SERIE
De rechter heeft gesproken: Signe Larsen (Marie Bach Hansen), en niemand anders, is eigenares van het huis van wijlen kunstenares Veronika Grønnegaard. Als enige die met de kunst van haar moeder niets te maken heeft gehad - en zelfs niet wist dat de in het milieu op handen gedragen artieste haar moeder was - rust haar nu de loodzware taak om de erfenis te beheren. Feitelijk interesseert het haar allemaal niets, en na de breuk met haar vriend, de handbalspeler Andreas Baggesen (Kenneth M. Christensen), heeft ze de smaak van het landbouwen te pakken gekregen, en wil ze de pacht van de gronden opzeggen om zelf hennep te gaan kweken.




Broer Emil (Mikkel Boe Følsgaard) is intussen in Thailand in de gevangenis beland wegens drugsbezit, omdat zijn ex-collega hem bij de politie heeft verlinkt omdat Emil, om zijn gokschulden af te betalen, de zaak voor een appel en een ei heeft verkocht zonder de collega daarin te kennen. Laten we het er voor de rest op houden dat het gevangeniswezen in Denemarkten in vergelijking met Thailand een viersterrenhotel is: niet alleen kost het hopen geld om in het door en door corrupte land smeergeld te betalen aan alle instanties, na een jaar over en weer procederen wordt de aanklacht tegen Emil plots verzwaard tot drugshandel, omdat de hoeveelheid joints die hij bij zich had, onmogelijk voor eigen gebruik kon zijn. Zijn oudste zus Gro (Trine Dyrholm) en zijn broer Frederik (Carsten Bjørnlund) reizen naar Azië af om Emil proberen vrij te krijgen, maar Frederik heeft een andere reden. Voor zijn part mag Emil namelijk rotten waar hij zit, omdat hij nog altijd niet is vergeten dat zijn vrouw Solveig (Lene Maria Christensen) met zijn broer de koffer is ingedoken, en hun huwelijk staat intussen zowat op springen, met een proefscheiding en de hele zwik. Met dichtgeknepen neus overhandigt Frederik het bewijsmateriaal dat Emil kan vrijpleiten uiteindelijk aan de politie, omdat hij anders noch bij zijn vrouw, noch bij zijn zus nog langer welkom is.




Emils strapatsen kosten intussen hopen geld uit het bijna opgesoupeerde familiefortuin. Gro 'ontdekt' evenwel in de ateliers van de Grønnegaard-familie nog enkele onbekende werken van haar moeder, waarmee ze de interesse wekt van diverse galerijhouders. Het lijken twee vliegen in één klap: Gro herwint haar geloofwaardigheid als curator van haar moeders werk, en de Grønnegaards verdienen er geld als slijk mee. Eén detail dat Gro wijselijk is vergeten te vermelden, is dat de werken feitelijk niet van de hand van Veronika zijn, maar dat zij zélf enkele, ahum, 'nieuwe' kunstwerken heeft ontdekt, die in het beste geval ingegeven zijn door een in de prullemand gekieperd schetsje van Veronika, maar meer ook niet. Tegen dat de andere familieleden doorhebben dat ze hierdoor feitelijk medeplichtig zijn geworden aan een astrant geval van kunstzwendel, is het natuurlijk al te laat om sorry te zeggen en de boel terug te betalen, want de poen zit intussen in Thailand.

Gro's lichtjes idiote vader Thomas Konrad (Jesper Christensen) heeft intussen zijn principiële verknochtheid aan de vrije liefde nog eens in de praktijk omgezet, en is met een jonge merrie, Isa (Josephine Park) de koffer ingedoken. Om een lang verhaal van ongeveer negen maanden kort te maken: Gro heeft er een stiefzusje bij. Thomas droomt al van een hippiecommune in Veronika's oude huis op te richten, maar nadat hij tussen Signes industriële hennep, die ze kweekt voor de vezels, enkele wietplantjes heeft neergepoot, en de hele oogst op last van het gerecht wordt vernietigd, is zijn welkomstkrediet opgebruikt, en mag hij weer in zijn gedelapideerde stacaravan gaan wonen. Nadat ook nog eens het dochtertje, Melody, ei zo na verdrinkt tijdens een doopfeest dat meer lijkt op een heidens bacchanaal, én moeder Isa ietwat begint door te draaien nadat ze gestopt is met haar antidepressiva te slikken, mag het wel duidelijk lijken dat de omgeving waarin Melody dreigt op te groeien, niet bepaald een stabiele omgeving is. Isa's vader Henrik (Bo Carlsson) denkt daar ook zo over, en hij wil niet liever dan Thomas uit zijn vaderlijk recht ontzetten; Signe speelt zelfs met het idee om aan Henrik toe te geven.

