Veel tijd om over z’n benarde positie na te denken heeft Ruben evenwel niet, want z’n zus vertelt hem dat ze op scheiden staat, z’n vader blijkt al twintig jaar een buitenechtelijke relatie te hebben en staat erop dat z’n zoon kennis maakt met z’n maîtresse. Ze kent jou al sinds je kleutertijd, zegt hij om Ruben te overtuigen, ze heeft je zien opgroeien op de foto’s die ik haar al die jaren van je heb getoond. Ruben is op zijn beurt heel ruimdenkend, maar thee drinken met de vrouw met wie z’n vader z’n moeder twee decennia heeft bedrogen, dat ziet hij niet zitten. Het leidt tot spanningen, te meer omdat een oude vriend van de familie, de bejaarde huisarts Goldstein, zich in het hoofd heeft gehaald dat hij een goede vriend zou zijn voor Ruben. Door een samenloop van omstandigheden – een feestje met een overvloed aan alcoholrijke drankjes – slaagt Goldstein er bovendien in om Ruben mee te tronen naar z’n huis in de buurt van de Eifeltoren en de volgende ochtend stelt Ruben vast dat hij met de oude heer de nacht heeft doorgebracht! Het was niet de bedoeling, hij was het niet van plan, het brengt een aantal mensen op ideeën die hij nauwelijks goed kan praten. Ondertussen verneemt Teemu in Finland hoe Ruben aan 198.980 euro is gekomen en wordt het duidelijk dat er sprake is van een misverstand dat moet worden rechtgezet.

Comedy is een moeilijk genre dat het moet hebben van humor en misverstanden en waarbij timing en casting van essentieel belang zijn om het beoogde resultaat te bereiken. In Let My People Go! loopt het op die beide laatste terreinen grondig mis, want om z’n film tot 96 minuten op te rekken is regisseur Mikael Buch verplicht om een aantal kleinere verhaallijnen in te lassen die de voortgang van het hoofdverhaal (over Ruben en Teemu) onderbreken en die te weinig spannend of grappig zijn om de kijker blijvend te boeien. Bovendien heeft Buch er voor gekozen om z’n hoofdrolspeler Nicolas Maury in de rol van een verwijfde trut te stoppen, waardoor hij alle vooroordelen over homo’s op een hoop gooit. Het is misschien de enige manier om een dergelijke film in Frankrijk en omstreken te verkopen, in onze contreien kom je daarmee niet meer weg. Ruben is dan ook nauwelijks grappig en het feit dat hij bovendien vreselijk onhandig is – wat wél voor een grappige scène in verband met de auto van z’n zwager zorgt – helpt het karakter én de film ook geen centimeter vooruit. Let My People Go! steekt nooit boven het gemiddelde uit en blijft daar meestal een flink stuk onder.