FILM
De kindermoordenaar Freddy Krueger (Robert Englund) - uit de populaire Nightmare On Elm Street-reeks - vertoeft sinds Freddy’s Dead (A Nightmare On Elm Street Part 6) in de duistere onderbuik van de hel. De kinderen van Elm Street lijken hem helemaal vergeten te zijn en zodoende kan Pizzaface Krueger ook geen kracht putten om terug te keren uit de hel... Maar dan loopt hij Jason Voorhees (Ken Kirzinger), de megalomane moordmachine uit de erg succesvolle Friday The 13th-franchise, tegen het lijf - die in Jason Goes To Hell, zoals de titel het zelf al zegt, naar de hel verbannen werd. Freddy ziet in Jason Voorhees een manier om de tieners van Elm Street terug angst in te boezemen. Hij manipuleert Jason zodat deze aan het moorden slaagt in Freddy’s naam. Al snel begint de angst voor Freddy Krueger opnieuw om zich heen te slagen, wat Krueger al gauw krachtig genoeg maakt om terug te keren naar onze wereld. Maar dan blijkt dat Jason niet zomaar te stoppen is! Als deze slachtoffers voor Freddy’s neus begint weg te kap(p)en, grijpt Freddy in. Vanaf dan staan beide massamoordenaars lijnrecht tegenover elkaar. Wie zal dit bloedige duel winnen?

“Winner kills all”

Vanaf de fantastische finale van het voor de rest behoorlijk middelmatige negende deel uit de Friday The 13th-saga (Jason Goes To Hell: The Final Friday) - hierin zie je Freddy’s gepatenteerde klauwenhand Jason’s hockeymasker onder de grond trekken - dromen horrorfans van over heel de wereld van het mogelijke samenkomen van Jason Voorhees en Freddy Krueger. En het heeft héél wat bloed, zweet en tranen gekost, maar een dikke tien jaar, tientallen scripts en evenveel regisseurskandidaten later konden we in de zomer van 2003 eindelijk Freddy Vs. Jason gaan aanschouwen. De ongeveer 50 à 55 miljoen $ kostende productie bracht tijdens zijn openingsweekend het recordbrekende 37 miljoen $ op (pittig detail: experts berekenden ‘maar’ 23 miljoen $, wat uiteraard nog steeds veel zou geweest zijn). De film bleef bovendien twee weken op de hoogste plaats in de Amerikaanse boxofficetop prijken en werd zo, samen met X-Men 2, de enige film die meer dan één week op nr. 1 bleef staan tijdens de hete filmzomer van 2003. Ook wereldwijd trekt de langverwachte horrorsequel volle zalen. Op het einde van zijn wereldwijde bioscoopcarrière blijft de teller steken op het ronde en gezonde bedrag van 115 miljoen $.

De serieuze filmcritici konden zoals vanouds de bloederige avonturen van massamoordenaars Freddy Krueger en Jason Voorhees niet echt appreciëren, maar de kenners van het genre en de (meeste) fans konden de visie van de sympathieke Aziatische regisseur Ronny Yu (The Bride With White Hair, The 51st State) - die eerder met het briljante Bride Of Chucky (’98) de Childs Play-serie nieuw leven wist in te blazen - best smaken. Yu slaagt er trouwens met verve in om de personages van Freddy en Jason terug wat angstwekkend te maken. De prent bevat bovendien de nodige sfeer en is doorspekt met over-the-top geweld. De rondvliegende ledematen en het gutsende bloed (er is echt niet op een litertje gekeken) zijn met veel visuele flair en inventiviteit in beeld gebracht. We hebben dan ook niets dan lof voor New Line Cinema en Ronny Yu die gewacht hebben op het juiste script, want een ‘VS’-concept zoals Freddy Vs. Jason had o zo gemakkelijk kunnen verzanden in een onnozele en flauwe bedoening – die de beide franchises naar de eeuwige jachtvelden had kunnen helpen!

Ronny Yu opteerde trouwens niet altijd voor de meest voor de hand liggende keuzes. Zo werden zowel componist Harry Manfredini (vaste muziekleverancier van de Friday The 13th-saga), als Kane Hodder (vast Jason-acteur sinds Part 7) bedankt voor bewezen diensten en niet gecast voor Freddy Vs. Jason. Dit zorgde uiteraard voor de nodige giftige reacties uit het Friday The 13th-kamp. De beide heren werden vervangen door respectievelijk componist Graeme Revell en stuntman/acteur Ken Kirzinger (Friday The 13th Part 8: Jason Takes Manhattan). Achteraf bleek dat het weer een boel kattengejank was voor niets! Want Graeme Revell (Hard Target, Daredevil) zorgt voor een fenomenale mix tussen de Friday- en de Nightmare-themes en Ken Kirzinger is indrukwekkend (en letterlijk reusachtig) als de nieuwe Jason. De makers opteerde gelukkig wel voor de ouderwetse special make-upeffecten, met een minimum aan CGI (iets waar de hedendaagse studiobonzen een erectie van lijken te krijgen). Het enige puntje kritiek dat we kunnen spuien zijn de weinig uitgediepte karakters en de wankele acteerprestaties van de teenagers, maar indien u naar dat op zoek bent surft u voor het moment op de verkeerde pagina. Kortom: het enthousiasme spat nét als het bloed van het scherm bij Freddy Vs. Jason! De film is dan ook één van de beste sequels uit de Friday The 13th-reeks (The Final Chapter blijft voor), dé beste sequel uit de Nightmare On Elm Street-serie en wat ons betreft één van de beste horrorfilms van de laatste jaren geworden.

