FILM
De ietwat stijve butler Albert Nobbs (Glenn Close) werkt in het Ierse Morrison's Hotel in Dublin. Hij, of beter zij, draagt een groot geheim mee: feitelijk is ze een vrouw, maar dankzij een kort kapsel, een joekel van een korset en een valse zware stem, in combinatie met klaarblijkelijk verregaande domheid van haar collega's, is dit feit totnogtoe onopgemerkt gebleven. Het zijn economisch zware tijden, en als Nobbs aan de deur zou worden gezet, staat dit zo goed als gelijk aan een doodvonnis. Wanneer een schilder in het hotel een kamer moet komen herschilderen, vestigt de uitbaatster, mevrouw Baker (Pauline Collins), hem de kamer van Nobbs toe om zo lang te overnachten, in hetzelfde bed nota bene. De schilder, Hubert Page (Janet McTeer), blijkt óók een vrouw te zijn, één die er nota bene is in geslaagd om te huwen met Cathleen (Bronagh Gallagher), iemand van hetzelfde geslacht. Zijn - of haar - leven is wel wat aan de gecompliceerde kant daardoor, want elke keer dat zij de gordijnen open laat staan, loopt het duo kans om betrapt te worden.

 

Hoe dan ook werkt de komst van "mijnheer" Page inspirerend, en Albert begint er warempel van te dromen voor de toekomst. In haar droom baat ze een sigarenwinkeltje met haar naam op uit, en als het even kan zou ze haar leven willen delen met keukenmeid Helen Dawes (Mia Wasikowska). De kamer is in haar fantasie al tot in detail uitgetekend, en minutieus houdt Albert elke penny en shilling bij, verstopt onder de vloer van haar kamer, telkens wanneer ze een fooi krijgt, en het streefbedrag, 600 pond, komt stilaan aardig in de buurt. Albert maakt avances naar Helen toe, maar Helen heeft al een vriendje, de doortrapte Joe Mackins (Aaron Johnson), die niets liever zou willen dan emigreren naar Amerika, als het kan met Helen maar als het moet zonder haar. Joe adviseert zijn vriendin om zich het hof te laten maken door Albert, en intussen haar te laten overladen met (dure) cadeau's. Deze afzuiperij kan natuurlijk niet blijven duren, want Alberts zuurverdiende kapitaaltje smelt zo als sneeuw voor de zon, en het wordt voor haar hoe langer hoe duidelijker dat zij toch best niet te hard obsedeert over haar toekomstplannen. Als Helen dan ook nog eens zwanger blijkt te zijn - hint: van Albert kan het niet zijn! - is het kot, of liever, het hotel te klein.

 

Albert Nobbs, gebaseerd op een kortverhaal van George Moore, is veelal een solonummertje van Glenn Close, die niet alleen de hoofdrol voor haar rekening nam, maar ook nog eens producente was, alsook co-scenariste, én ze schreef de lyrics van een song voor de soundtrack, gezongen door Ierlands grootste natuurramp, Sinead O'Connor. Close had haar sporen reeds verdiend met Albert Nobbs door begin van de jaren '80 dezelfde rol te spelen in een Broadway-toneelstuk, waar ze voor onderscheiden werd, dus de actrice wedde op zekerheid. En ja: de film leverde Close een zesde Oscarnominatie op, alsmede het trieste (ex aequo-)record om zes keer genomineerd te zijn en zonder prijs naar huis te moeten. Dat Close sinds haar onderscheiden toneelstuk dertig jaar ouder is geworden en met minder overtuiging een man kan spelen, zal daar allicht wel iets mee te maken hebben. Dat deze film op een toneelstuk gebaseerd is, wordt duidelijk verraden door de statische aard van het geheel. Nagenoeg de hele plot speelt zich binnen de vier muren van het hotel of binnen een straal van een kilometer daarrond af. Naast het statische karakter van de film moet u over een behoorlijke portie inlevingsvermogen beschikken, want alleen een blinde ziet niet dat de personages gespeeld door Glenn Close en Janet McTeer vrouwen zijn. Albert Nobbs lijkt een beetje op de lesbian friendly­-versie van Downton Abbey, maar heeft eerder iets weg van een Dickensachtig drama, inclusief een slechte afloop - dat de komedie opgevoerd door Albert Nobbs vroeg of laat doorprikt wordt, staat al van bij de eerste minuut vast.

 

Albert Nobbs is een trage film, maar weet goed de eenzaamheid en de innerlijke pijn van het hoofdpersonage te capteren. Het is overigens een observatie om even over na te denken dat als mannen een vrouwenrol spelen, het meestal om een travestietenklucht gaat, terwijl vrouwen in mannenrollen altijd een dramatische dimensie hebben. Het script is vrij origineel, zeker in zijn Victoriaanse setting met ingewikkelde gedragscodes die ons vandaag vreemd lijken, maar flirt tegelijkertijd met ongeloofwaardigheid. De acteerprestaties zijn over het algemeen vrij goed, alhoewel een deel van de cast zoals Jonathan Rhys-Meyers niet naar volle potentieel wordt benut, maar het ligt er iets te duidelijk flink op dat Close met deze film naar een Oscar hengelde. Wat meestal - ook in haar geval - de beste methode is om de prijs niét te krijgen. De film is een interessante studie over gendertypering, maar trapt ongewild in de val van de stereotiepen: alle mannen in de film zijn ofwel seksistische zwijnen, ofwel aan de drank; zelfs Brendan Gleeson als de goede dokter Holloran is dit droeve lot beschoren. Regisseur Rodrigo García trapt evenwel niet in de val om een politiek standpunt pro of contra in te nemen; zoiets zou de film allicht minder steriel hebben gemaakt, maar ook het publiek zou daardoor duidelijker gescheiden worden in lovers en haters.

BEELD EN GELUID
Albert Nobbs was één van de laatste wapenfeiten van het ter ziele gegane label A-Film. Ik heb nog een exemplaar op de kop weten te tikken in een al even ter ziele gaande videotheek die totale uitverkoop deed. A-Film opteerde zoals voor meerdere films voor een single layer-schijf, en dat is aan de beeldkwaliteit te merken. Vooral de kleuren ogen niet erg fris, en hier en daar is er wat posterisatie te zien. De scherpte is voldoende maar springt er niet uit, en het zwart ziet er soms iets te nadrukkelijk grijs uit. De DTS-HD MA 5.1-geluidstrack volstaat ruimschoots voor deze toneelverfilming. Om uw dure geluidsinstallatie mee te demonstreren pakt u beter een andere titel uit de kast.

EXTRA'S
De schijf bevat geen bonusmateriaal. Lousy cheapskates.

CONCLUSIE
Het minste wat je van Albert Nobbs kan zeggen, is dat het een eerder bizarre film is, die van de kijker behoorlijk wat inlevingsvermogen vraagt. Liefhebbers van klassiek Victoriaans drama zullen evenwel ruimschoots aan hun trekken komen. Als u deze schijf nog op de kop wil tikken, zal u zich evenwel moeten wenden tot het tweedehandscircuit.