FILM
Oude vossen verleren hun streken niet. Dat geldt zeker voor Sam Raimi! Nadat hij met de Spiderman-trilogie bewees dat hij zijn mannetje kan staan als het op Hollywoodblockbusters aankomt, had de maker van Evil Dead zin om opnieuw aan het roer van een bibberprent te staan. Het zal wellicht geen mens verbazen dat Drag Me To Hell net geen Raimi-klassieker is geworden, desalniettemin staat deze prent garant voor anderhalf uur bibberen en beven (ook al komt er net iets te veel meligheid aan te pas).




Christine Brown (Alison Lohman) is loketbediende in een lokale bank. Het meisje wil hogerop, doch ze gedraagt zich volgens haar baasje veel te veel als een doetje. De eerste klant die Christine hardhandig aanpakt is meteen de verkeerde. De oude Mrs. Ganush (Lorna Raver) kan nog maar eens haar bankschulden niet betalen en dreigt daarom uit haar huis te worden gezet. De bankdirecteur is deze situatie ondertussen zo beu als koude pap en hij geeft Christine de opdracht om haar het slechte nieuws te melden: deze keer is de maat vol. Het oudje werpt zich smekend op de knieën, maar Christine roept koeltjes de hulp van de bewakers in. Mrs. Gunash heeft zich nog nooit in haar leven zo vernederd gevoeld en zint op wraak. En jawel, als Christine naar huis rijdt, mag ze eerst nog een robbertje vechten met de bejaarde (maar o zo kranige) dame. Het oudje rukt een knop van Christines jas af waarmee meteen een vloek is gestart.




Deze horrorfilm is naar Raimis normen al bij al braafjes, ook al passeren er heel wat weerzinwekkende scènes de revue die helemaal niet geschikt zijn voor gevoelige kijkers. Een meisje dat wordt ondergekotst door een lijk of een oog dat plots uit een broodpudding springt: het zijn slechts een paar voorbeelden. Af en toe verliest Raimi wel eens de trappers waardoor de film zowel melig als vervelend wordt, toch merk je zeer goed dat dit een genre is dat de cineast perfect beheerst. Met wat goede wil kan je zelfs enkele odes aan andere horrorklassiekers ontdekken. Het schaduwspel van de kwade geest refereert zonder twijfel aan Nosferatu van F.W. Murnau en iets zegt mij dat Raimi ook veel respect voor Rosemary's Baby van Polanski heeft.




Het is best leuk om hoofdrolspeelster Alison Lohman eindelijk nog eens in een film te zien. Neen, Flicka tellen we niet mee. Na Matchstick Men was iedereen er wel van overtuigd dat dit blondje het helemaal zou maken, helaas werd het nadien windstil. Lohman doet misschien wel haar best, toch was het nog beter geweest mocht Raimi zich aan zijn originele plan gehouden hebben. Het was namelijk de bedoeling dat Ellen Page de hoofdrol vertolkte, maar de lievelingsactrice (ten minste in Hollywood toch) van ondergetekende haakte uiteindelijk toch af. Met tegenspeler Justin Long (die het liefje van Lohman vertolkt) is het heel wat erger gesteld. Iemand zou deze jongen toch eens moeten vertellen dat hij helemaal niet kan acteren. Aan de zijde van Lindsey Lohan in Herbie Fully Loaded was hij nog  te pruimen, maar voor de rest staat zijn naam synoniem voor de allergrootste verschrikking die je op acteervlak maar bedenken kan.

Drag Me To Hell is dan wel geen nieuwe Evil Dead geworden (wie had dat ook verwacht?), toch is dit een griezelfilm die je gerust naar huis mag meenemen. Zeker als je weet dat je die overal tegen een belachelijke midprice kan vinden!




BEELD EN GELUID
Bij horrorfilms is het vaak niet alleen bibberen voor de schrikeffecten, maar ook voor de beeldkwaliteit. Geen probleem evenwel met deze productie die eigenlijk uit de Universal-stal komt, alle scènes zijn glashelder. Er zitten heel wat donkere scènes in Drag Me To Hell, maar ook daarover kunnen we alleen maar de loftrompet steken. Dat geldt ook voor het geluid dat trouwens een zeer belangrijk element is in deze griezelprent.

EXTRA'S
Er staat geen bonusmateriaal op de disk.

CONCLUSIE
Na Spiderman had Raimi eventjes genoeg van de superhelden en keerde hij terug naar zijn roots: de horrorfilm. Het resultaat mag er best wezen, want de film is vrij spannend en Alison Lohman bewijst dat ze gerust de belofte kan zijn die ze ooit was. Jammer dat Justin Long geregeld het televisiescherm komt vervuilen, maar voor de rest hoor je ons maar weinig klagen.