FILM
De nymfomane Maddie Barker (Jennifer Lawrence) ligt in dispuut met de gemeente over de grondlasten die ze voor het van haar moeder geërfde huis moet betalen. Eén van haar ex-vriendjes, Gary (Ebon Moss-Bachrach), is nu toevallig verantwoordelijk voor de gemeentelijke takeldienst, en hij heeft ervoor gezorgd dat Maddie's auto als onderpand in beslag wordt genomen. Dit is voor Maddie een onoverkomelijk euvel, want ze verdient naast opdienen in een restaurant, wat niet goed schuift, haar brood met voor uber-taxichauffeur te spelen. Gelukkig valt haar oog in de krant op een advertentie waarin het koppel Becker, Laird (Matthew Broderick) en Allison (Laura Benanti), op zoek zijn naar een meisje dat hun wereldschuwe zoon Percy (Andrew Barth Feldman) wil ontmaagden vooraleer die naar de universiteit gaat. Percy is laten we zeggen het kneusje van de familie, heeft tot in zijn tienerjaren nog mee met zijn ouders in bed geslapen, met als gevolg dat hij de pispaal van de school is, en hem daten zal voor Maddie een echte uitdaging worden. Als ze Percy echter succesvol tussen de lakens krijgt, wacht haar als beloning een Buick waarmee ze haar uber-inkomsten veilig kan stellen.




Het contact verloopt aanvankelijk nogal stroef, en dat is dan nog voorzichtig uitgedrukt. Percy kruipt eerder in de takken van de bomen van verlegenheid dan toe te geven aan de wel héél weinig aan de verbeelding overlatende versierpogingen van de meer dan tien jaar oudere Maddie. Toch leert ze de jongen gaandeweg appreciëren, maar dat duurt natuurlijk maar zolang totdat de waarheid aan het licht komt en Percy te weten komt dat Maddie enkel met hem de liefde wil bedrijven in ruil voor een auto. De afloop? Moet u maar zelf zien, maar dit genre films kennende kan u het allicht raden.

Need a car? Date our son!

Het kan verkeren in het leven. Enkele jaren geleden schreeuwde Jennifer Lawrence nog moord en brand omdat er naaktfoto's uit haar privésfeer op het internet gelekt waren. In deze No Hard Feelings is ze frontaal in haar evakostuum te bewonderen, en de film dreigt dan ook op het einde van de rit alleen maar bekend (of berucht) te zijn voor de skinny dipping-scène. Waar we eerder een boertige onderbroekenkomedie hadden verwacht, krijgt de film in de tweede helft zelfs wat diepgang, wanneer Maddie dringend de keuzes in haar leven moet overwegen en moet leren loslaten waar ze geen controle meer over heeft. Bovendien heeft Lawrence wonder boven wonder wel een vaardigheid voor comedy, iets wat we niet hadden verwacht als we naar de rest van haar palmares kijken. De film wordt echter hier en daar een beetje onevenwichtig door enkele scènes waarin het evenwicht compleet zoek is, zoals die waarin Percy, die meent dat Maddie hem wil ontvoeren, haar pepperspray in het gezicht spuit.




Het bizarre idee achter de film kwam echter voort uit een echt bestaande advertentie die producenten Marc Provissiero en Naomi Odenkirk (yup, de vrouw van) onder ogen kregen, die ze vervolgens spontaan doorstuurden naar regisseur Gene Stupnitsky. Die besprak het idee met Jennifer Lawrence en de rest is geschiedenis. Kritiek op No Hard Feelings hebben is makkelijk. Puriteinen kloegen over het feit dat er meer dan 10 jaar leeftijdsverschil tussen de twee hoofdrolspelers zit. Regisseur Gene Stupnitsky pareerde de opmerking met de vaststelling dat hetzelfde waar is voor Jennifer Lawrence en Bradley Cooper in Silver Linings Playbook, maar dat er toen kennelijk geen haan naar kraaide. Het leeftijdsverschil tussen de ouders in de film, Matthew Broderick en Laura Benanti, is zelfs zeventien jaar. Point taken. Maar kennelijk is een dergelijk leeftijdsverschil plots in de ogen van sommigen wél een probleem als de vrouw de oudste van de twee is.




Hoe dan ook, de acteurs schijnen zich behoorlijk te amuseren, en Lawrence gaat behoorlijk over de top in haar acteerwerk. Bovendien schijnt Stupnitsky zijn vak te kennen, en hij brengt de grappen met een behoorlijk gevoel voor timing. No Hard Feelings biedt met andere woorden meer dan je op het eerste zicht zou verwachten. Toch lijkt het of Stupnitsky af en toe niet weet waar hij naartoe wil. Het resultaat is een stuk stouter dan pakweg The Girl Next Door, maar minder boertig dan het door Stupnitsky geschreven Bad Teacher. Allicht valt een deel te verklaren door het feit dat Jennifer Lawrence een betere actrice is dan de hopeloze Cameron Diaz, maar toch balanceert Stupnitsky tussen het écht rauwere werk en de brave feelgoodcomedy, zonder te willen (of kunnen) kiezen. Samengevat: Er zijn betere comedy's, maar er zijn er ook slechtere.




BEELD EN GELUID
Na The Equalizer 3 is dit de tweede release van Sony die we bespreken sinds de maatschappij de releases voor de Nederlandstalige markt onder dezelfde paraplu uitbrengt als de Scandinavische. De film ziet er mooi en natuurlijk uit, met het zonnige badplaatsje Montauk als gezellig decor. Er is een beetje grain te zien wat de film levensechter maakt, en het contrast is goed, behalve misschien in de scène met de nachtelijke zwempartij. Een 4K zat er echter niet in. De geluidstrack is uitgevoerd in DTS-HD MA 5.1, wat ruim voldoende is voor een comedy, en de surrounds beperken zich dan ook vooral tot enkele vrolijke ongelukjes met rollend materieel en een ietwat uit de hand lopend feestje voor aspirant-eerstejaarsstudenten. Voor de rest steunt de film op dialogen, dialogen en nog eens dialogen.




EXTRA'S
De bonussectie stelt een beetje teleur, maar over een film als deze valt er dan ook minder te zeggen dan over een film met tijdreizende robots. Er zijn wat outtakes & bloopers (3:40) waarin de leden van de cast vooral elkaar zitten uit te lachen, en er zijn twee korte documentaires. In A Motley Crew: Meet the Characters (6:53) wordt de cast voorgesteld, en wordt u vooral aangespoord om naar de cinema te gaan, en A Little Wrong: Making No Hard Feelings (6:12) bevat wat standaard-achter de schermen-materiaal. We zullen royaal zijn en twee punten geven.

CONCLUSIE
Fans van Jennifer Lawrence zullen ongetwijfeld deze film in huis willen halen, al dan niet voor die éne memorabele scène; de rest moet het stellen met een feelgood-comedy waarvan de regisseur niet goed weet of hij nu al dan niet over de schreef is gegaan. Technisch is de disk voldragen, maar qua bonusmateriaal blijven we op onze honger zitten.