FILM
Alice Diop loopt al een tijdje mee in het filmcircuit, maar wel als documentairemaakster die nimmer of nooit het blad voor de mond neemt. Wikipedia omschrijft haar eerste werken dan ook als "ernstige, licht didactische portretten van gemarginaliseerde bevolkingsgroepen". Haar eerste documentaires La Tour Du Monde, La Mort De Danton, La Permanence en Vers La Tendresse werden door een select publiek opgepikt, terwijl ze in 2020 met Nous, dat zich concentreert op het leven in de voorsteden langs de RER B spoorlijn buiten Parijs, internationaal opgepikt werd. De grote triomf kwam echter met haar speelfilmdebuut Saint Omer, dat op het Filmfestival van Gent geheel tegen de verwachtingen in, of net niet, de Grand Prix won.




Centraal in deze film staat Medea, de vrouw die in de Griekse mythologie haar twee kinderen vermoordde om zo haar overspelige echtgenoot een lesje te leren. Saint Omer is in spe niet meer dan een variatie op dit welbekende thema, maar wat de documentairemaker Alice Diop in haar eerste fictiefilm hiermee doet is verbluffend, en wedijvert qua stijl met La Passion De Jeanne D'Arc van Carl Theodor Dreyer, al was het maar omdat ook Saint Omer zich bijna de hele film lang in de rechtbank afspeelt.

De beklaagde is de ongelukkige Laurence Coly (Guslagie Malanda), die terechtstaat voor de moord op haar baby. Als verweer heeft de jonge vrouw aan dat ze gedreven is door kwade geesten en hekserij. Het zijn argumenten waar het Franse gerecht brandhout van maakt. Het proces wordt gevolgd door de jonge journaliste Rama (een verbluffende Kayije Kagame) die aan een boek werkt over Medea. Het is een onderwerp die Rama aanspreekt, omdat ze zelf zwanger is en tijdens haar jeugd verwaarloosd werd door haar moeder. De jonge Rama vraagt zich af of ze later zelf ook zo met haar kind zal omgaan.




Saint Omer, dat op het filmfestival van Venetië de Grote Prijs van de Jury kreeg, is zeker geen eenvoudige cinema en vergt van de kijker heel wat inspanningen, vooral omdat het in het begin van de film niet duidelijk is waar Diop naartoe wil. Er zitten wel verwijzingen naar Medea van Pasolini, die alleen maar effect zullen hebben bij de echte cinefielen, toch sluit het complexe verhaal zich op het einde aan bij een universeel gegeven. Saint Omer is zo'n film waar je verschillende verklaringen aan kan geven, maar welke weg je ook inslaat, bots je op het einde op een stukje gedurfde intrigerende arthousecinema dat getuigt van originaliteit en durf.

BEELD EN GELUID
Deze bekroonde arthousefilm verscheen bij Cherry Pickers. Het ziet er allemaal qua kleurenvoering wel piekfijn, maar ook vrij afstandelijk uit en dat komt natuurlijk door de documentaire-achtige stijl die Alice Diop gebruikt. Uiterst verzorgd, maar waar niks speciaals over te zeggen valt. De geluidsband is een sobere Dolby Digital 5.1 in het Frans.




EXTRA'S
CONCLUSIE