SERIE
Kapitein Zeppos is één van de weinige VRT-jeugdreeksen die zoveel succes kende dat een vervolg bijna onvermijdelijk was. Vier jaar na de originele reeks, die door titelacteur Senne Rouffaer zelf was geregisseerd, zagen maar liefst twee vervolgen het levenslicht, De Eglantier en Tweng, respectievelijk geregisseerd door Bert Struys en Jef Demedts. Doordat beide reeksen slechts half zo lang waren als een doorsnee jeugdreeks uit de jaren '60, werden de twee oorspronkelijk achter elkaar uitgezonden. We zijn intussen een paar jaar na de eerste reeks, en kapitein Jan 'Zeppos' Stephorst is intussen getrouwd met Ariane Despinal (Vera Veroft). Ze wonen samen op de Molenhoeve, in gezelschap van hun paarden en hun alles onderkwijlende Sint-Bernardshond. De kapitein houdt zich occasioneel bezig met het betere detectivewerk, en zoals het in de jaren '60 blijkbaar gemeengoed was, was dat voldoende om te kunnen rentenieren. Zeppos' protégé Ben Kurrel (Raymond Bossaerts) is in de voetsporen van zijn mentor getreden, en is geologie gaan studeren. Naast Bens oma (Henriette Cabanier) en de immer weinig om handen hebbende archetypische oer-Vlaamse postbode Gust (Cyriel Van Gent) maken we in de tweede reeks nog kennis met enkele andere figuren uit het Zeppos-universum, zoals de antiquaire Cara Wilmers (Cara Van Wersch), door iedereen in Belder Tante Cara genoemd. Cara is al een even wereldvreemd figuur als Zeppos, zoals ze op haar tilbury door de straten scheert en telkens als ze kwaad wordt aan yoga begint te doen. Dé speciale attractie van reeksen 2 en 3, tevens hetgene waar de reeks altijd voor herinnerd zal worden, is dat de kapitein zijn verplaatsingen maakt in zijn - speciaal voor de reeks geconcipieerd - amfibievoertuig, waarmee hij zowel over het land als door het water kan rijden.



Wat voor de eerste reeks van deze jeugdklassieker geldde, geldt nu nog in het kwadraat: de reeks is niet echt een toonbeeld van sterk acteerwerk of een gedetailleerd uitgewerkt scenario, maar typeert toch hoe de toenmalige BRT met de beperkte middelen die ze tot haar beschikking had, een maximaal rendement kon halen. De reeks is één langgerekte nostalgische trip naar het pittoreske Vlaanderen van de jaren '60, toen de straten nog bestonden uit kasseien of betonnen platen, fietsen nog geen versnellingen hadden, en er nog beroepen als scharenslijpers bestonden. Extra charmant zijn de pittoreske lokaties, waarvan de molen van Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek waarschijnlijk nog het meeste herinneringen aan de reeks oproept; zelf hebben we een pittige discussie achter de rug in welke stad de meeste stadsopnamen zijn gebeurd, en corrigeer ons als we mis zijn, maar we hebben de in de reeks voorkomende schermclub toch duidelijk geïdentificeerd als het stadhuis van Lier. Er was bovendien een beperkt budget vrij om enkele mooie buitenopnames in de Ardennen te maken, waar gretig van gebruik werd gemaakt. Bovendien zien we tal van bekende Vlaamse acteurs de revue passeren, waarbij het opvalt hoeveel er intussen al van overleden zijn: Ann Petersen, Cyriel Van Gent, Jan Reusens, Jan Theys (yup, die van de tonnetjes Dash), en de vorig jaar nog overleden Ugo Prinsen, die in deze reeks zijn schermdebuut maakte. De actie staat duidelijk in functie van elke keer spanning op te bouwen om de veelal jeugdige kijkers ook weer de volgende week naar het kinderuurke van nonkel Bob te lokken; het is allemaal heel rudimentair werk, maar het geheel was uiterst te smaken. Vooral de derde reeks, Tweng, is bij wijlen gewoon hilarisch: in de goeie ouwe tijd, vóór Al-Qaida, waren internationaal gezochte terroristen nog fascistoïde marsmannetjes, bewapend met blaaspijpen en katapulten, die met elkaar converseerden door tegen elkaar te blaffen in codetaal, en ongrijpbaar waren verborgen voor de internationale politie in één van de vele forten die ons land rijk was. Toch wist scenarist Louis de Groof, de peetvader van het Vlaamse jeugdfeuilleton, enkele actuele onderwerpen zoals het koloniale verleden van België aan te snijden. Op algemeen verzoek is de reeks verschillende malen herhaald, de laatste keer zelfs nog in 2004, en ook de vertoningen in het Filmmuseum van Antwerpen trokken veel volk, ook van een generatie kijkers die ten tijde van de originele uitzending nog geboren moesten worden.



AFLEVERINGEN
De Eglantier
Kapitein Zeppos maakt kennis met antiquaire Cara Wilmers, Hugo Brems (Jacky Morel) en zijn zoon Frank (Bart Rouffaer). Brems blijkt betrokken te zijn in een smerig zaakje waarbij in de buurt van Belder de kunstschatten uit kerken en kapellen worden geroofd. Brems wil met zijn verleden breken, maar dat stuit op een njet van de bendeleider Clovis (Alex Cassiers), de neef van Cara en het zwarte schaap van de familie. Zeppos ontdekt dat Cara's landhuis in Belder door de bende als opslagruimte wordt gebruikt. Hugo Brems heeft een kostbaar schilderij, De Eglantier, dat de bende heeft gestolen en Brems moest restaureren, achtergehouden met de bedoeling om het aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. Brems wordt echter ontvoerd door de bende van Clovis nadat hij het schilderij aan de kapitein heeft toevertrouwd. Cara wil haar naam zuiveren en vraagt aan Zeppos 48 uur om orde op zaken te stellen. Het wordt echter duidelijk dat de zaak boven haar hoofd is gegroeid, en ze er zonder de hulp van de sympathieke kapitein niet uit zal geraken.

