Karl Lagerfeld is zonder twijfel één van de opvallendste publieke figuren van deze tijd. Met z’n regelmatige gelaatstrekken, brede neus, opvallende lippen en z’n zilvergrijze haardos, op het achterhoofd samengebonden in de vorm van een paardenstaart, ziet hij eruit als een moderne en hype versie van zijn landgenoot en voormalige Duitse bondskanselier Helmut Schmidt. Met z’n flashy zonnebril, de stijve en hoge kraag om z’n nek en een opvallende collectie zilveren ringen aan zijn vingers, is hij bovendien een wandelend reclamebord voor zichzelf: het gereserveerde mode-icoon, de koele en afstandelijke sfinx, de raadselachtige societyfiguur, de chique designer. Lagerfeld straalt exclusiviteit uit, rijkdom, glitter en glamour, wat precies de attributen zijn die het modewereldje nodig heeft om te concurreren met rock- en filmsterren en de in Hamburg geboren Duitser (1933) kan zich probleemloos met die rivalen meten.

 

In 1953 vestigt Lagerfeld zich in Parijs als modetekenaar. Twee jaar later gaat hij aan de slag bij Balmain. Na een korte carrière bij diverse modeontwerpers in Parijs en Rome (o.a. Patou, Valentino, Tiziani, Chloé) treedt hij in 1982 in dienst bij Chanel dat dringend op zoek is naar een ontwerper om het noodlijdende merk opnieuw op de kaart te zetten. Bij dat modehuis is hij tot vandaag topontwerper en creatief directeur. Maar de Duitse duizendpoot heeft ook nog andere bezigheden: hij heeft z’n eigen modemerk, is betrokken bij creaties voor Italiaanse modehuizen en hij heeft zich in de loop der jaren als fotograaf bekwaamt. Z’n foto’s staan vaak op de cover van bekende internationale mode- en lifestylemagazines en worden als fotoboeken uitgegeven. Lagerfeld spreekt vlot Duits, Frans en Italiaans en hij is bovendien zeer belezen. Voor het geld doet hij het al lang niet meer. Hij is een workaholic met een schijnbaar onuitputtelijke drive.

 

De Franse regisseur Rodolphe Marconi (Parijs, 1975) is erin geslaagd om Karl Lagersfeld voor zijn camera te krijgen en met hem te praten. Dat is niet evident, want van Lagersfeld is bekend dat hij vragen over zijn privéleven zoveel mogelijk uit de weg gaat. Zo zaait hij graag verwarring over de afkomst van zijn vader die de ene keer een Rus en de andere keer een Zweed zou zijn, maar die in werkelijkheid een gewone Duitser was die om zakelijke redenen vaak in de buurt van Vladiostok verbleef. De meeste controverse heeft betrekking op zijn leeftijd. Zelf beweerde hij ooit in 1938 te zijn geboren, maar volgens een  lagereschoolonderwijzer die hem heeft gekend, zag de jongste Lagerfeldt, mét t, het daglicht in 1933. Ondertussen beweert de modeontwerper dat hij noch in 1933, noch in 1938 geboren is. Maar die discussies gaat Marconi uit de weg. Hij beperkt zich tot onderwerpen die Lagerfeld wél wil aansnijden en verrassend genoeg zijn dat vaak zeer delicate materies zoals zijn homoseksualiteit en zijn afkeer van middelmatigheid.

 

De vraag over zijn geaardheid, die verpakt Rodolpho Marconi (zelf homo) heel voorzichtig, maar Lagerfeld heeft meteen door in welke richting het gesprek gaat. Hij vertelt dat hij als tiener al seksueel actief was en dat z’n familie daarmee geen problemen had. Hij noemt zichzelf verwend en verwaand en zegt dat hij zich moeilijk voor langere tijd kan binden. Eén keer heeft hij samengewoond, maar die relatie stond zijn persoonlijke vrijheid en z’n creativiteit in de weg. Voor de rest wil hij over het onderwerp niets kwijt, ook niet over de opmerking van de regisseur dat hij naar verluidt sinds twintig jaar geen seksuele contacten meer heeft, met niemand.

