SERIE
Wanneer koning Uther Pendragon (Sebastian Koch) wordt vergiftigd, ligt de weg open voor zijn dochter Morgan (Eva Green) om zichzelf tot de eerste koningin van Engeland te kronen. De magiër Merlin (Joseph Fiennes) machineert echter dat Uthers bastaardzoon Arthur (Jamie Campbell Bower) op de troon komt. Samen met een handvol leenheren die hem trouw zweren bouwt Arthur een machtsbasis uit vanuit het vervallen kasteel Camelot. Morgan, die zich tijdens haar verblijf in een nonnenklooster heeft ingelaten met zwarte magie, schijnt zich te plooien als trouwe vazal, maar samen met een sinister tante nonneke Sybil (Sinéad Cusack) probeert ze Arthur van de troon te stoten. Aanvankelijk kan ze daarbij een beroep doen op de roofridder Lot (James Purefoy), maar die vindt in Arthur zijn meerdere. Morgan moet dus lijdzaam toezien vanaf de zijlijn hoe Arthur zijn heerschappij vestigt.

Of toch niet. Want de koning zit met één huizenhoog probleem: hij heeft op de avond vóór zijn huwelijk de vrouw van zijn kampioen Leontes (Philip Winchester), de deerne Guinevere (Tamsin Egerton) binnengedaan, en dat potje kan niet gedekt blijven, hoe zeer Merlin ook probeert om dit feit vooral niet wereldkundig te maken. Leontes heeft geen fucking clue: Guinevere heeft een buidel met hertenbloed over hun huwelijksbed uitgegoten, waardoor het lijkt alsof ze als maagd het huwelijk is aangegaan. Het was een éénmalige bevlieging, oordelen Arthur en Guinevere, maar wanneer hij haar vergezelt als beschermheer wanneer ze haar stervende vader gaat opzoeken, kunnen ze zelf amper hun eigen komedie-opvoering geloven. Morgan infiltreert in het paleis in de gedaante van Arthurs moeder Igraine (Claire Forlani), en ze komt achter het geheim waarmee ze Engeland op zijn grondvesten kan laten daveren. Het gebruik van magie moet echter betaald worden, en zowel Merlin als Morgan ondervinden dat je niet ongestraft met de natuur kan sollen.

Bedenker Michael Hirst, vooral bekend van The Tudors, probeert met deze serie voor betaalzender Starz TV de stoffige legende van La Morte D'Arthur nieuw leven in te blazen. Zijn geheime succesformule? Adult content. D'r wordt in Camelot niet op een tiet minder of meer gekeken, en onder andere de mogelijkheid om Eva Green in haar evakostuum te bewonderen, biedt inderdaad opportuniteiten. Naast een mooie fotografie en redelijk acteerwerk, ondermeer van een donkere en intense Joseph Fiennes, kan Camelot uitpakken met het feit dat niet alle troeven van de eerste keer op tafel gegooid worden, en de schrijvers zich artistieke vrijheden permitteren die niet geheel binnen de krijtlijntjes van het werk van sir Thomas Mallory passen. Zo is er van de rivaliteit tussen Arthur en zijn eerste ridder Lancelot nog geen sprake, want slechts in de laatste aflevering wordt er op de komst van Lancelot gehint die de lege plaats moet opvullen die Leontes heeft achtergelaten, en ook tussen Morgan en Arthur heerst er nog een gewapende vrede, nog lang voor er sprake is van de klassieke bloedschande waar zowat elke zichzelf respecterende Arthurlegende wordt opgehangen. Het eerste seizoen van Camlot heeft eerder de allure van een genesisverhaal waarin de sleutelelementen nog allemaal op hun plaats dienen te vallen.

Maar vooraleer u watertandend naar het vervolg uitkijkt die ons in het verlengde van de laatste aflevering beloofd lijkt: stop al maar met kwijlen, want de stekker is uit de serie getrokken. Is het de vloek van Joseph Fiennes, die na Flashforward alweer gecast is in een serie die onder de hakbijl is terecht gekomen? Is de demografische interessegroep die vooral voor de geföhnde Jean-Jacques De Gucht-look van Jamie Campbell-Bower naar Camelot kijkt plots verhuisd naar Mars? Allicht situeert zich bij de casting van Bower een probleem, want de reeks is toch duidelijk niet gericht op dezelfde leeftijdscategorie als Twilight: Breaking Dawn en Harry Potter And The Deathly Hallows, en Bower neigt in zijn rol iets te veel naar de zelfnoegzame lul die niet in een Arthurvertelling thuishoort. Maar wie een beetje thuis is in de machtsverhoudingen tussen de Amerikaanse betaaltelevisiezenders kan zonder probleem, feilloos en met zijn ogen dicht het probleem aanwijzen: Camelot is genadeloos afgetroefd door het concurrerende, thematisch gelijkaardige Game Of Thrones van HBO. Starz heeft duidelijk meer geïnvesteerd in Spartacus: Blood And Sand, dat dan weer tot een vroegtijdig einde is gekomen door het overlijden van hoofdacteur Andy Whitfield. Het niet voortzetten van de reeks zal bovendien niet gemakkelijk schuiven als verkoopsargument, maar toch zijn deze tien afleveringen coherent en geen tijdverlies.

BEELD EN GELUID
Er wordt tegenwoordig geen televisiereeks meer opgenomen zonder HD, dus lijkt de keuze om de box ook op Blu-ray uit te brengen puur logisch. Er is een beetje een discrepantie tussen de buitenopnames, die er zonder uitzondering fris en fleurig uitzien, en de nachtelijke binnenscènes, die er veelal wat te licht uitzien. De hele reeks ziet er redelijk filmisch uit, en er werd duidelijk niet beknibbeld op de technische kwaliteiten. De geluidskwaliteit is misschien niet de absolute top (ik ben nog aan het neerkomen van de laatste Battlestar Galactica-set, dus mijn zintuigen zijn voor het ogenblik redelijk aangescherpt), maar klinkt toch voldoende fris en helder. Eén nadelig puntje is dat de disks allemaal by default opstarten in Dolby Digital 5.1-mode, en aangezien er enkel een overlay-menu beschikbaar is, is het niet dadelijk duidelijk voor de consument dat er ook een DTS-HD MA 5.1-track beschikbaar is.

EXTRA'S
Qua presentatie geniet deze release met de complimenten van Dutch Filmworks dezelfde voorkeursbehandeling als The Pillars Of The Earth: een mooie, stijlvolle houten kist met naast wat bonusmateriaal nog wat materiële goodies. Het bonusmateriaal zelf valt qua speelduur wat tegen: naast een trailer (1:32) krijgen we 8 interviews met cast en crew (25:39) waarbij de vragen zouden bedacht kunnen zijn door een middelbare scholier. Acht van de voornaamste personages worden tegen het licht gehouden in 8 character profiles (18:11), en een documentaire "Starz studios" (13:57) is niet meer dan een promotioneel vehikel. "Candid Camelot" (1:15) is een helemaal op niets slaande blooper reel. Daarnaast staan er nog 3 korte scene breakdowns (6:47) op de disk. Materiële bevrediging vindt u dan weer bij de poster, het boekje met productiefoto's en de trading cards.

CONCLUSIE
Camelot had potentieel maar de bazen van de televisiestudio dachten daar kennelijk anders over.