BEELD EN GELUID
Het anamorfisch 2.35:1 beeld ziet er haarscherp uit, met een goed contrast en een prima schaduwdetail. Ook het zwartniveau is zeer goed te noemen. De heldere kleuren ogen warm en natuurlijk. Het diepte- en detailniveau zijn erg goed. Vuiltjes en beschadigen zijn afwezig. In een enkele scène is eens wat minieme filmgrain aanwezig en we hebben ook enkele kleine compressiefoutjes zien passeren, maar niets om je druk over te maken. De Engelse Dolby Digital 5.1-track klinkt warm, dynamisch en agressief. Dankzij een werkelijk indrukwekkende ondersteuning en een uitstekende plaatsing van de geluidseffecten en de filmmuziek, waan je jezelf middenin de oorlog tussen de twee slashericonen! Ruis of geluidsstoringen hebben we niet kunnen bemerken en de helder klinkende dialogen zijn goed te verstaan. Op deze Regio 2 versie is zowaar een Engelse DTS-spoor aanwezig, maar dit klinkt spijtig genoeg minder kwalitatief dan zijn Dolby Digital 5.1-broertje. Deze klinkt minder dynamisch en bevat minder bass, vandaar verkiezen we dit keer ook de Engelse Dolby Digital 5.1-track. Bij deze is ook het mysterie waarom de regio 1 uiteindelijk géén DTS bevatte opgelost...

EXTRA'S
RCV geloofde blijkbaar in de kansen van de Freddy Vs. Jason en zodoende worden we net zoals bij de regio 1 op twee schijfjes getrakteerd. Op het eerste schijfje kan je de film bekijken met een erg amusante audiocommentaar van regisseur Ronny Yu, vergezeld door Freddy (Robert Englund) en Jason (Ken Kirzinger). Je kan via de bekende “Jump to a Death”-feature (ook al aanwezig op de DVD’s van Jason Goes To Hell en Jason X) snel bij je favoriete slachtscène. De extra’s op het eerste schijfje worden afgesloten met promotionele trailers voor Ripley’s Game, Kill Bill Vol. 1 en A Man Apart.

Het meest extensieve bonusmateriaal is uiteraard aanwezig op de het tweede schijfje. We starten met 18 weggeknipte scènes en een alternatief begin en einde. Bij sommige wordt onmiddellijk duidelijk waarom deze gesneuveld zijn, maar sommige fragmenten hadden er van ons best in mogen blijven! Al de scènes zijn al dan niet te bekijken met verklarende audiocommentaar door regisseur Ronny Yu en uitvoerend producent Douglas Curtis. Vervolgens kan je in twee uitgebreide Fangoria artikels even rustig nalezen ‘hoeveel’ voeten het eigenlijk in de aarde heeft gehad voor dit project fatsoenlijk op zijn pootjes terechtkwam. Dan krijgen we vijf informatieve featurettes voorgeschoteld die telkens handelen over een bepaald aspect van het productieproces van Freddy Vs. Jason: van de moeilijkheden voor de juiste mensen te vinden tot de gebruikte locaties en van het uiterlijk van de film, tot en met de make-upeffecten en de stunts. Deze zijn samen goed voor iets meer dan een uurtje aan beeldmateriaal. Een productie als Freddy Vs. Jason staat of valt door de speciale effecten, dus uiteraard moeten deze ook even aan bod komen. In twaalf (!) korte clipjes - tussen de 1 en 5 minuten speelduur - bieden de ‘special effects’-makers een blik in hun uitgebreide keuken. Vervolgens gaan we verder met maar liefst elf fotogalerieën, verdeelt onder de hoofding “Storyboards” (Opening, Tray's Death, Grain Silo/Boilerroom, First Battle, Freddy Pillar, The Dock) en “Production” (Behind The Scènes, Concept Art, Freddy Pillar, Locations en Make-Up Design/Models). Al de fotogalerieën zijn samen goed voor ongeveer 560 afbeeldingen! Dan zijn de echt amusante features aan de beurt. De “Pre-Fight Press Conference” (4 min.) is een met zin voor humor gebrachte en erg originele voorstelling van Freddy en Jason aan de Amerikaanse pers. De fantastische bioscooptrailer, een collectie Tv-spots (8 stuks) en de obligate hardrockvideo zijn ook aanwezig. In de geinige video “My Summer Vacation: A Visit To Camp Hack ‘N Slash” krijgen we een 4 minuten durend verslag van wat vooraf ging aan de wereldpremière van Freddy Vs. Jason. Een erg origineel en tof initiatief van New Line Cinema! Tenslotte zijn er nog 3 Easter Eggs te rapen. Een erg royale hoeveelheid bonusmateriaal, maar we onthouden de maximumscore wegens het ontbreken van de door New Line Cinema beloofde documentaire over de geschiedenis van beide horror-franchises (ontbreekt waarschijnlijk door het eeuwig tegenwerkende Paramount, die niet zomaar materiaal van de eerste Friday The 13th-avonturen vrijgeven). Ook het stuk over de bijna 10 jaar durende strijd om het project eindelijk op poten te krijgen valt wat lichtjes uit. Maar wat wel aanwezig is op de glimmende schijfjes is erg informatief en waardevol voor de fans.

CONCLUSIE
Freddy Vs. Jason is een wervelend en bloederig horrorfestijn geworden, dat met veel zwier en dynamiek werd ingeblikt door de Aziaat Ronny Yu. Eén van de beste horrorfilms van de laatste jaren en een absolute must-have voor horror-, Freddy- en Jasonfans! RCV brengt deze kaskraker uit op een met extra’s overladen 2 disc-set, vergezeld van een lelijk hoesje (moet die gele band met de 2 disc vermelding steeds?) en een uitstekende beeld- en geluidskwaliteit.