FILM
Op papier heeft Lonely Hearts alles om uit te groeien tot een nagelbijtende thriller. Gebaseerd op waargebeurde feiten volgt de prent immers de moordende tocht van twee oplichters doorheen de Verenigde Staten op het einde van de jaren veertig. Een topcast is bovendien bereid gevonden om de personages voor z'n rekening te nemen, zelfs in de kleinere rollen: Travolta, Hayek, Gandolfini, Dern. En als klap op de vuurpijl blijkt scenarist/regisseur Todd Robinson de kleinzoon te zijn van de protagonist die de oplichters op de elektrische stoel kreeg, waardoor hij in principe een zeer persoonlijk verhaal kan vertellen. Helaas blijkt al het voorafgaande water onder de brug, want Lonely Hearts faalt op alle vlakken en moet een van de saaiste, minst noodzakelijke films zijn die ik de voorbije jaren heb gezien.

Met het basiside is nochtans niets mis. Na de zelfmoord van zijn vrouw houdt rechercheur Elmer Robinson het bij bureauwerk en de occasionele stoeipartij met een collega, tot een vreemde zelfdoding in een badkuip hem weer hongerig maakt naar veldwerk. De dode vrouw bleek sinds kort een relatie te hebben met ene Raymond Fernandez, wiens naam – en die van zijn vriendin Martha Beck – al snel opduikt in andere oplichtingszaken met rijke weduwes. Het duo – door de pers de Eenzame Hartendoders genoemd – wist echter zorgvuldig alle sporen uit na iedere klus, zodat de speurtocht van Robinson en zijn mederechercheurs er een van lange adem wordt. Het is wachten op één fatale vergissing van Martha en Raymond.



Dat Todd Robinson een film wilde maken waarin zijn grootvader een belangrijke rol speelde, valt te begrijpen. En het feit dat deze zaak eind jaren veertig voorpaginanieuws was, is zeker een goed verkoopsargument. Maar waarom dan met zo’n generische, voorspelbare, absoluut innovatieloze draak van een prent afkomen? Niet alleen wordt voortdurend onduidelijkheid geschapen over de frequentie waarmee Martha en Raymond weduwes oplichtten dan wel doodden, ook wordt alle spanning weggezogen uit de plot door verkeerde keuzes in het scenario. Travolta’s drang om de zelfmoord van zijn vrouw te verklaren, wordt even snel begraven als hij opgerakeld werd. De Eenzame Hartendoders evolueren letterlijk op één minuut tijd van onzekere oplichters naar koelbloedige moordenaars. En in het opsporen van de voortvluchtigen laat de hoofdrechercheur zich meer leiden door een buikgevoel dan door concrete aanwijzingen, wat het inlevingsvermogen van de kijker fnuikt en de geloofwaardigheid met één rake klap velt. Misschien stond Robinson te dicht bij de feiten om duistere paden te bewandelen in zijn scenario of wellicht wilde hij zo rigoureus te werk gaan dat hij zich vergat af te vragen of de feiten op zich wel voldoende zijn om spanning te creëren. Het resultaat is hoe dan ook zo ongelooflijk saai en voorspelbaar dat een vergelijkbaar onding als The Black Dahlia er een meesterwerk bij lijkt.

De performances van de cast slagen er bovendien niet in om het zwakke niveau van zowel scenario als regie te verdoezelen. In tegendeel: Travolta en co declameren hun dialogen alsof het een eerste gezapige lezing van het script betreft. Zonder pathos, zonder diepgang en met de voortdurende neiging om de vertolking veel te dik in de verf te zetten. De enige die met een greintje respect kan terugkijken op zijn tijd op de set is James Gandolfini, hoewel ook hij voornamelijk teert op basisacteren. John Travolta is nimmer geloofwaardig als rechercheur en ronduit belachelijk in een scène waarin hij een voorgevoel over een politieagent tracht uit te buiten. Salma Hayek en Jared Leto mislukken grandioos in iets waar zelfs de slechtste acteurs geen moeite mee zouden mogen hebben: het neerzetten van psychopaten. En de rollen van Laura Dern, Scott Caan en Alice Krige zijn bijzonder klein, maar niet klein genoeg om ze met ongeïnspireerd spel naar de verdoemenis te helpen.

Lonely Hearts ontbeert bijgevolg veel te veel kwalitatieve ingrediënten om een interessante potboiler te vormen. De vraag rijst dan ook hoe Todd Robinson in hemelsnaam een degelijk budget en een opvallende cast wist los te weken voor een prent waarvan er geen 13 maar 100 in een dozijn zijn en waarvan het merendeel superieur is aan deze. Het biedt in ieder geval hoop voor filmideeën die al jaren in rommelige laden liggen te beschimmelen. Als een mislukking als Lonely Hearts groen licht kan krijgen, dan is immers alles mogelijk.



BEELD EN GELUID
Bridge Entertainment besliste om Lonely Hearts niet in zijn originele aspectratio van 2.35:1 op schijf te zetten, maar in een 16/9-verhouding. Daarom kan de beeldtransfer bij voorbaat dus op een onvoldoende rekenen. Maar zelfs als je de verknipping niet in acht neemt, moet je concluderen dat dit een ondermaatse transfer is. Zo zijn er problemen met het contrast, ogen de zwartniveaus middelmatig en is de scherpte een onstabiele factor. Kleurenweergave is evenmin uniform. Bovendien heeft de print met een grote dosis grain te kampen en zijn in de donkere scènes digitale artefacten en blokvorming duidelijk waarneembaar. Voor het geluid heb je de keuze tussen drie sporen. De DTS-track valt te prefereren, hoewel die redelijk vlak klinkt. Het Dolby 5.1-kanaal is degelijk te noemen ondanks een verwarde mix, en het stereospoor klinkt bij momenten wat schril. Een teleurstellende digitale presentatie kortom voor een film van nauwelijks een jaar oud.

EXTRA'S
The Making of Lonely Hearts is de enige vermeldenswaardige extra en zelfs dan niet meer dan een nietszeggende EPK-featurette. Afrondend biedt de schijf nog vier Cross-promotionele Trailers, maar jammer genoeg geen trailer voor de hoofdfilm zelf.

CONCLUSIE
Lonely Hearts is alles wat een fabuleuze thriller níet moet zijn: saai, voorspelbaar en hopeloos op veilig spelend. Het scenario rammelt aan alle kanten, de regie balanceert op het randje van incompetentie en de cast lijkt te slaapwandelen. De beeldkwaliteit is bovendien ondermaats, met een soundtrack die op zijn best degelijk genoemd kan worden. De extra’s op de dvd zijn evenmin aan te bevelen. Te allen koste te vermijden dus, deze 'film'.