In The Future maakt de toeschouwer kennis met Sophie en Jason, dertigers die al vier jaar samenwonen in een klein rommelig appartementje in Los Angeles. Hij is helpdeskmedewerker bij een telecombedrijf, zij geeft dansles aan jonge kinderen. Op een keer besluiten ze om een kat in huis te nemen en dus richten ze zich tot een asiel. Paw Paw heeft een gebroken poot en volgens de dierenarts is haar conditie niet goed: tenzij ze heel goed wordt verzorgd, leeft ze nog hooguit zes maanden. Dat wordt een fulltimebaantje, maar Sophie en Jason besluiten dat ze er klaar voor zijn. Over dertig dagen, als de voormalige zwerfkat op krachten is gekomen, mogen ze hun nieuwe huisgenoot ophalen.
 

 

Maar de adoptie heeft bijverschijnselen, want Sophie en Jason beseffen dat hun leven over een maand drastisch verandert. Nog vier weken zijn ze helemaal vrij en dus besluiten ze om die tijd nuttig te besteden: Jason zegt z’n baantje bij de helpdesk op en gaat als vrijwilliger bomen à 10 dollar verkopen in het kader van een project tegen de opwarming; Sophie biedt haar ontslag aan als danslerares en begint een affaire met Marshall, een weduwnaar die met z’n tienjarig dochtertje in Tarzana woont, een buitenwijk van Los Angeles in de San Fernando Valley. Een paar dagen later trekt ze bij hem in en Jason, wiens wereld ondertussen is ingestort, ziet maar één uitweg: de tijd stilzetten, hopend op die manier het onheil af te wenden.
 

 

The Future is de tweede worp van de Amerikaanse regisseur en performanceartieste Miranda July en ook deze keer is de film gebaseerd op een theatershow (Things We Don’t Understand And Definitely Are Not Going To Talk About) én bevat ie autobiografische elementen. In Me And You And Everyone We Know had haar hoofdpersonage Christine het leven nog helemaal voor zich, in The Future heeft datzelfde leven schijnbaar al wat littekens opgelopen en is er in het beste geval sprake van een bestaan on hold. Sophie en Jason zijn er nog wel voor elkaar, maar niet meer op dezelfde uitbundige manier als vier jaar geleden: haar glaasje fris moet Sophie zelf in de keuken halen of dorst lijden, want Jason is te zeer met z’n computer bezig. De poes en de in het vooruitzicht gestelde veranderingen brengen een crisis op gang over zingeving en ouder worden, maar geen bevrijding, want bomen verkopen blijkt niet evident te zijn en elke dag een andere dansvideo maken evenmin. Voor ze het zelf beseffen drijven Sophie en Jason uit elkaar, naar werelden waarvan ze zich eerder niet bewust waren of die ze niet eerder hebben willen verkennen. Ingrijpen is een optie, maar het is niet duidelijk met welk doel en of het doel wel bereikbaar is. De maan meent van niet, want je kan de tijd dan wel voor een tijdje stilzetten, je kan wat ondertussen schijnbaar niet gebeurt en wat erna komt niet beïnvloeden.
 

 

The Future kan bogen op dezelfde scherpe oneliners en dezelfde humoristische momenten als z’n voorganger Me and You and Everyone We Know en toch is het resultaat minder direct en minder grappig want The Future mist het verrassingseffect en de ongekunstelde naïviteit waarmee de debuutfilm destijds de aandacht trok. Op de acteerprestaties is niets aan te merken, want de chemie tussen Miranda July en haar tegenspeler Hamish Linklater is zo goed als perfect en ook met David Warshofsky klikt het meteen, maar twee verhaallijnen naast elkaar tot ontwikkeling te brengen is niet zo’n gelukkige keuze, te meer omdat ze van verschillende kwaliteit zijn en het ondertussen onduidelijk blijft in welke richting de regisseur haar film stuurt. Op dat moment is de sprekende Paw Paw de enige link tussen de beide hoofdrolspelers en gaandeweg wordt het duidelijk dat precies dat verhaal het hart vormt van deze film.

Eenvoudig, maar mooi van beeld en met af en toe felle kleuren en veel tegenlicht in de binnenopnamen. De gebruikte master is vrij van ongerechtigheden en de details zijn altijd goed zichtbaar. De geluidstrack staat in 5.1, maar veel effecten hoeft u in deze rustige film niet te verwachten.
 

Een 15 minuten durende Making-of The Future waarin Miranda July vertelt over het verschil tussen performance en film en waarin de beide mannelijke hoofdrolspelers over July’s werkwijze en de samenwerking uitwijden. Voorts één Verwijderde Scène en een aantal Andere Trailers.

 

Films van Miranda July zijn als sprookjes waarin ze een deel van zichzelf stopt en voor de rest op haar fantasie steunt om kleine tafereeltjes uit te werken zodat ze voor buitenstaanders zin krijgen. De aanpak is eenvoudige en speels, maar onderhuids is de spanning zeer uitdrukkelijk voelbaar. In The Future past de regisseur die techniek opnieuw toe, maar het resultaat is minder spannend en minder direct dan in haar debuutfilm.