 

Uiteraard gaat er veel aandacht in de documentaire naar zijn creaties, naar z’n oogverblindende modeshows in Parijs en Marconi mag ook in zijn privéwoningen filmen, waar Lagerfeld op een vrij ontspannen en vriendelijke manier commentaar geeft bij het uitzoeken van zijn kleren en ringen voor die dag. De regisseur heeft z’n eigen vragen aan Lagerfeld niet weggeknipt en uit de interactie tussen beide mannen blijkt dat ze zich allebei heel erg amuseren tijdens de draaiperiode: er wordt gelachen, er worden grapjes gemaakt en Lagerfeld geeft zich wellicht meer bloot dan hij ooit in een dergelijke documentaire gedaan heeft. Lagerfeld houdt van mensen en voor vrienden en relaties bedenkt hij unieke cadeaus, maar hij houdt ook van stilte en van alleenzijn, want alleen dan kan hij z’n accu’s weer opladen om creatief bezig te zijn. De meeste ideeën krijgt hij overigens in z’n dromen, zowel voor de jurken als voor het decor van zijn volgende show. Die zet hij dan de dag nadien in één ruk op papier. Maar die gang van zaken vindt hij ook beangstigend, want stel dat hij op een keer niet meer droomt…

 

Lagerfeld Confidential verschijnt in de Homescreen-serie Film & Fashion, waarin eerder ook al Signé Chanel (2005) van regisseur Loïc Prigent en Valentino - The Last Emperor (2008) van regisseur Matt Tyrnauer verschenen. Als gevolg van de ongedwongen aanpak van Rodolphe Marconi is Lagerfeld Confidential intimistischer en relaxter dan de beide andere documentaires, misschien omdat Lagerfeld zoveel minder toegankelijk lijkt dan z’n collega’s of omdat z’n openhartigheid indruist tegen het flegmatieke en laconieke imago dat hij al die jaren zeer zorgvuldig en bewust heeft opgebouwd.

 

Een documentaire maken over een man die altijd in beweging of onderweg is en die regelmatig tussen grote groepen mensen staat, is niet eenvoudig om te filmen tegen de beste voorwaarden. De kwaliteit van het beeldmateriaal is m.a.w. heel vaak afhankelijk van de situatie en de beschikbare tijd, maar over het algemeen is er sprake van voldoende aandacht en zorg voor scherpte en lichtintensiteit. Soms is het beeld toch wat te donker en dan blijkt vaak uit de context dat er echt geen andere mogelijkheid was om het fragment te maken (bijv. de nachtelijke opname in de businessclass van een intercontinentale vlucht tussen New York en Parijs). Op dat moment is er sprake van een keuze tussen de beeldkwaliteit en de belangrijkheid van de informatie. De transfer is overigens prima uitgevoerd zonder storende ongerechtigheden of digitale fouten. Voor het geluidspoor is gekozen voor een stereotrack en die volstaat in dit geval.

 

Als extra krijgt u een aantal Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod, die bij het inbrengen van de disk automatisch opstarten.

 

Lagerfeld Confidential dekt helemaal de lading: regisseur Rodolphe Marconi praat op een vrij ongedwongen manier met de modeontwerper over de meest uiteenlopende onderwerpen: van zijn respect voor de inzet en het vakmanschap van zijn medewerkers tot zijn onverbiddelijk houding ten opzichte van werknemers die ervoor kiezen zijn plannen tegen te werken over het belang van prostituees in onze maatschappij tot de niet te onderschatten problemen van mannelijke pornosters om een collega voor de camera te pijpen. Lagerfeld is geen grote praten, maar als ie er zin in krijgt …