FILM 
Op 26 april overleed Jonathan Demme. Een cineast die in de leerschool zat bij Roger Corman (hij debuteerde in 1974 met Caged Heat, een B-film over vrouwengevangenissen) en die nu wat vergeten wordt. Compleet ten onrechte, want in zijn carrière zorgde hij voor twee bommetjes die de filmwereld helemaal zouden doen veranderen. In 1984 was er Stop Making Sense, een concertfilm met de Talking Heads die het genre een compleet nieuwe invalshoek gaf. En in 1991 is er uiteraard de tour de force van de seriemoordenaarfilm met The Silence Of The Lambs. Daartussen, en ook daarna, maakte Demme een heleboel vergeten pareltjes waaronder deze Something Wild. In 1984 zat Demme in zak en as. Zijn romantisch drama Swing Shift met Goldie Hawn en Kurt Russell kon wel op de bijval de critici rekenen (ze zaten zelfs in de Oscar-running voor de Beste Vrouwelijke Hoofdrol), maar kassagewijs was de film één grote flop. Jaren na datum wordt de film weliswaar als een verloren klassieker beschouwd, destijds had Jonathan Demme gewoon zin om zijn regisseursstoel bij het schroot te zetten.

Ook met deze film had Demme de critici mee (er was een lovende passage op Cannes) en ook het publiek had interesse in deze grappige roadmovie, en dat had dan weer veel met Melanie Griffith te maken. De dochter van actrice Tippi Hedren en destijds echtgenote van Miami Vice-bink Don Johnson had het jaar daarvoor als blonde stoot in Body Double van Brian De Palma het publiek moeiteloos rond haar vinger gewonden, en dat begreep ook Demme die Griffith onmiddellijk in gedachten had voor de rol van de excentrieke Lulu. Haar personage lijkt wel wat gepikt van wat Madonna een jaar eerder in Desperately Seeking Susan (samen met de honkbalcomedy A League Of Their Own één van haar weinig goede films) deed. Losbandig, altijd in de kijker lopen, tegendraads en alles doen wat de lippen los maakt.

In het centrum van New York ontmoet ze er de oersaaie zakenman Charlie Driggs (Jeff Daniels, hoewel Kevin Kline de eerste keus was). Lulu ontvoert Charlie in haar stokoude Pontiac en samen met hem doorkruist ze een heel stuk van de States. Haat wordt liefde (hoe hou je het anders twee uur vol), maar plots komt vanuit het niets de levensgevaarlijke ex van Lulu op het toneel. Een rol van Ray Liotta die vanaf het moment dat hij in beeld komt er net geen onemanshow van maakt. De rol van de slechterik was trouwens een probleem. Jonathan Demme vindt dat het geen zin heeft om een bad guy te casten als hij er zelf niet voor terug deinst. Een theorie die hij met verve bewees met Anthony Hopkins als Hannibal Lecter te casten, en dat ook met Liotta in Something Wild deed. Het was trouwens de eerste rol van Ray Liotta, en die hij te danken had aan zijn klasgenote Griffith die hem bij Demme aanprees. 

Something Wild is een aanrader en cult voor meerdere reden. Bovenaan de lijst van troeven prijkt natuurlijk de toen onweerstaanbare Griffith, en als gezegd ook Ray Liotta. De film is grappig, en hoewel er een routineuze 80’s-vibe inzit, merk je toch dat het meer is dan dat. Demme is een goede cineast en met iedere scene lijkt hij iets anders te willen doen, zo kan je tijdens het reüniefeestje niet anders dan aan Peggy Sue Got Married met Kathleen Turner denken. De film bevat ook een paar keileuke cameo’s zoals mister extravaganza himself John Waters, John Sayles als motoragent die vraagt aan Lulu “Are you admiring my bike?” en als antwoord “No, I just like big things between my legs” krijgt of Charles Napier die als woedende chefkok het dievenduo achternazit. En dan hebben we het nog niet eens over die briljante soundtrack inclusief een optreden van de cultband The Feelies. Een film om te herzien, en zeker te bekijken mocht je hem nog niet kennen, ook al moet je daar een briefje van twintig voor neerleggen.

BEELD EN GELUID
Tot voor kort moest je een peperdure blu-rayspeler aanschaffen indien je de Criterion-releases wilde zien, maar daar is sinds kort verandering in gekomen. De Amerikaanse kwaliteitsfirma transformeert mondjesmaat hun catalogus om tot regiovrije schijfjes die je op Amazon en andere platforms kan vinden. Het moet gezegd worden dat hun releases verre van goedkoop zijn (gemiddeld zo’n 20 euro) maar ze horen wel tot de top zowel wat de kwaliteit van de films betreft als de technische kenmerken. De meeste titels uit de Criterion-catalogus komen uit het grote filmboek en zijn dus films met een cinefiele meerwaarde, daarom niet noodzakelijk erudiet. Voor de prijs mag het natuurlijk wel, maar toch zijn hun versies de crème de la crème der uitgaven. Something Wild is tot in de puntjes gerestaureerd, en het heeft je ’n gevoel alsof je in 1986 (met de verfijnde technieken) naar een blu-ray aan het kijken bent. Een ander woord dan adembenemend kunnen we in onze vocabulaire dan ook niet vinden. 

EXTRA'S
Kwaliteit boven kwantiteit. Net zoals bij iedere Criterion-release vind je ook hier een uiterst interessant boekje van zo’n 20 pagina’s die het belang van Something Wild in de filmwereld schetst. Bij de extra’s vind je niet zoals op vele hedendaagse releases nietszeggende interviews met coproducenten die niet meer dan een glaasje champagne op de set hebben gedronken. Wel een verhelderend gesprek met wijlen Jonathan Demme en scenarist E. Max Frye die de film en zijn achtergrond belichten. Dertig minuten, maar wel essentiële filmpraat. 

CONCLUSIE
Something Wild is een vergeten pareltje uit de jaren 80 met een onweerstaanbare Melanie Griffith, een grappige Jeff Daniels en een bijna heroïsche Ray Liotta. Dankzij de (dure) Criterion-release opnieuw op je scherm!