Santuary – Seizoen 2 gaat met andere woorden beter van start dan z’n voorganger en dat wordt ten minste een paar afleveringen volgehouden, zij het dat je er de technische prietpraat over elektronische beveiligingssystemen, teletransportatie en DNA-manipulatie bij moet nemen. Maar daarmee hebben sf-fans wellicht minder problemen dan andere kijkers, want in de wereld van sciencefiction draait het wel vaker om futuristische turbotaal die eerder als sfeerelement bedoeld is dan als effectieve tool in de plotontwikkeling en als het eropaan komt zijn het toch vaak de man-tot-man-gevechten en de geavanceerde wapens en wapensystemen, al dan niet in combinatie met wonderlijke verdwijntrucs, die het verschil maken. Er wordt veel gevochten in Sanctuary – Seizoen 2, want Cabal zet het Ashley-team bijna voortdurend in om het levenswerk van Dr. Magnus te vernietigen. Maar de techneuten in het Sanctuary-hoofdkwartier in New York zitten uiteraard niet stil en dus wordt het een nek-aan-nek-race tussen een goed voorbereide vijand en een eerder traditioneel georganiseerd concern dat z’n vijand heeft onderschat.

Halfweg aflevering 3 verschijnt het eerste monster-van-de-week en in aflevering 4 steelt een onfortuinlijke dikkerd met Batman-allures de show, zij het dat hij niet weet te vertellen waarom hij het pak van z’n beroemde stripheld draagt. Ondertussen blijkt dat Ashley door het beveiligingsschild van het Sanctuarium definitief is geneutraliseerd. Schijnbaar hadden de scenarioschrijvers geen zin meer in het personage. Zij wordt vervangen door de donkere schoonheid Kate Freelander, een jonge vrouw met een niet helemaal schoon verleden (wat uiteraard tal van nieuwe mogelijkheden biedt voor de scenaristen) die aan de staf wordt toegevoegd. Aflevering 5 over een virus dat Dr. Magnus in een Maya-graf heeft gevonden en dat vervolgens 99 procent van de mensheid in bleekkoppen omtovert, zeg maar de Sanctuary-versie van zombies, is ronduit zwak en de detectiveachtige aflevering 6 over een jonge onderzoekster die schijnbaar gebeten is door een abnormal en vervolgens zelf in een monster dreigt te veranderen, kan er nog net mee door. Dat er voor deze aflevering twee totaal onbekende personages als bekend worden gepresenteerd, moet de argeloze kijker er schijnbaar zonder morren bijnemen.

Het is wachten op aflevering 7 (titel: Veritas) vooraleer er echte spanning in de serie komt: de aapachtige Bigfoot, sinds decennia de directe medewerker van Dr. Magnus, wordt dood teruggevonden in een verlaten magazijn en uit het onderzoek blijkt dat Dr. Magnus de dodelijke kogel heeft afgevuurd. Wat volgt is een spannende zoektocht naar de waarheid en zoals meestal in afleveringen van Sanctuary is de uitkomst niet eenvoudig te raden. De aflevering heeft vaart, ze is spannend en intelligent uitgewerkt. Het is met voorsprong de sterkste van de 13 bijdragen op deze 4-disk. Heel anders gaat het er aan toe in aflevering 8 waarin we Dr. Magnus en Will Zimmerman in een gecrashte helikopter zien in de boorput van een olieplatform voor de kust van Afrika. De zeldzame en intelligente inktvis die ze aan boord hebben is ontsnapt en als hun helikopter uiteindelijk in het water valt, ziet het er niet goed uit voor de beide Santuary-medewerkers. Het is een aflevering die op één locatie is gedraaid met weinig CGI (behalve dan voor het gevecht van de monsters) en slechts twee personages, waardoor de scenarioschrijvers voor een keer de kans krijgen/grijpen om aan karakteruitdieping te doen, wat over het algemeen een zeldzaamheid is in Sanctuary dat het voornamelijk moet hebben van actiescènes en monsters. In aflevering 9 schakelen de scenarioschrijvers naar een hogere versnelling en worden de zware wapens bovengehaald als het Sanctuary-team tijdens de overhandiging van een zgn. vuurelement wordt aangevallen door leden van een maffiabende uit Chicago die het willen verkopen aan lieden die het niet goed voorhebben met de aarde. De voortgang van de aflevering is spannend, maar het verhaal wordt door te veel toevalligheden gestuurd, waardoor de geloofwaardigheid af en toe hapert.

