FILM
Dressed To Kill van Brian De Palma wordt doorgaans beschouwd als de eerste grote (en noemenswaardige) film uit de eighties, en hoewel iets minder bekend, deed de cineast een jaar later (toen kon dat nog!) deze tour de force over met het tevens briljante Blow Out, een thriller grand cru die voorzien is van alle typische De Palma-trekjes en losjes gebaseerd is op Blow-Up van Michelangelo Antonioni uit 1966, maar in plaats van een fotograaf gaat het in deze herbewerking om een geluidsman die met zijn opnames toevallig de ware aard ontdekt van een ongeval. Het is niet zo maar een ongeluk, want het slachtoffer is een populaire gouverneur die de gedoodverfde kandidaat is voor het komende Amerikaanse presidentschap.




De hoofdrol wordt briljant vertolkt door John Travolta, die tijdens de opnames aan slapeloosheid leed en daardoor zijn personage een meer zenuwachtig gestalte kon geven. Een memorabele rol, en één van de beste van Travolta, die later Quentin Tarantino zo beviel dat hij hem absoluut in de hoofdrol wilde voor Pulp Fiction. Bijna viel de keuze op Al Pacino, maar door diens overvolle agenda kwam de regisseur bij Travolta terecht. De studio dacht er eventjes aan om Olivia Newton-John te casten zodat het een Grease-reünie werd, maar dit (overigens vrij dwaas) idee zag De Palma gelukkig niet zitten. Een boost voor Travolta's carrière werd de thriller in ieder geval niet, want Blow Out is nu wel een klassieker, maar destijds was het een flop aan de kassa, en daar kon Nancy Allen, die de vrouwelijke hoofdrol kreeg, ook niks aan veranderen.




In de allerbeste De Palma-traditie wordt de kijker vanaf het begin op het verkeerde been gezet en wel door een scène uit een fictieve slasher Bordello Of Blood, waarin een vrouw in de douche met een mes wordt aangevallen, al was het maar omdat De Palma zijn naam van Hitchcock-imitator hierdoor alle eer wilde aandoen. Aan de geluidstafel zit Jack (John Travolta) die op zoek is naar de perfecte gil. Dat wil echter niet lukken, en gefrustreerd trekt Jack naar buiten om er wat buitenopnames nabij een rivier te maken. Aan de overkant merkt hij een auto op die een klapband krijgt (wat in het Engels een blow out is) en ongelukkig in het water sukkelt. Jack springt heldhaftig de wagen achterna, maar voor de politicus komt alle hulp te laat. Met heel wat moeite kan hij Sally (Nancy Allen) bevrijden. Eens in het ziekenhuis wordt hem gevraagd om de aanwezigheid van Sally, die een meisje van plezier is, geheim te houden zodat de eer van de politicus niet geschonden wordt. Hoe meer Jack de geluidsband hoort die het ongeval registreerde, des te meer hij ervan overtuigd raakt dat de gesprongen band veroorzaakt werd door een geweerschot.




Hoewel het scenario soms een beetje te geforceerd aanvoelt, blijft de film een prachtig staaltje cinema van grootmeester De Palma, die deze keer duidelijk zijn inspiratie in de films over complottheorieën uit de jaren '70 zocht. Volgens Patrick Duynschlaegher, De Palma-fan van het eerste uur, is Blow Out technisch bekeken zelfs zijn meest verbluffende werk. Blow Out toont vooral De Palma's geniale diversiteit. Er is de hommage aan Blow-Up via de collage van de geluidsfragmenten, de suspense via de seriemoordenaar Burke (John Lithgow in heerlijke overdrive) die het op blondjes heeft gemunt, maar tevens merk je hoe De Palma zich als een meester in massascènes waant zoals de waanzinnige achtervolging tijdens de Liberty Day Parade, waarbij meer dan duizend figuranten werden gebruikt. Het is dan ook niet zonder toeval dat De Palma later de eerste Mission:Impossible zou draaien. Blow Out is een thriller om te koesteren, en is het helemaal geen verrassing dat de film dezer dagen door een Criterion-release zijn verdiende herwaardering kreeg. Travolta is perfect, en Allen, die in 1981 nog altijd de echtgenote van De Palma was, doet het als dom gansje eveneens meer dan prima.




BEELD EN GELUID
Zoals gezegd is Blow Out beschikbaar op Criterion, zelfs op 4K, maar bij ons is er ook een goedkope dvd die via Lumière is uitgebracht, en die heeft een meer dan behoorlijke transfer. De detaillering is wel naar dvd-normen, en dus niet al te scherp, maar de kleuren ogen mooi en van mankementen is er helemaal geen sprake. De Palma gebruikt felle kleuren, en er zijn maar weinig donkere scènes, en dat komt de technische kwaliteit van dit schijfje alleen maar ten goede. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 met als blikvanger, zoals altijd bij De Palma, de geweldige score van maestro Pino Donaggio.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
Brian De Palma toonde in Blow Out andermaal als geen ander dat het concept van uitgekiende auteurscinema en een blockbusterthriller hand in hand konden gaan. Destijds werd Blow Out allesbehalve goed ontvangen maar tegenwoordig wordt hij terecht als één van de beste werken van de Amerikaanse meester gezien.