FILM 
"I've drank more beer and pissed more blood and banged more women than all you numb nuts put together!" (Dolph Lundgren)

In de jaren '80 moest je niet per se kunnen acteren om een filmster te zijn. Door het overweldigende succes van de actiefilms die ontstond door de videomarkt, volstond een gespierd lichaam om op een filmaffiche te kunnen prijken. Voorbeelden genoeg en wie ze allemaal op hun oude dag nog eens verzameld wil zien, kan terecht bij de uitgemolken Expendables-franchise. Onder hun vind je de Zweed Hans Lundgren die vond dat Dolph Lundgren beter klonk en wereldberoemd werd als Ivan Drago, de Rus tegen wie Rocky Balboa het in 1985 in Rocky IV moest opnemen. Sylvester Stallone wint natuurlijk altijd, maar Dolph Lundgren mocht ook niet klagen. Op Masters Of The Universe, Red Scorpion, The Punisher en Showdown In Little Tokyo na, moet je al een doorgewinterde pulpkenner zijn om nog meer titels voor de geest te kunnen halen. Maar toch, een kleine rekensom op het IMDB-profiel van de Zweed leert ons dat de man in meer dan 70 films te zien was. Routineuze actiefilms die louter en alleen voor de video- (en later dvd-) markt waren gemaakt en daar is deze Direct Action een mooi voorbeeld van.

Wat deze film anders maakt dan de andere Lundgren-vehikels is, op de leuke verschijning van Polly Shannon na, de regisseur van dienst: Sidney Joseph Furie. In 1965 nog de maker van The Ipcress File met Michael Caine waarvoor hij een BAFTA en een Gouden Palm-nominatie kreeg. Nadien ging het gewoon van kwaad naar erger. Er was wel in 1981 The Entity die volgens Martin Scorsese één van de engste films aller tijden is, of Lady Sings The Blues met Diana Ross, maar hij was ook de maker van het bedenkelijke The Jazz Singer met Neil Diamond en Iron Eagle, wat niet meer was dan een Top Gun zonder geld. Na de mislukking die Superman IV was werd Furie verbannen naar straight-to-video releases. Best nog een interessante regisseur dus, ook al merk je daar in Direct Action niks van.

Onnodig te zeggen dat als alles rond Dolph Lundgren draait, en dat geldt voor alle aspecten. Dat hij net zoals Tom Cruise zelf zijn stunts uitvoerde, kunnen we alleen maar toejuichen, maar dat hij ook delen van de film zelf regisseerde en toezicht hield op de postproductie dan weer wat minder. Het is dan ook aan het resultaat te zien. Maar blijkbaar houden ze er in de Verenigde Arabische Emiraten en Koeweit wel van, want dat zijn de enige landen waar Direct Action een bioscooprelease kreeg. Het verhaal is losjes (om niet te zeggen heel losjes) geïnspireerd door het Rampart-schandaal uit de jaren '90 waarbij bleek dat een deel van de Los Angeles Police Department betrokken was in allerlei louche zaakjes. Wie daar een degelijke film wil over zien kijkt misschien beter naar Rampart van Oren Moverman met Woody Harrelson uit 2011 dan deze dwaze klucht.

Sergeant Frank Gannon (Dolph Lundgren) die al meer dan vijftien jaar bij de flikken zit werkt de laatste jaren bij de Task Force Direct Action Unit (DAU) die de bendes en corruptie bestrijdt. Een eenheid die geleid wordt door Captain Stone (Conrad Dunn). Op het eerste gezicht zou je zeggen dat de DAU gezorgd heeft voor een veiligere stad, maar door een onderzoek dat onder toezicht staat van de procureur-generaal LoPresti (Daniel Kash) blijkt dat heel wat DAU-leden zelf vuile handen hebben. Behalve natuurlijk Gannon, en die zelfs heeft besloten om tegen zijn collega’s te getuigen. Op de dag van het proces krijgt Gannon de knappe, maar compleet onervaren detective-stagiair Billie Ross (Polly Shannon) als partner.

Niet dat het iemand zal verbazen maar aan clichés is hier geen gebrek. Een buddy cop movie, deze keer met de schone en het beest als thema, met twee die elkaar niet kunnen luchten maar na anderhalf uur voor deze keer zelfs in elkaars armen vallen. De actie staat volledig in het teken van het aantal body counts en uiteindelijk kun je in Los Angeles maar twee mensen vertrouwen: Lundgren en zijn partner. De gevechtsscènes zijn compleet inspiratieloos en ook al moeten we dat nu niet per se herhalen, Lundgren kan simpelweg niet acteren. Gelukkig krijgt het oog ook nog wat en wordt de cameratijd mooi evenredig verdeeld met het filmen van de knappe Polly Shannon. Niet dat je met een knap smoeltje een film kan redden. Alles lijkt op uit de hand gelopen amateurisme en het is uiteindelijk even spannend als kijken hoe je neefje (of nichtje, kwestie van politiek correct te blijven) zich uitleeft op een videogame. Waardeloze crap en een punt extra voor dat mooi smoeltje…

BEELD EN GELUID
De releases op Bridge Pictures waren nooit veel soeps. Dvd’s waarvan je wist dat het niet lang zou duren vooraleer ze de 1 euro-bakken zouden halen en in feite ook niet meer waard zijn dan dat. Deze actiefilm kun je bekijken, maar daarmee is ook alles gezegd. De kleuren of details zijn nooit scherp en zelfs de stadslandschappen van Los Angeles zijn grauw en trekken op niets. Onnodig te zeggen dat dit het kijkentertainment niet echt bevordert, zeker niet als de film zelf ook al na tien minuten gaat vervelen. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 maar lijkt eerder op een monotone geluidsbrij.

EXTRA'S
Het enige wat je krijgt is een trailer en dat is meer dan genoeg…

CONCLUSIE
Direct Action. De titel is al even vindingrijk als het stomme scenario dat alleen maar body counts voor ogen had. Schieten, en nog eens schieten en dat tot dat je er bij in slaap van valt...