DVDInfo.be - Besprekingen

:: BESPREKINGEN ::

CANAL, THE

Bespreking door: Dieter - Geplaatst op: 2015-05-08

FILM

Jong gezin trekt een huis in dat bewoond wordt door kwaadaardige geesten: het is niet bepaald de meest originele premisse voor een horrorfilm, maar toch is het die verhaallijn waarvoor het Ierse The Canal kiest. Nu ja, deels voor kiest, want hoewel de prent getrouw enkele typische ijkpunten van het genre afvinkt – kind dat de aanwezigheid van de geesten ‘aanvoelt’: check! – proberen de makers nog enkele andere elementen de film in te sprokkelen. Zo wordt er veel aandacht besteed aan het op de gevoelige plaat vastleggen van de geestachtige verschijningen. Helaas levert dat niet zozeer een extra dimensie op, maar eerder een warboel aan ideeën, die in al hun pogingen om innovatief te zijn zich net vastrijden in de meest hardnekkige clichés die je kan bedenken.

Het spreekt alvast voor The Canal dat de film weinig tijd verdoet met een onnodig lange expositie. Nog voor het kwartier om is, is de kijker mee met de meest essentiële elementen van de plot. Vader David woont met zijn vrouw en zoon al vijf jaar in een gerenoveerd oud huis, maar hij vermoedt dat zijn echtgenote een affaire heeft. Dat vermoeden wordt al snel in feit omgezet in een scène die zo komisch direct is dat ze meteen de geloofwaardigheid van de film op de helling zet (David dringt het huis van zijn rivaal binnen en ziet hem daar stomende seks hebben met Davids vrouw. Uiteraard merkt het koppel niets van de indringer die op enkele meters van hen staat). Toch haak je als kijker niet meteen af, want David, die voor het Ierse Filmarchief werkt, krijgt net dan een 110 jaar oude pellicule in handen waarop gedocumenteerd staat hoe een man zijn gezin uitmoordde in het huis waarin hij nu woont. En dan verdwijnt Davids vrouw spoorloos…

Je hoeft geen ‘die hard’ horrorliefhebber te zijn om te raden welke richting The Canal vervolgens uitgaat. De makers laten David voortdurend balanceren op de rand tussen droom en werkelijkheid (hoeveel van wat hij beweert te zien, zit in zijn hoofd?) en buiten zijn groeiende paranoia over geesten in het huis uit, terwijl de mensen rondom hem angst beginnen te krijgen voor zijn steeds driestere daden. Het is niet voor niets dat de cover van de dvd de prent verkoopt als een nazaat van The Shining en Sinister. Maar dat is veel te veel eer voor The Canal. De prent is eerder een lelijk stiefkindje van de aangehaalde films, want The Canal mist de psychologische diepgang van Kubricks film - ook qua visuele verbeelding komt de nogal wanordelijke prent trouwens niet tot aan de hielen van The Shining – en hoewel The Canal ook gebruik maakt van demonen die uit pellicule voortspruiten, had Sinister tenminste nog het voordeel dat er écht enge scènes in zaten.

Daarmee raken we meteen hét grote manco aan van The Canal. Op geen enkele moment kan de film zijn status van ‘griezelige film’ rechtvaardigen. In de eerste vijf kwartier zit er geen enkele sequentie die zelfs maar de moeite doet om onder je huid te kruipen. En wanneer de makers, zo’n tien minuten voor het einde, eindelijk door hebben dat ze hun publiek toch iets engs moeten geven, komen ze op de proppen met een scène die zo over the top gaat – zeker in verhouding met de ‘show, don’t tell’-aanpak die het merendeel van de prent kenmerkt – dat je The Canal moeilijk nog serieus kan nemen.

Misschien dat de acteurs toch nog een eervolle vermelding mogen krijgen, zoals wel vaker in low-budgetfilms? Helaas, ook op dat vlak stelt The Canal teleur. Rupert Evans moet een vader spelen die sympathie opwekt, maar hij blijft zodanig op de vlakte dat die empathie er nooit doorkomt. Voor iemand van wie verwacht wordt dat die de film moet dragen, is dat een groot probleem. De nevenrollen worden dan weer vertolkt door uitvergrote stereotypes, van de ‘trophy wife’ tot de zich in de zaak vastbijtende detective en de koele, berekende geest van de originele moordenaar. Zelfs de kind-acteur die de zoon speelt (doorgaans een pluspunt in dit soort producties) is ditmaal saai en oninteressant.

Deze film is kortom even generisch en nietszeggend als z'n titel: zeker niet tenenkrommend slecht, maar zo voorspelbaar dat je de film al vergeten bent nog voor hij goed en wel begonnen is.

BEELD EN GELUID

Grof geld is er niet besteed aan deze film en dat merk je ook aan de beeldtransfer. Met de scherpte zit het in het merendeel van de scènes wel snor, maar het contrast laat het in de iets donkerdere scènes geregeld afweten. Ook de kleurenweergave mist coherentie. De tekortkomingen zijn onvoldoende om het kijkplezier te vergallen, maar van de hoogste kwaliteit is de beeldtransfer zeker niet. De soundtrack slaagt er bovendien op geen enkel moment in om een angstige atmosfeer te creëren. De achterste boxen worden grotendeels genegeerd en de voorste boxen alleen blijken onvoldoende om naast de heldere dialogen ook nog nuances in de sfeer weer te geven.

EXTRA'S
Behalve Trailers voor de hoofdfilm en enkele andere releases van A-film staan er geen extra’s op de schijf.

CONCLUSIE
The Canal heeft nooit de pretentie om de horrorfilm opnieuw uit te vinden, maar zondigt wel tegen de kardinale vuistregel: angstaanjagend zijn. De rating voor deze dvd mag dan wel een ‘16’ zijn, zelfs kinderen jonger dan tien hebben waarschijnlijk al engere dingen gezien zonder er een trauma aan over te houden. Beeld en geluid halen op hun best een middelmatig niveau. Op enkele trailers na is de bonussectie van de dvd leeg.