FILM
Nog maar eens een boksfilm? Je moet al goed uit de hoek komen om dat aan mij verkocht te krijgen. Het sportgenre loopt namelijk over van voorspelbare conventies en zelfs goede vertolkingen zijn doorgaans niet verfrissend. Zo was ik vorig jaar bijv. niet onder de indruk van prijsbeest The Fighter, terwijl het merendeel van de critici en het publiek ervoor in zwijm viel. Dus waarom zou Warrior anders zijn? Het is niet omdat je het 'nobele' boksen vervangt door het heel wat minder nobele kooivechten - of mixed martial arts zoals ze het hier noemen - dat er plots een ander verhaal verteld wordt. En dat klopt ook: de plot van Warrior haalt de mosterd bij een gros eerdere films. Toch werkt de prent aanstekelijk genoeg om je probleemloos bijna 2,5 uur mee te zuigen in het verhaal, ook al maakt de cineast één cruciale fout.

En dat is de keuze voor niet één maar twee protagonisten. Warrior volgt namelijk twee broers. Brendan Conlon was in het verleden actief als een professionele vechter, maar zette die loopbaan opzij toen hij een gezin stichtte. Nu is hij natuurkundeleraar. De getroebleerde Tommy Conlon was nooit professioneel actief, maar deserteerde uit het Amerikaanse leger in Irak en zoekt nu zijn vader Paddy op, na een lange vete wegens diens alcoholisme. Paddy neemt Tommy onder zijn hoede en nadat die een lokale kampioen schier moeiteloos in elkaar slaat tijdens een trainingssessie wordt hij toegelaten tot een groots vechttoernooi. Maar ook Brendan neemt daaraan deel: hij kan niet anders om de hypotheek op zijn huis af te lossen, ook al is zijn vrouw tegen de beslissing om weer in de ring te kruipen.

Dat de twee broers op ramkoers liggen om elkaar in de finale van het toernooi te ontmoeten, staat in de sterren geschreven, waardoor de spanningsopbouw van Warrior niet optimaal is, ook al worden de gevechten door regisseur Gavin O'Connor zo goed in beeld gebracht dat er altijd twijfel blijft over de ontknoping. Maar een groter probleem is het feit dat je als kijker nooit weet welke kant te kiezen. Moet je meeleven met Brendan die door een overwinning de toekomst van zijn gezin veiligstelt, maar bij een nederlaag zowel huis als gezin dreigt te verliezen? Of ligt de empathie bij Tommy die door een overwinning de duistere demonen in z'n persoonlijke en professionele leven af kan schudden? Die verdeelde loyaliteit weerhoudt Warrior er op cruciale momenten van om de kijker écht te raken, ook al leveren Tom Hardy en Joel Edgerton goede vertolkingen. Hardy gaat soms iets te ver in zijn performance als een enigmatische jongeman die achtervolgd wordt door zijn verleden, maar hij voelt zich beter in zijn vel naarmate de prent naar de climax evolueert. Edgerton is gereserveerder en oogt soms té berekend, maar het contrast met Hardys vertolking werkt prima.

Bij gebrek aan één duidelijke protagonist is de kijker geneigd om zich nog het meest te identificeren met vader Paddy, uitstekend vertolkt door veteraan Nick Nolte, die er terecht een Oscarnominatie aan overhield. Paddy is 1 000 dagen sober en tracht nu de fouten uit zijn verleden goed te maken. Het is wellicht de beste dramatische boog in de film en de realiteit die Nolte aan de rol toevoegt, versterkt die nog. Het verbaast dan ook niet dat de meest emotionele scènes uit Warrior om hem draaien met als absolute hoogtepunt een intieme hotelkamerscène tussen hem en Tom Hardy. Dat maakt het quasi onbegrijpelijk dat Nolte in het laatste halfuur zo goed als afwezig is. Het komt de emotionele impact van de prent niet ten goede.

Gelukkig betekent dat niet dat de film faalt op dat vlak. Het laatste gevecht is, ondanks de voorspelbaarheid, verrassend emotioneel en ook het einde is eerder ontroerend dan sentimenteel. Regisseur-scenarist O'Connor mag dan de nuances in de rand iets te vaak uit het oog verliezen, de grote lijnen houdt hij stevig in de hand en hij zet zichzelf op de kaart als een cineast die we zeker in de gaten moeten houden. Voor elke jammere keuze zijn er immers dubbel zoveel goede keuzes, of het nu gaat om de subtiele soundtrack, de interessante camerahoeken of het mooi gebalanceerde montageritme. Warrior bezit momenten waarin je bijna het vertrouwen in de film verliest, maar als je alle scènes bij elkaar optelt die wél werken, dan kan je niet anders dan concluderen dan dat de prent gewoon klasse is.

BEELD EN GELUID
De beelden zijn bewust redelijk korrelig gehouden om de groezelige arena van mixed martial arts beter in de verf te zetten. Haarscherp of grainvrij is de prent dus niet, maar dat draagt bij tot het kijkplezier. In donkere scènes overtuigt het contrast wel niet altijd, maar de kleurenweergave is, zelfs met een beperkt tintenpalet, dik in orde. De soundtrack blijft zoals eerder gezegd redelijk subtiel, maar geeft alle boxen een stevige work-out telkens de 'gladiatoren' de arena betreden. Ook op de mix van de diverse kanalen is amper iets aan te merken.

EXTRA'S
Behalve de trailers waarmee de disk opstart, bevat deze editie geen extra's.

CONCLUSIE
Warrior overtuigt niet volledig: de prent bevat een handvol scènes die de bal misslaan en gaat gebukt onder de twijfelachtige keuze om twee evenwaardige protagonisten op te voeren. Maar als de film wél de juiste snaar raakt, kan hij probleemloos wedijveren met de beste prenten uit het genre. Beeld en geluid zijn kwalitatief prima, maar het ontbreken van een bonussectie voelt toch wat aan als een kaakslag.