FILM 
"I can play the character better because of the roundness of my experience - because of the things I've been through. All those method guys - like that De Niro, Stallone, and what's his name, Pacino - they're all the same." (Charles Bronson)

Death Wish uit 1974 van Michael Winner was niet alleen een enorm succes, maar het was ook een titel die destijds voor heel wat controverse zorgde. Gebaseerd op de roman van Brian Garfield volgen we Paul Kersey, gespeeld door Charles Bronson, een man die zowel in de Tweede Wereldoorlog als de Koreaanse oorlog vocht en dus zijn mannetje kan staan, maar bewust voor een rustig leven in New York kiest. Helaas moet hij toezien hoe zijn familie uitgemoord wordt en als een echte vigilante beslist hij om zelf het recht in handen te nemen. Mijn wapen mijn vrijheid dus en als de wetdienaars het niet kunnen oplossen, dan doen we het zelf maar. Je kan hier bladzijden over vullen, maar het leverde wel een fantastische film op die van Bronson een actieheld in de jaren '70 maakte. Er was nadien nooit echt sprake geweest van een sequel, tot op het moment dat Menahem Golan & Yoram Globus in de '80’s de filmwereld regeerden.

In 1982 had Cannon de rechten van de film opgekocht van Dino De Laurentiis. Oorspronkelijk was Cannon-baas Menahem Golan van plan om de film zelf te regisseren, maar op aandringen van Bronson haalde men de oorspronkelijke regisseur Michael Winner terug van stal. De film werd nog brutaler dan het origineel en dat zag het bioscooppubliek ten tijde van Reagan maar al te graag. Wat succes heeft moet je verder blijven doen en dus werd twee jaar later een derde Death Wish op het filmfestival van Cannes aangekondigd. Charles Bronson had ook wel door dat hij hier een aardige duit mee kon verdienen en daarom eiste hij van Cannon een hogere gage. Golan en Globus konden hier niet mee lachen en vroegen daarom aan hun andere chouchou Chuck Norris of hij de rol wilde spelen, maar die vond de Death Wish-franchise veel te grof en sloeg het aanbod af. Uiteindelijk ging Bronson akkoord met 1,5 miljoen dollar en werd de regiejob opnieuw aangeboden aan Michael Winner die na het compleet geflopte The Wicked Lady met Faye Dunaway best wel een hit kon gebruiken.

En er kwam nog een vierde, maar in 1987 had het bedrijf al serieus te kampen met financiële problemen en daar zat de flop van Pirates van Roman Polanski voor veel tussen, en daarom werd beslist dat het budget van een Cannon-film niet hoger mocht zijn dan 5 miljoen dollar, en wie weet zou een nieuwe Death Wish de kassa’s wel weer doen rinkelen. Alleen Charles Bronson deed weer moeilijk en eiste deze keer 4 miljoen dollar en daarmee was bijna het volledige budget van de film op. Maar Bronson wist echt wel wat hij deed. De film overschaduwde in 1988 qua succes zo wat alle andere titels op de videomarkt en er werden niet minder dan 100.000 cassettes verkocht aan de videostores, wat toen een record was. Dat Bronson zo veel geld vroeg werd spitsvondig opgelost door de Cannon-bazen. Zo werd er geen geld uitgegeven aan een soundtrack, maar herbruikte men gewoon de muziek van de Chuck Norris-classics Missing in Action en Invasion U.S.A. Of men ging filmen in een cinemazaal of een videotheek die eigendom was van Cannon en dan zie je als kijker onbeschaamde reclame voor andere Cannon-releases zoals Field Of Honor, The Texas Chainsaw Massacre 2, Otello of Runaway Train.