Tweng
Kapitein Zeppos wordt benaderd door Tweng, een geheime organisatie van de gehandicapte filantroop Elias (Piet Bergers), die zich tot doel heeft gesteld om het internationale terrorisme te bestrijden. Elias, die voortdurend de hulp nodig heeft van zijn dochter Marleen (Jeanine Schevernels), heeft zich tot doel gesteld om de terreurorganisatie Sabos vleugellam te maken, maar omdat Elias aan zijn rolstoel gekluisterd zit, hoopt hij dat Zeppos op termijn de leiding over Tweng wil overnemen. De kapitein twijfelt eerst nog, maar laat zich uiteindelijk ompraten. Cara, die ook lid is van Tweng, heeft zich het lot aangetrokken van circusartist Stepan Mizernak (Leo Haelterman), een Russische politieke vluchteling die na de Russische revolutie van 1917 op zoek is naar wat er van zijn familie is overgebleven. Ben, die in de Ardennen mineralen is aan het indexeren, ontmoet op zijn terugtocht naar de stad Brenda (Veerle Wijffels), die op de vlucht is voor twee gangsters, Pet (Ugo Prinsen) en Jekker (Ronny Waterschoot). Hij wordt in haar appartement echter ontvoerd, en samen met Ariane Despinal gevangen gehouden door Sabos, die zo hopen om Tweng te kunnen ondermijnen. De kapitein weet echter Sabos te vinden.

BEELD EN GELUID
We zouden uiteraard liegen als we zouden zeggen dat het filmmateriaal ongeschonden de tand des tijds heeft doorstaan. Printbeschadigingen en duidelijke kniplijnen in de montage zijn alomtegenwoordig, en blijkbaar keek men in 1968 niet op van een haar meer of minder voor de lens. De technische kwaliteit van deze tweede en derde reeks is echter misschien een klein beetje beter dan die van de eerste reeks uit 1964, en een quasi onbekijkbaar fragment zoals toen is er gelukkig niet meer bij. Het voornaamste probleem op beeldvlak zijn de oscillaties in de belichting, die in sommige scènes waarin snel van licht naar donker wordt overgegaan, pijnlijk zichtbaar worden, of die gewoon in het originele beeldmateriaal afschuwelijk slecht waren; de aflevering met de scène waarin Ben en Marleen in de Ardennen de auto van Pet en Jekker saboteren, spreekt wat dat betreft boekdelen. Ook het geluid is niet altijd even zuiver op de graat, en een variabele snelheid zorgt meer dan eens voor een valse noot, zoals bijvoorbeeld in dezelfde aflevering, in de scène waarin Ben en Marleen op zoek gaan naar Mizernak. Het zal er niet beter meer op worden... De geluidstrack is bovendien erg stil; een goede audioversterker is een must. De transfer zelf is echter wel okee, rekening houdend met de ouderdom. Vooral de scherpte van het zwart-witbeeld is aangenaam omzien. Tot slot melden we nog - eventueel voor de Nederlandse kijkers die het Vlaamse dialect niet onder de knie krijgen, dat alle discs van een redelijk accuraat, uitschakelbaar Nederlands ondertitelingsspoor zijn voorzien.



EXTRA'S
Ten opzichte van het eerste seizoen heeft Bridge bij deze eerdere release al haar kruit qua extra's verschoten. De enige twee ultrakorte featurettes gaan over de release van het eerste seizoen op dvd en over het feit dat de BRT de reeks in een gedubde versie heeft weten slijten aan de BBC, wat een evenement op zich is. Elk van de twee featurettes duurt om en bij de twee (!) minuten. De gebruikelijke reeks cross-promotionele trailers sluit de extra-sectie af. Er is wel een play all-functie aanwezig, maar daarmee komen we ook vanzelf bij het grootste minpunt van deze dvd-set: de indeling. Elk van de beide reeksen telt 8 afleveringen. Disc 1 bevat delen 1 tot en met 5 van De Eglantier, disc 2 de laatste drie delen hiervan, samen met de eerste twee van Tweng, en de derde disc bevat de laatste 6 delen van Tweng. Geen probleem, zegt U? U zal waarschijnlijk minder enthousiast zijn als U hoort dat alle begin-en eindcredits zijn verdwenen, buiten de begincredits op de eerste en de eindcredits van de laatste aflevering op elke disc. Door de play all-functie spelen de afleveringen hierdoor naadloos (nu ja...) na elkaar, maar De Eglantier loopt zonder boe of ba over in Tweng, en inhoudelijk gaat heel wat informatie, bijvoorbeeld over de acteurs in bijrollen van enkele losse afleveringen, verloren.

CONCLUSIE
Onze gebeden zijn verhoord, en ook de twee laatste reeksen van Kapitein Zeppos, het meest memorabele jeugdfeuilleton van de NIR / BRT / BRTn / VRT ooit (misschien op Merlina na), zijn een feit. De technische kwaliteit is zoals verwacht beneden peil, maar je mag een reeks met een dergelijke respectabele ouderdom niet vergelijken met recente producties. Jammer dat de extra's zo'n lachertje zijn, want een goede retrospectieve making of zou de reeks eer hebben aangedaan.