FILM
Normaal gezien zou ik nooit interesse hebben om een film als Civic Duty te bespreken. De cover alleen al wijst er op dat de prent niet veel meer is dan een veredelde movie of the week die een ernstig thema als terrorisme uitbuit om er een pseudo-spannend niemendalletje van te maken dat ongeloofwaardig conflict verwart met intelligent drama. Waarom ik mij er toch aan waag? Persoonlijke wrok! Jawel, het groenogige monster neemt bezit van mij zodra ik zelfs nog maar de naam Civic Duty hoor. De reden is een filmscenario van mij dat normaal in het kader van een tweede Faits Diversreeks in 2008 op het witte doek zou belanden en dat ook terrorisme als hoofdthema heeft. De directie van VTM oordeelde louter op basis van de trailer van Civic Duty dat ze toch liever de stekker uit het project trokken, onder het mom van 'te gelijkend'. Nodeloos te zeggen dat ik die theorie wel eens wou uittesten.

Civic Duty bewandelt op het eerste gezicht inderdaad soortgelijke paden, aangezien eveneens een protagonist centraal staat die paranoïde wordt van de constante mediastroom over terrorisme en die ingepeperde angst op zijn buurman uit het Midden-Oosten projecteert. Maar daarmee houdt de vergelijking dan ook op, want het onsamenhangende, betweterige en onsympathieke excuus voor een plot dat de Canadees-Amerikaanse ‘thriller’ kenmerkt zou ik zelfs niet in opperste geldnood aan een publiek willen tonen. De boordkartonnen personages zijn nooit te verwarren met levende personen, de beslissingen die ze nemen ingegeven door tijdelijke verstandsverbijstering en hun motieven troebeler dan met olie besmeurd water. Bovendien steekt het toeval hen steevast een handje toe wanneer het verhaal een ontwaken ooit de vele comateuze sequenties kan gebruiken.

Ik kan maar al te goed begrijpen waarom iemand een film zou willen maken die de invloed van de media op de mentale staat van de burger onderzoekt in tijden van fundamentalistische dreiging, maar zo een prent vereist een intelligente aanpak, die ruimte biedt voor beide kanten van de medaille en niet als een stereotiepe redneck wild om zich heen schiet in de hoop een interessant punt te raken. Iets wat Civic Duty dan ook niet doet. In plaats van de discussie over audiovisuele indoctrinatie en het gebruik van folterpraktijken bij ondervragingen aan de kaak te stellen, gebruikt de film deze elementen om een goedkoop wraakverhaal uit de doeken te doen. Snelle maar onbevredigende spanning komt in de plaats van nagelbijtende suspense. Medeleven moet baan ruimen voor apathie. Ongewenste humor neemt de plek in van menselijk drama. En aannemelijkheid wordt – zelfs naar filmische begrippen – onoordeelkundig overboord gegooid.



De afgrijselijkheid van het hemeltergende script wordt bovendien geëvenaard door de incompetentie van zowel de cast als de regisseur. De naam Jeff Renfroe zegt u waarschijnlijk niets en het is te hopen dat dit nog een tijdje zo blijft. Hij doet alvast zelf serieus zijn best om daarvoor te zorgen met een regie die banaal is, door onkunde ingegeven visuele trucjes op zijn slechtst gebruikt en zichzelf in duizend bochten wringt om toch maar een zo oninteressant mogelijk beeldkader uit te kiezen. Six Feet Under-alumnus Peter Krause zet een stevige carrièrestap in de verkeerde richting door niet alleen protagonist Terry vanaf de eerste minuut bijzonder antipathiek neer te zetten, maar ook nog eens als producent op te treden van dit onding. Ook de andere tv-acteurs die het scherm onveilig maken – Keri Matchett als de veel te liberale vrouw, Richard Schiff als een FBI-agent die net zo goed met een valse badge kan zwaaien – bakken er niks van. De enige die nog een beetje ongehavend uit het wrak komt is ‘terrorist’ Khaled Abol Naga, in zijn eerste Engelstalige rol.

Dat dit een bijzonder subjectieve bespreking zou worden die geen spaander heel zou laten van de film stond feitelijk al vast nog voor ik prent gezien had. Maar Civic Duty maakt het me wel erg makkelijk om mijn meest vileine pen boven te halen en mijn vooroordelen met aplomb te kunnen onderbouwen. Ik heb dit jaar weinig films gezien die slechter gestructureerd waren, amateuristischer geacteerd en belachelijker geregisseerd. Weinig films ook die minder leken op het scenario dat omwille van deze prent in Vlaanderen wel nooit verfilmd zal worden. Eén zekerheid heb ik dus: VTM heeft Cicic Duty nooit gezien en zijn beslissing om mijn script niet voor de lens te brengen dus waarschijnlijk eerder gebaseerd op de rotslechte kijkcijfers voor de Faits Diversfilms op tv dan op enige gelijkenissen met de Canadese ‘thriller’. Hoewel ik hen dus een leugenachtige communicatie kan en zal blijven aanwrijven, kan ik ergens toch niet kwaad op hen zijn. Hen met de vinger wijzen dat ze Civic Duty wél onder ogen hebben gehad, dàt zou pas leedvermaak zijn.

BEELD EN GELUID
Grain is een storende factor in de beeldkwaliteit van Civic Duty. Of het nu komt door postproductie-effecten om een grauwere look te krijgen of door gewoon een slechte transfer, prachtig om naar te kijken is de film beslist niet. Ook digitale artefacten zijn sporadisch aanwezig, terwijl de scherpte en het contrast fluctueren van scène tot scène. Het geluid staat op de schijf in de vorm van een Dolby 5.1-spoor, maar gebruikt de achterste boxen nauwelijks en blijft redelijk vlak in de mix.

EXTRA'S
De disk start op met enkele Cross-Promotionele Trailers, maar voor het overige is de schijf leeg. Er is zelfs geen menu!

CONCLUSIE
Civic Duty is een barslechte thriller die een interessant gegeven – gaan wij door een achterdochtige media onze buren van terrorisme verdenken – de nek omwringt met een onbekwaam scenario, een afgrijselijke regie en dito vertolkingen. Beeld en geluid zijn bovendien slechts middelmatig, terwijl ook de bonussectie een kale boel is.