FILM
"The world is full o' complainers. An' the fact is, nothin' comes with a guarantee. Now I don't care if you're the pope of Rome, President of the United States or Man of the Year; somethin' can all go wrong. Now go on ahead, y'know, complain, tell your problems to your neighbor, ask for help, 'n watch him fly. Now, in Russia, they got it mapped out so that everyone pulls for everyone else... that's the theory, anyway. But what I know about is Texas, an' down here... you're on your own." (Eerste woorden uit Blood Simple)

De ongetemde storm voor de Coen-broers is ondertussen wel rustig gaan liggen, toch heeft het filmmakersduo een filmlijstje op zak waar menig ander cineast stikjaloers op mag zijn. No Country For Old Men, Fargo, Barton Fink, Miller's Crossing of The Big Lebowski. Het is een maar een kleine selectie uit hun meesterwerken, die ongetwijfeld deel uitmaken van het betere Amerikaanse culturele filmerfgoed. Hoewel Blood Simple uit 1984 vaak vergeten wordt, hoort hun filmdebuut daar beslist bij, een imponerende neo-noir die bij ons fysiek alleen maar te vinden is op een dvd van JustBridge en door zijn belabberde beeldkwaliteit niet eens te bekijken is, maar gelukkig is er Criterion, ofschoon het om een titel gaat uit de Amerikaanse catalogus.




Blood Simple gaat over overspel en alle miserie die daarbij hoort. De pineut van dienst is de abstinente barman Ray (John Getz), die gedreven door lust ingaat op de avances van de getrouwde Abby (Frances McDormand). Na één nachtje wilde seks in een motel heeft Abby's echtgenoot Marty (Dan Hedaya) al meteen door dat er stront aan de knikker is. Texanen zijn nu eenmaal taaie jongens die hun belagers lik op stuk geven, en dat geldt zeker en vast voor Marty, die terstond de louche privédetective Lorren Visser (M. Emmet Walsh) inhuurt om de twee flikflooiers om te brengen. Op het eerste gezicht lijkt dit voor Visser een routineuze opdracht, maar in Coen-films heeft iedereen altijd een dubbele agenda waardoor niets is wat het lijkt.

Via The Evil Dead raakte Joel Coen bevriend met Sam Raimi, en die gaf hem de raad om een neptrailer te maken zodat ze bij potentiële investeerders konden gaan aankloppen. Het plannetje lukte aardig, want hoewel de gebroeders Coen op dat moment geen jota ervaring met het maken van films hadden, verzamelden ze toch zo'n slordige 750.000 dollar met het filmpje. Omdat het om een trailer ging van een film die niet eens bestond, hadden ze natuurlijk geen acteurs, maar dankzij Raimi konden ze op de diensten van cultacteur Bruce Campbell rekenen, die altijd wel voor dit soort gein te vinden is.




Blood Simple refereert zonder meer naar de film noir. In het midden van de jaren '80 waren er genoeg films die de mosterd haalden bij dit genre. Zo was er een geslaagde remake van The Postman Always Ring Twice, of had je het veel mindere Against All Odds van Taylor Hackford, dat een remake was van Out Of The Past van Jacques Tourneur, maar geen enkele film vatte het concept van de film noir beter samen dan Blood Simple. De femme fatale werd vertolkt door Frances McDormand, die hier haar debuut maakte en die er op haar 24e als een stoot uitzag voor wie je het één en ander zou riskeren. Check maar eens wat afbeeldingen op Google als je ons niet meteen gelooft.

De rol had Frances McDormand te danken aan Holly Hunter, die wel de eerste keuze was maar die het aanbod aan zich moest laten voorbijgaan omdat ze theaterverplichtingen had en daarom zelf Frances aanprees. McDormand, die ondertussen de echtgenote van Joel Coen is, wist toen nog niks van acteren af, en ook van het script begreep ze geen bal. McDormand sloeg zelfs in paniek toen ze dacht dat ze voor een scène uit de kleren moest gaan, maar het filmduo stelde haar gerust dat Blood Simple het niet van de seks moest hebben, maar wel van het brute geweld dat zich ergens situeerde tussen het spitsvondige van de film noir en het eerder astrante van de slasher.