Je zou het wel niet zeggen als je het resultaat ziet, maar Gail Morgan Hickman schreef niet minder dan drie verschillende scripts voor de film. Een ging niet door omdat het een direct vervolg was op Death Wish II en Jill Ireland kon de rol niet spelen omdat ze op dat moment vocht tegen borstkanker. Een ander script werd in de prullenmand gegooid omdat het gewoon een afkooksel was van Wanted: Dead Or Alive met Rutger Hauer. Uiteindelijk werd het derde scenario aanvaard dat in feite ook al compleet gepikt was van Yojimbo van Akira Kurosawa, wat drie jaar na de release al eens een Westers tintje kreeg met Sergio Leones A Fistful Of Dollars. Alleen Michael Winner kon men niet voor een vierde keer overtuigen. De regisseur had niet zo’n leuke ervaring gehad met Death Wish 3 en hij verkoos om zich bezig te houden met zijn Agatha Christie-film Appointment With Death. J. Lee Thompson hield wel van de Cannon-aanpak en nadat hij met Bronson voor deze studio al 10 To Midnight, The Evil That Men Do en Murphy's Law had gedaan, stemde hij toe voor een vierde Death Wish-film.

Ook nu loopt het weer fout af met het familieleven van Kersey die een succesvolle architect is. Hij heeft met Karen Sheldon (Kay Lenz) een nieuwe liefde gevonden en hij schiet goed op met haar haar tienerdochter Erica (Dana Barron die één van de Griswolds was in National Lampoon’s Vacation). Tieners zetten ook wel eens een stapje in de wereld, maar voor Erica loopt het noodlottig af als ze van een pusher cocaïne aangeboden krijgt en een paar uur later sterft aan een overdosis. Kersey besluit om wraak te nemen op de drugsmaffia door twee bendes tegen elkaar op te zetten.

Men heeft er bij Cannon alles aan gedaan om Death Wish 4: The Crackdown zo frank en onbeschoft als mogelijk te maken. Er is zelfs geen plaats voor een happy end en als Bronson iemand neerknalt, dan volgt er meteen een close-up van de schotwonde. Bronson speelt op automatisch en eigenlijk is het scenario ongewild grappig. Als Kersey door een maffialid betrapt wordt wanneer hij zijn appartement binnensluipt, vraagt de man wat Kersey te zoeken heeft in diens huis, waarop de vigilante droogjes antwoordt: "I was making a sandwich." Geestig toch? Of slordigheden bijvoorbeeld in een scène waarin er een lijk uit de diepvriezer wordt getrokken en je ziet dat de ogen van de dode nog knipperen. Bij Cannon kon dat allemaal. Een goede film is Death Wish 4: The Crackdown zeker niet, maar het publiek (en wij in feite ook) kreeg er maar niet genoeg van, en in 1994 verscheen er ook nog Death Wish V: The Face of Death. Er zou zelfs een zesde komen met de titel Death Wish 6: The New Vigilante, maar toen ging de studio failliet en werd het idee nooit meer opgerakkeld. Ten minste niet tot 2018 toen men het idiote idee kreeg om de film tegaan rebooten met Bruce Willis, maar dat vertellen we wel eens op een andere keer.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen via Cannon onder MGM-vlag, maar de dvd kwam uiteindelijk op Sony terecht. Deze release is mits wat zoekwerk nog wel vlotjes te vinden en het is zo’n transfer die je met gerust hart in de lader kan steken. Je kan wel je bedenkingen hebben bij het visuele dat laat '80’s is en dus ook lelijk is. Van enige technische mankement is geen sprake en nooit heb je last van een wazig beeld of zo. De geluidstrack is een standard Dolby Surround 2.0 zonder lagen, en je moet toch de geluidsknop flink naar rechts duwen wil je een behoorlijk volume bereiken.

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze disk.

CONCLUSIE
Het verhaal doet er in deze vierde Death Wish al helemaal niet meer toe. Wederom wordt de familie van Paul Kersey (Charles Bronson) door krapuul de dood ingejaagd en wie fan is van hard geweld kan anderhalf uur toezien hoe de man genadeloos wraak neemt.