DOCUMENTAIRE
"God is wel degelijk jaloers. Hij kan het niet uitstaan dat we niet met Hem, maar liever met elkaar spelen". Met deze woorden van Emily Dickinson begint de aangrijpende documentaire Whores' Glory, het derde luik uit Glawoggers trilogie over globalisering. Eerder maakte deze Oostenrijkse cineast Megacities (1998) en Workingmans Death (2005). Het derde deel is een schot in de roos, want de documentaire kreeg op het Filmfestival van Venetië de Special Orrizontti Jury Price. Volgens de jury was dat voor zijn "verbluffende visuele welsprekendheid en precisie". Moeilijke woorden waarmee men gewoon bedoelt dat Whores' Glory een documentaire is die aan je broek blijft plakken.


Glawogger filmde de rosse buurt in drie verschillende werelddelen. Om objectief te blijven laat hij zowel de meisjes van plezier als de hoerenlopers aan het woord. Soms grappig, maar op de meeste momenten zijn de getuigenissen van de meisjes gewoonweg walgelijk en vaak mensonterend. Misschien zijn de meisjes uit de Fishtank in Bangkok er nog het best aan toe. Ze worden wel als een klomp vlees genummerd achter een raam aangeboden, toch is er steeds het wakende oog van de pooiers die ervoor zorgen dat de meisjes met respect worden behandeld en vooral dat zij een eerlijke prijs voor hun diensten krijgen. Je gelooft je ogen niet als je ziet dat de hoertjes zich net als arbeidsters dagelijks aan een prikklok moeten melden. Hun klanten zijn meestal getrouwde mannen en dat is volgens de heren een normale zaak, de vrouw die op het  trouwboekje staat is alleen maar een  levenspartner.

In Faridipuri, een gehucht in Bangladesh is het een heel ander paar mouwen. Middenin de armtierige krottenwijk bevindt zich The City alwaar piepjonge meisjes te koop worden aangeboden. Oudere hoeren vangen jonge kinderen van straat op en laten ze voor hen werken. In ruil voor kost en inwoon gaan de tieners met massa's (vaak brutale)mannen naar bed. Er is niet het minste respect. Als een jong tienermeisje aan haar moeder een condoom vraagt, breekt dan ook je hart. Het zijn schokkende beelden die je doen walgen, maar Glawogger oordeelt niet. Wel laat hij bijv. een marktkramer aan het woord die het levensnoodzakelijk vindt om elke dag twee keer naar de hoeren te gaan. Iedere ochtend branden de meisjes een kaars en bidden ze voor een beter leven, toch weet de kijker dat ze gedoemd zijn. Het laatste luik van de documentaire is in La Zone gefilmd, een prostitutiewijk in Reynosa, Mexico. In deze levensgevaarlijke buurt hebben de hoerenlopers geen greintje respect voor de meisjes. Ze zijn op zoek naar vrouwen die te vinden zijn voor de meest perverse spelletjes en als een echte macho scheppen ze erover op hoe ze het arme meisje hebben gepijnigd.


Whores' Glory is een keiharde confrontatie met de realiteit. De situaties zijn vaak schrijnend, maar dat is de tol van het leven. De ene wordt als seksslavin geboren, terwijl de andere door het lot de meester is. Glawogger vertelt niks nieuws, want iedereen is er zich van bewust dat talloze meisjes ongewild in de wrede seksindustrie belanden. En tja, het is jammer maar hoe ontroerend de beelden ook zijn, toch zal de situatie wellicht nooit veranderen.

BEELD EN GELUID
Laten we voor één keer het technische aspect vergeten. Er is wel veel filmgrain en een resem onscherpe beelden, doch werd deze documentaire gelauwerd voor zijn warme kleuren, want het is één van de sterkste punten van Whores' Glory. Ondanks de harde realiteit, gebruikt Glawogger een kleurenpalet dat eerder in een sprookje thuishoort. Net als de muziek overigens, want bij de bikkelharde (bijna sadistische) beelden hoor je op de achtergrond de kinderlijke onschuld van Coco Rosie en Anthony & The Johnsons.


EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
De wereld is verre van perfect, soms zelfs een tranendal en geen kijker die zich gelukkig zal voelen als hij deze intrigerende documentaire heeft gezien, maar het is een must.