35:1), maar niet anamorf uitgevoerd. De documentaire "The seven year itch" laat zien wat de verschillende bandleden tussen 1994 en 2001 uitgespookt hebben en bestaat uit 4 filmpjes. Van Magne Furuholmen is er ook de clip van "Oyenstikker" en van Paul Waaktaar-Savoy de clip van "I'm not stupid baby" uit hun respectievelijke solocarriëres toegevoegd. Magne heeft intussen ook een zijsprongetje in de kunstwereld gemaakt. De eerste 3 filmpjes duren samen een 22-tal minuten. De overige 22 minuten bestaan uit een compilatie van interviews met de 3 bandleden door rockjournalist Ian Wright. Die zijn gelukkig ondertiteld, want het Engels met een Noors accent is niet altijd even eenvoudig om te verstaan. Dan krijgen we nog de twee filmpjes "Backstage with A Ha" (6 min) en "After party Vallhall" (5 min) die enkele beelden voor en na het concert tonen. De technische kwaliteit hiervan is maar zus en zo. Tot slot bevat de disk nog 8 pagina's informatie met de geschiedenis van de band.

CONCLUSIE
Voor fans is dit uiteraard een must, maar ook de occasionele A-Haliefhebber zal op deze disk voldoende materiaal vinden om aandachtig te blijven.



DISCOGRAFIE
Essentiële A-Ha albums zijn:
- Hunting High And Low (1985)
- Scoundrel Days (1986)
- Stay On These Roads (1988)
- East Of The Sun, West Of The Moon (1990)
- Headlines And Deadlines: The Best Of A-Ha (1991)
- Memorial Beach (1993)
- Minor Earth, Major Sky (2001)
- Lifelines (2002)