Door de bank is de kwaliteit van Sanctuary niet toegenomen sinds seizoen 1 ondanks een stel hoopgevende experimenten die over meerdere aflevering zijn gespreid. De rest van seizoen 2 is van zeer wisselende kwaliteit en van continuïteit of karakterontwikkeling is er opnieuw weinig of geen sprake. Sanctuary blijft een serie voor 14- tot 16-jarige jongens die de ongerijmdheden voor lief nemen en vooral bezig zijn met monsters en bovennatuurlijke elementen. De monsters zijn trouwens flink teruggedrongen ten opzichte van seizoen 1 en het valt pas heel laat in het seizoen op dat ook het personage Jack The Ripper, de ex van Dr. Magnus, schijnbaar ten grave is gedragen, waarmee het aantal vervangingen in seizoen 2 op drie afklokt, want naast Ashley is ook de vampierachtige Sanctuary-stafmedewerker van het eerste uur, Nicola Tesla, uit seizoen 1 geruisloos afgevoerd en vervangen door de normalere Declan Macrae (Robert Lawrenson) die volgens IMDB in seizoen 3 op zijn beurt wordt afgevoerd. Het is een zwaktebod en het bewijst dat de makers/scenaristen van Sanctuary niet echt bezig zijn met de karakters die ze aanvankelijk zelf in stelling hebben gebracht. Men kan dan ook van de kijker niet verwachten dat hij zich met de personages identificeert, want voor hij het beseft liggen z’n helden in de papiermand in het schrijversteamkantoor.

Maar de verrassing zit dienaangaande in de staart, want in aflevering 10 komen Dr. Magnus en co. jonge vampiers op het spoor die in Mexico in een afkickcentrum hebben gezeten en wie deelt daar de lakens uit? Juist, Nikola Tesla! Na z’n vertrek uit het Sanctuary heeft hij z’n interesse verlegd naar een financieel interessanter terrein, nl. de verslaafde kids van steenrijke Amerikanen. Met een wonderlijk recept maakt Nikola z’n patiënten in nauwelijks een week weer gezond, maar hij vertelt er niet bij dat hij daarvoor z’n eigen bloed heeft gebruikt: vampierbloed. En schijnbaar kan de pret niet meer op want in aflevering 11 staat de kijker plots oog in oogt met Jack The Ripper in een verhaal dat helemaal van de pot is gerukt en waarin veel te veel technoturbotaal uit de kast wordt gehaald om te overtuigen. Gelukkig is de dubbele afsluiter (afl. 12&13) die zich helemaal in India afspeelt (en waarvoor schijnbaar toch redelijk wat echte opnamen zijn gebruikt of gemanipuleerd) een stuk sterker. Net als in aflevering 7 wordt de autoriteit van Dr. Magnus aangevochten door het hoofd van een bevriend Sanctuary als blijkt dat ze gelogen heeft over Big Bertha, een reuzengrote spin die in de Stille Oceaan leeft en die in staat is om de tektonische platen te bewegen, wat zoveel betekent als: in staat om de wereld te vernietigen. Eerder beweerde Magnus dat ze BB gedood had, maar dat is niet het geval, want ze vreesde dat het doden van het monster mogelijk rampzaliger kon zijn voor de aarde dan de dreiging die ze vormt in haar hol op de bodem van de Grote Oceaan. Als een vijandige bende erin slaagt om Big Bertha onder controle te krijgen, is niet alleen de wereldbevolking in gevaar, maar dreigt Dr. Magnus haar baantje te verliezen. Wordt vervolgd, want op het einde van aflevering 13 hebben de makers een gigantische cliffhanger gestopt.

Zoals bekend is het production design van Sanctuary voor  99 procent uit CGI opgetrokken. De acteurs doen hun ding tegen green screens en behalve een paar meubels in Dr. Magnus’ kantoor wordt alles (van panoramische gezichten over New York tot interieurs van kantoren en dierenvertrekken) met digitale middelen opgebouwd. De special effects zijn trouwens opnieuw in-druk-wek-kend: vergezichten, scènes met verwoeste stadsdelen, het gevecht tussen twee monsters en de details van hun leerachtige huid, het ziet er allemaal realistische en geloofwaardig uit. Het nadeel is dat heel veel fragmenten zich in het halfduister afspelen, want dan zijn de oneffenheden in het digitale beeldmateriaal beter te camoufleren. Anderzijds is aflevering 9 grotendeels bij daglicht gedraaid en ook in die aflevering zien de (zeldzame) special effects er uitstekend uit. Wat dat betreft verdient Sanctuary opnieuw een hoge score. Wij blijven het evenwel moeilijk hebben met de feuilletonachtige aanpak van Sanctuary, met het gebrek aan cohesie tussen de verschillende afleveringen en met de quasi totale desinteresse voor de karakters in de serie. Wat dat betreft komen Dr. Magnus en Will Zimmermann overigens een stuk beter weg dan de rest van de cast, maar wie zij zijn, waar ze vandaag komen en wat ze van het leven verlangen, het blijft voor de kijker een zo goed als gesloten boek. Het schijnt evenwel weinig invloed te hebben op het succes van de serie, want SyFy Channel (USA) heeft ondertussen ook seizoen 3 (2010) en het vooralsnog vierde en laatste seizoen (2011) uitgezonden. Sanctuary scoort vooral goed in de doelgroep die ook Jericho en The 4400 een hoge quotering toekent, maar dat zijn series met een minimale verhaallijn van begin tot einde die bovendien kwalitatief toch een stuk boven Sanctuary uitsteken.