FILM
Na 110 jaar zevende kunst is het natuurlijk niet meer eenvoudig om nog met originele ideeën op de proppen te komen. Daarom bezigt Hollywood sinds jaar en dag de remake-strategie. In de jaren zeventig en tachtig werd hierbij vooral in Europa leentjebuur gespeeld, maar sinds eind jaren negentig heeft Tinseltown haar net blijkbaar verlegd naar het Oosten. In eerste instantie vielen vooral de Aziatische horrorfilms op, wat uitmondde in bijvoorbeeld The Ring of The Grudge. Maar de nieuwste trend lijkt te wijzen op bewerkingen van romantische films uit Korea of Japan. Zo is een Amerikaanse remake van het meesterwerkje Il Mare op til (waar blijft trouwens die R2-dvd van deze parel?) en kwam vorig jaar in de VS reeds een herwerking uit van een onverwachte Japanse arthousehit Shall We Dance?.

De film uit 1996 toont hoe het saaie, monotone leven van nakende midlifecrisisklant en kantoorbediende Shohei plotseling overhoop wordt gegooid als hij op een avond besluit een dansschool binnen te stappen. Al wekenlang passeert hij de school immers tijdens zijn dagelijkse pendeltocht met de metro, en het wondermooie silhouet van een lerares aan het raam heeft zijn interesse gewekt. In groepslessen met andere mensen van middelbare leeftijd verandert de fascinatie voor de lerares al snel in een fascinatie voor de dans. Shohei schaamt zich echter voor zijn nieuwe hobby en zwijgt in alle talen tegen zijn vrouw. Die huurt, gealarmeerd door de frequente late thuiskomsten van haar echtgenoot, een privédetective in om de waarheid uit te zoeken. De verhaallijnen van Shohei, zijn vrouw, de detectives, de lerares en alle andere dansschoolleerlingen bouwen op naar een emotionele climax tijdens een belangrijke danswedstrijd.

Het eerste wat opvalt aan Shall We Dance? is hoe de productie feilloos een aanvaardbaar midden weet te vinden tussen Japanse en Westerse filmtradities. Het trage, lyrische ritme van de Oosterse beeldtaal blijft ruimschoots overeind dankzij de sobere, efficiënte regie van regisseur Masayuki Suo. Anderzijds zijn montage en scenario duidelijk schatplichtig aan de conventies van de Amerikaanse romantische komedie. In de handen van een mindere cineast zou het contrast tussen de twee stijlen wellicht voor problemen hebben gezorgd, maar Shall We Dance? overbrugt met aplomb de kloof tussen de twee culturen. Dit neemt echter niet weg dat de Japanse eigenheid toch de overhand haalt. Vooral de typische, nederige beleefdheid dringt door tot in de kleinste vezels van de film. Meestal brengt dit een stevige dosis charme teweeg, maar vooral naar het laatste half uur toe beperkt het de potentiële dramatische impact van de climax. Shall We Dance? dooft langzaam uit in plaats van op een hoge noot te eindigen en dat is ultiem waarom de film op mijn kwaliteitsmeter blijft haperen op ‘charmant’ en niet kan doorstoten naar ‘goed’.

Een ander probleem vormen de acteurs. Ik heb niets tegen Japanners, maar het feit dat ze op het witte doek allemaal op elkaar lijken en hun ware gevoelens daar steevast achter een mysterieus gelaat verborgen blijven, maakt empathie met de protagonisten soms moeilijk. En een romantische komedie zonder complete empathie is op voorhand verdoemd. Ook voelt het flamboyante van een van de dansers geforceerd aan, in vergelijking met de gereserveerde kalmte van de rest van de cast. Het stereotype komt op den duur om de hoek kijken, hoe zeer het scenario ook poogt de karakters van een driedimensionale diepgang te voorzien. Op visueel vlak weet Shall We Dance? ook niet voor honderd procent te overtuigen, maar de grauwe realiteit van Shoheis normale leefomgeving contrasteert knap met de kleurig en frivool in beeld gebrachte danssequenties. Ook enkele visuele motieven, zoals wanneer de dans in de dagelijkse gedragspatronen van de protagonisten sluipt, verdienen een geslaagde pluim.

Ogenschijnlijk zijn alle elementen aanwezig om van Shall We Dance? een levendige romantische komedie te maken, maar de overdreven aandacht aan karakter boven plot en de koelheid van het acteursspel maken inleving in het verhaal niet gemakkelijk. Een reductie van de te lange looptijd met een twintigtal minuten zou alvast een frivoler tempo hebben opgeleverd, dat meer in lijn ligt met het escapisme dat de film propageert. De kritiek op het isolationisme binnen de Japanse samenleving ligt er bovendien iets te dik op. De productie zou beter werken als puur, onversneden popcornamusement, zonder een overbodige moraal als zware bagage. In haar belangrijkste opdracht slaagt Shall We Dance? gelukkig wel: het aanwakkeren van een passie voor de dans. Dus als u mij nu wilt excuseren, ik wens namelijk niet te laat te komen voor mijn eerste tangoles.

BEELD EN GELUID
Shall We Dance? werd op een vrij klein budget gedraaid en dat zie je ook wel aan de beeldtransfer. Perfecte scherpte blijft doorheen de film een utopie, terwijl het kleurenpalet iets te fel overhelt naar het rode. Contrast en zwartniveau’s zijn van een aanvaardbaar niveau, maar springen er zeker niet uit. Ook een gevolg van het lage budget is waarschijnlijk de aanwezigheid van minimale printbeschadigingen en filmgrain, die echter nooit storen. Wél storend is dat RCV opteerde voor een full frame beeld, i.p.v. het originele 1.85:1 formaat. Het geluid is er beter aan toe dan het beeld. Weliswaar is slechts een stereotrack aanwezig, maar die straalt voldoende dynamiek uit om je in het verhaal te sleuren. Vooral de ballrooomscènes werken aanstekelijk, hoewel ironisch genoeg de geluidsmix juist daar minder scoort dan in de dialoog-centrische sequensen.

EXTRA’S
Enkel drie Cross-promotionele trailers voor de abominabel ogende films One Last Dance, Duplex en My Baby’s Daddy zijn terug te vinden op deze disc. Zelfs een statisch menu kon er blijkbaar niet van af.

CONCLUSIE
Shall We Dance? bezit een overdaad aan charme, maar is bezwaarlijk een goede film te noemen. De productie loopt over van de goede bedoelingen, maar slaagt er niet voldoende in die adequaat op een kijkerspubliek over te dragen. Beeld en geluid van de dvd zijn degelijk, maar voor extra’s moet je aan een ander adres zijn. Shall We Dance? is m.a.w. niet meteen een verplichte aankoop, maar eerder een interessant hors d’oeuvre voor de superieure Amerikaanse remake met Richard Gere, Jennifer Lopez en Susan Sarandon.