Niet alleen Frances McDormand schittert, maar ook John Getz als de joviale Ray, die eruit ziet als de buurman die iedereen wil hebben, maar eens je hem over de streep duwt, tot alles in staat is, zelfs met de baldadigheden die zo uit Goodfellas konden komen, en wees er maar zeker van dat Martin Scorsese Blood Simple zag.

Blood Simple zit vol mystieke sfeer. Net zoals in Apocalypse Now draaien de wieken van de ventilator gruwzaam rond en vormen ze een eigen personage in deze film die vol treffende symboliek zit zonder dat het ook maar één seconde verstikkend wordt, zoals bijvoorbeeld de dode vissen die naast een lijk liggen en met het uur rotter en rotter worden. Maar er zit ook veel zwarte humor in de film, die bijna een aanloop lijkt naar wat later The Big Lebowski zou worden.




De Coens-broers wisten wel niks van film maken af, maar ze realiseerden zich wel wat ze wilden. In deze thriller zitten er slechts vijf acteurs, maar ze laten één voor één indruk na, met voorop een onvergetelijke M. Emmet Walsh als brutale yankie die de troostende woorden "It ain't such bad news. I mean you thought he was a colored. You're always assumin' the worst." biedt als Ray erachter komt dat zijn vrouw met een ander ligt te rampetampen. Blood Simple is een onvergetelijk chef d'oeuvre, en dat vond ook het publiek, want sindsdien werd de naam van de broertjes Coen een garantiestempel.

BEELD EN GELUID
Het nadeel van deze Criterion-release is dat het om een titel gaat uit de Amerikaanse catalogus en daar heb je dus een regiovrije speler voor nodig. Wie zo'n toestel in huis heeft, raden we aan om deze release onmiddellijk een plaatsje te geven in je collectie, want de 4K-restauratie benadert de perfectie. Hoewel een deel van de film vrij donker is, zijn de details haarscherp. Het is weliswaar een schijfje waarmee je gemakkelijk 35 tot 40 euro armer bent, maar het zijn dit soort releases die het verzamelen van fysieke media een absolute meerwaarde geven. De geluidstrack is een DTS-HD MA 5.1 met een prachtige score van Carter Burwell. Deze Blu-ray is voorzien van Engelse ondertiteling.




EXTRA'S
Een Criterion koop je nooit voor het schijfje alleen maar voor alles wat erbij hoort. Naast een heel pak trailers is er een boekje waarin de achtergrond van Blood Simple verteld wordt. In Shooting Blood Simple zitten Joel Coen en Ethan Coen in een Q&A met DOP'er Barry Sonnenfeld die ongeveer 70 minuten vragen stelt die zich vooral richt op de cinematografische kant van de film. Een ander interview met Joel Coen en Ethan Coen wordt geleid door scenarioschrijver Dave Eggers, waarin men het vooral heeft over de productiemoeilijkheden, want in het begin was er geen hond geïnteresseerd in de film. Ook met de acteurs is er een gesprek. In 26 minuten overloopt Frances McDormand het belang dat de film had in haar verdere carrière. Ook M. Emmet Walsh komt aan het woord, die de Coen-broers absoluut wilden nadat ze hem gezien hadden in Straight Time. Ook de componist Carter Burwell heeft zijn eigen special, in Sound and Music praat hij over de geluidseffecten van de film.

CONCLUSIE
De Coen-broers zijn één van de weinige cineasten die weten waar het kruispunt ligt tussen alternatieve cinema en een blockbuster. In het geval van Blood Simple gaat het om een intrigerende neo noir die zich afspeelt in Texas en die een Twin Peaks-sfeertje heeft, ook al verscheen het David Lynch-meesterwerk pas zes jaar later.