FILM
"People are gonna drink. You know that, I know that, we all know that, and all I do is act on that. And all this talk of bootlegging. What is bootlegging? On a boat, it's bootlegging. On Lake Shore Drive, it's hospitality. I'm a businessman!"

Eén van de legendarische zinnen die Robert De Niro sprak toen hij Al Capone vertolkte in The Untouchables van Brian De Palma. Beter dan dit, werd het en was het nooit. Hoewel zo wat alle gangsterfilms geïnspireerd zijn op de brutale levensloop van Capone zijn er al bij al toch maar bitter weinig films over de man zelf gemaakt. Roger Corman had in de jaren '60 de B-film The St. Valentine's Day Massacre op zijn actief, en ook de jaren '30-versie van Scarface van Howard Hawks was zo goed als een blauwdruk van Capone’s levensverhaal, maar echte biografieën had je niet. Een titel als Capone doet vermoeden dat die er eindelijk is, maar niks is minder waar, want deze film van Josh Trank gaat over de laatste levensjaren van de misdadiger en die zijn allesbehalve heroïsch.




Capone (ten minste de film toch) was één van de vele slachtoffers van Covid-19. Eentje waar men in indie-middens toch het één en ander van verwachtte, maar die de bioscopen niet haalde voor de welgekende redenen. In de VS werd hij een bestseller op de VOD-markt, maar volgens insiders is de opbrengst lang niet hoog genoeg om er winst uit te halen. Jammer voor Tom Hardy, want nadat hij de opnames van de superheldenfilm Venom stortte de Britse acteur zich volop in zijn rol van Capone. Een opmerkelijke prestatie die te nemen of te laten is, want dit is method acting in de allerhoogste graad. De rol die Hardy hier neerzet is het best te vergelijken met die van Bronson van Nicolas Winding Refn. Een personage waar je als kijker alleen maar kan van walgen en waarvan je denkt "nou, moeten we hiermee anderhalf uur opgescheept zitten?". Compleet nieuw in het gangstersegment is dat je geconfronteerd wordt met een hoopje ellende zonder ook maar één sprankeltje humor, en dat is best lastig. Een demente bullebak die zich om de haverklap verslikt in een boutje. Een vergane glorie die in een emmer zit te rochelen en nog amper kan spreken. Zonder ondertiteling was het ook geen makkie om Marlon Brando als Don Corleone te begrijpen, maar wat Tom Hardy hier doet is dus letterlijk wauwelen. Waarschijnlijk zeer realistisch, maar wederom geen easy ride voor de filmkijker.




De film begint wanneer de meest gevreesde bootlegger uit Chicago uit de gevangenis wordt ontslagen. Volgens de regering is hij niet langer een bedreiging voor de maatschappij, want door neurosyfilis wordt de gangster langzaamaan dement. Capone werd uiteindelijk niet doorzeefd door kogels, maar stierf op 48-jarige leeftijd aan een beroerte. Op zijn oude dag had hij misschien niets meer te zeggen, maar de gangster leefde tijdens zijn laatste jaren nog volop in weelde met zijn gezin in Florida. Wel staat de gangster nog steeds onder FBI-toezicht omdat hij nog ergens 10 miljoen dollar verborgen heeft. Het is niet alleen de Amerikaanse staat die belangstelling heeft in de poen, ook zijn vroegere handlanger Johnny (Matt Dillon), zijn arts (Kyle MacLachlan) en zijn jongere broer Ralph (Al Sapienza) hebben interesse in het geld. Het wordt een moeilijke zoektocht. Al Capone kan zich niets meer herinneren, en naast hallucinaties heeft hij alsmaar meer last van niet te controleren woede-aanvallen.

Capone is dus een gangsterfilm zoals je in feite nog nooit gezien hebt, en waar je je op het eerste gezicht ook niet aan verwacht. Op het einde krijg je nog wel een scene die zo uit The Godfather kon komen, maar voor de rest kijk je naar de aftakeling van een oude man. Het grote struikelblok zou voor vele kijkers wel eens Tom Hardy kunnen zijn die misschien net iets te veel zijn best doet en daardoor irritant kan gaan werken. Het is trouwens ook de film van Hardy, want de rest speelt op automatische piloot, en dan Matt Dillon in het bijzonder die bijna slaapwandelt in zijn rol. Als statement dat ook glorie vergaat kan de film evenwel tellen.




BEELD EN GELUID De releases bij The Searchers zijn vaak indiefilms, maar worden steeds netjes uitgebracht op Blu-ray wat bijna een unicum is geworden in de Benelux. Ook bij Capone hebben we wederom geen klagen. Wat het meest opvalt bij deze film zijn de dikke lagen make-up die Tom Hardy kreeg opgesmeerd en als je dat op een Blu-ray als deze ziet, dan lijkt dat toch allemaal niet zo geslaagd. Maar goed, behalve het lelijke smoelwerk van Hardy, zien we ook realistische kleuren die vooral in de buitenopnames (lees in de tuin van de villa) mooi tot uiting komen. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1-track met een weinig interessante soundtrack van El-P, rapper bij Run The Jewels. Naast het afgrijselijke gerochel en gespuw van Hardy horen we veel dialogen, en op het einde ook nog het veelvuldig geknetter van de geweren. Onderhoudend, maar niks voor je home cinema om speciaal mee uit te pakken.

EXTRA'S
Over Al Capone wil je natuurlijk heel veel weten of het zou ook best leuk geweest zijn om te weten hoe Hardy zich voelde onder al die lagen make-up ("I fucking loved it"), maar helaas is er geen seconde bonusmateriaal op deze disk te vinden.

CONCLUSIE
Capone is een zeer ongewone gangsterfilm. Een over het verval en dan vooral de onvermijdelijke ziekte. Zo wat de hele film wordt gedragen door een grofgebekte Tom Hardy die op overtuigende wijze rochelt en spuwt, maar het is niet zo’n eenvoudige taak om daar als kijker 100 minuten naar te staren.