FILM
Pieter Kuijpers heeft iets met waargebeurde verhalen. Zijn doorbraakfilm, de rauwe misdaadprent Van God Los was op ware feiten gebaseerd, net als Jan Decleir en Jeroen Krabbévehikel Off Screen. En ook voor zijn nieuwste prent, Dennis P. ging de cineast inspiratie halen bij de realiteit. In 2001 vond immers in Nederland de grootste diamantroof uit de landelijke geschiedenis plaats. De Dennis P. van de titel, die nog maar enkele maanden werkte in het diamantbedrijf, kon quasi ongehinderd met ruim tien miljoen euro aan fonkelende steentjes de deur uitwandelen. Zijn buit had hij verstopt in een lege magnetrondoos. Op zich al een interessant gegeven voor een langspeler, maar de historie er achter – en dan vooral het motief van de dader – is zo mogelijk nog intrigerender. Dennis moest namelijk een jarenlange schuld afbetalen van een op een faillissement afgelopen eigen zaak en kon zo onmogelijk de liefde afkopen van Tiffany, een Amsterdamse prostituee op wie hij halsoverkop verliefd was geworden. Hij had dan ook maar één doel voor ogen: de diamanten roven en dan samen met haar voorgoed onderduiken in het zonnige Mexico.

Dat laatste vormt voor regisseur Kuijpers het basisgegeven van Dennis P. Hij toont betrekkelijk weinig interesse in de voorbereiding van de kraak of de naïeve gehaaidheid waarmee het hoofdpersonage zijn bazen oplicht. Nee, voor Kuijpers staat de ongewone liefdesrelatie tussen Dennis en Tiffany ontegensprekelijk centraal. Zeker tijdens het eerste uur laat de prent zich dan ook aanzien als een romantische komedie met een twist. En in die zestig minuten valt er voor de kijker best wat te genieten. Dennis P. hapt dan immers gemakkelijk weg als een leuk tussendoortje, dat niet overdreven serieus genomen dient te worden en waar je een aantal plotgaten bij moet nemen, maar dat probleemloos de kijker meesleurt in het verhaal. Dat dit soort film al honderd maal eerder is gedaan, stoort bijgevolg niet terwijl we de rauwe kantjes qua taalgebruik en seksuele mores maar als een typisch Hollands post-Verhoeven visitekaartje zullen beschouwen.



De problemen met Dennis P. ontstaan pas in het derde bedrijf, dat zichzelf veel te serieus neemt, te nadrukkelijk een moraal je strot in wil duwen en op weinig geslaagde wijze een twist die er voor de aandachtige kijker geen is als grote onthulling presenteert. De filmmakers hadden er beter aan gedaan het middendeel van hun prent van wat meer vlees te voorzien en de laatste act op bondig af te ronden, want nu laat wat een pretentieloos avondje voor de buis had kunnen zijn toch een zure nasmaak achter. In dat geplaagde derde bedrijf ageren de personages immers zo nadrukkelijk antipathiek en/of pathetisch dat cartoonesk er nog een te vriendelijk woord voor is. Alle krediet die de karakters in het voorgaande uur hadden opgebouwd, verdwijnt dus als sneeuw voor de zon. Zelfs een vakregisseur als Kuijpers is dan niet voldoende om die gapende emotionele wonde in het script te herstellen met een degelijke mise-en-scène.

De derde act legt eveneens de beperkingen van de cast bloot. Ogenschijnlijk is Edo Brunner – het nogal boertige, atypische BNN-gezicht – ideaal gecast als hoofdpersonage Dennis. Hij heeft namelijk de fysiek van een sympathieke loser en speelt die underdogrol ook behoorlijk uit. Maar als het aankomt op het geloofwaardig vertolken van intense emoties, zoals in de laatste twintig minuten van de prent, zakt hij compleet door het ijs. Eenzelfde kritiek kan je Nadja Hüpscher aanwrijven. Zij is eveneens een ideale verpersoonlijking van het ‘hoertje met het hart van goud’ maar kan niet overtuigen in scènes waarin haar acteertalent verder moet gaan dan wulpse bewegingen of lieftallige blikken. Willeke van Ammelrooy duikt nog op in een veredelde, veel te summier uitgediepte cameo als moeder van Dennis, terwijl vader John Leddy eerder als handig plotmiddel gebruikt wordt dan als interessant personage.

Het is kortom frustrerend om te zien hoe een solide gegeven langzaam in de kiem gesmoord wordt door een scenario dat wellicht te trouw wenste te blijven aan de ware feiten en zo diverse dramatische mogelijkheden onbenut laat. Dennis P. had van begin tot einde een plezier om naar te kijken kunnen zijn, en ietwat atypische romantische komedie waarin feelgood, verrassing en spanning hand in hand gingen. Dat het eindresultaat een halfslachtige pseudo-romancier is, die tegelijk hip wil zijn, een modern sprookje wil vertellen en de waarheid recht aandoen, getuigt van een gebrek aan duidelijke visie bij de makers. Geslaagd, zou de schooljuffrouw zeggen, maar de betrokken partijen kunnen beter.



BEELD EN GELUID
Voor een film die nog geen jaar oud is, ziet Dennis P. er maar sjofel uit op dvd. Het beeld is nogal grainachtig, de scherpte blijkt weinig constant en de kleuren ogen te schreeuwerig en artificieel. Grootste probleem is echter het contrast, dat gewoonweg onvoldoende is voor een recente release. In schaduwpartijen is nauwelijks detail waar te nemen, terwijl heldere scènes – in de nabijheid vang grote ramen bijvoorbeeld – een veel te helder beeld opleveren. Ook de soundtrack is geen onverdeeld succes. Je krijgt nooit het gevoel naar een volwaardige 5.1-track te luisteren omdat de mogelijkheden van de achterste speakers nauwelijks tot niet gebruikt worden. Ook is de mixage van het geluidsspoor een rommeltje, zodat wat een heldere, gemakkelijk te volgen prent had moeten zijn, regelmatig de behoefte voedt om de oren te spitsen.

EXTRA’S
De Deleted Scènes (8 min.) zijn niet bepaald talrijk in aantal en vallen vooral op door hun bijzonder korte lengte en hun overbodigheid voor de plot. In de Interviews (35 min.) met de belangrijkste cast- en crewleden komen motivaties duidelijk naar voren, maar veel informatie over hoe de draaiperiode verliep, wordt niet meegedeeld. De disk opent met een reeks Cross-Promotionele Trailers maar een trailer voor de hoofdfilm is niet aanwezig.

CONCLUSIE
Dennis P. is geen onaardige prent, maar het plezier wordt enigszins vergald door de wetenschap dat er meer uit het verhaal te puren viel en door een klungelig in elkaar gestoken laatste halfuur. Beeld en geluid zijn ook al middelmatigheid troef, terwijl de bonussectie wegens een gebrek aan diepgang een onvoldoende krijgt.