Maar geloof ons als we u zeggen dat er bij de Grønnegaards weinig dode momenten zijn!




Nu de erfenis uit de voeten is gedaan in het eerste seizoen, zijn de makers van Arvingerne in dit tweede, kortere seizoen op zoek naar een tweede adem. De cliffhanger van het eerste seizoen, waarbij Emil in een Thaïse gevangenis vliegt, schreeuwde natuurlijk om een vervolg, en alhoewel die verhaallijn halverwege het seizoen opgelost geraakt, kan niet hetzelfde gezegd worden van het afbetalingsplan dat Gro uit haar mouw moet schudden om de door hem veroorzaakte financiële put te delgen. De compleet dysfunctionele familie kan meer dan één keer op een glimlach rekenen, al was het maar omwille van de potsierlijke en haast surrealistische toestanden waar de leden telkens weer in verzeild raken als ze proberen een vorige leugen toe te dekken met een nieuwe, nog grotere leugen. Marie Bach Hansen, die als enig min of meer normaal kind van Veronika probeert zélf iets van haar leven te maken in plaats van te teren op de erfenis van haar beroemde ouder, komt in dit tweede seizoen meer op het voorplan als ijkpunt der dingen, alhoewel haar liefdesleven één grote knoeiboel is geworden sinds ze tegen wil en dank erfgename is geworden.




Er wordt voortdurend op zeer hoog niveau geacteerd, en de scenario's hebben tegelijkertijd iets surrealistisch, maar ook wel iets herkenbaars. Normale families tellen één of hoogstens twee excentriekelingen in hun rangen, bij de Grønnegaards loopt er maar één normale rond, en de manier waarop de familie tracht de mensen warm te maken voor wijlen hun kunstminnende moeder, terwijl het feitelijk gewoon bikkelharde zakenlui zijn die op het einde van de dag alleen maar voor eigen rekening rijden, is soms confronterend hard. Op het einde van de reeks worden ze bij wijze van spreken in elkaars armen gedreven om opnieuw een complot te smeden, en quasi letterlijk enkele zaken te begraven waarvan ze hopen dat ze nooit aan de oppervlakte zullen komen. Maar aangezien eerlang het derde seizoen verschijnt, één van de familieleden op medisch vlak niet helemaal ongeschonden uit de wilde avonturen is gekomen en omdat het gewoon leuk is om de familieleden als vissen te zien spartelen, kijken we uiteraard uit naar het vervolg.




BEELD EN GELUID
Dit tweede seizoen van Arvingerne telt zeven in plaats van tien afleveringen, wat ervoor zorgt dat twee schijven moeten volstaan. De beeldkwaliteit is ten opzichte van het vorige seizoen een stuk verbeterd; alhoewel het nog geen toonbeeld van scherpte is, zijn de kleuren al wat stabieler. Deze release is en blijft echter afgewerkt in 1080i in plaats van 1080p, wat feitelijk niet nodig zou mogen zijn. Een vette pluim kan ik echter uitdelen voor het Deense DTS-HD MA 5.1-spoor, waarin voor een reeks die niet dadelijk stijf staat van de actie, toch zéér zorgvuldig is omgesprongen met de soundscapes, of het nu het rumoer in de Thaïse gevangenis is, het gekwetter van de vogeltjes op het moment dat Frederik tijdens zijn bezoekuren met zijn kinderen een boomhut gaat bouwen in het bos, of de stortregen die in één van de afleveringen neerdaalt over het Grønnegaard-landgoed.

EXTRA'S
Alleen enkele cross-promotionele trailers, comme d'habitute.

CONCLUSIE
Het tweede seizoen van Arvingerne is misschien nét iets minder poignant dan het eerste, nu de voornaamste MacGuffin - de erfenis - beslecht is, maar met een tragikomische bende halve garen in de familie als de Grønnegaards valt uiteraard vanalles te beleven. Vooral de zeer goede geluidskwaliteit verdient punten!